اجرایی حداقلی اما قابل تامل / نگاهی به نمایش "بالانس" به کارگردانی محمد حسین کریمیپناه
حسن پارسائی: نمایش "بالانس" به کارگردانی محمدحسین کریمیپناه، اجرایی نسبتاً قابل تامل است.
حسن پارسائی: نمایش "بالانس" به کارگردانی محمدحسین کریمیپناه، اجرایی نسبتاً قابل تامل است.
حسن پارسائی: نمایش "پانزده سال" به کارگردانی سعید زارع روایت یک مامور نیروی انتظامی است که سالهای خدمتش را روایت میکند.
حسن پارسائی: تغییرات بسیار در داستان "آن شرلی" اجرای نمایش "آن شرلی با موهای خیلی قرمز" را تهی از نکتهها، موقعیتها، حوادث و جنبههای آموزشی و حتی روانشناختی اثر اصلی کرده است.
حسن پارسائی: نمایش "بلبشو" از عنصر تصادف زیاد استفاده میکند و پنهان و آشکار شدن مخفی کاریهای مقطعی پرسوناژها تماشاگر را یاد حوادث فیلمهای صامت قدیمی میاندازد.
حسن پارسائی: نمایش "آقا دلبر" به نویسندگی و کارگردانی علی موسویان از لحاظ موضوعی و ساختاری اجرایی ترکیبی محسوب میشود و در کل نمایشی مفرح، شادیبخش و سرگرم کننده است.
حسن پارسائی: نمایش "ناتمام" به نویسندگی و کارگردانی پیمان یاحقی و پیمان می آبادی به دلیل آن که فقط عنصر "بازیگری" در آن محوریت و اهمیت پیدا کرده و موضوع ایفای یک نقش دشوار و نسبتاً نامتعارف در میان بوده است، در اصل اجرایی اتوودیک به حساب میآید.
حسن پارسائی: "نیرنگ اورنگ" به کارگردانی مرتضی بزرگزادگان مثل اغلب ورسیونهای قبلی این نمایش هیچ محتوای قابل تامل تازه و بدیعی ندارد و فقط تا اندازهای مفرح و شاد است
حسن پارسائی: نمایش "یک روز تابستانی" اجرایی مفرح و دیدنی است که البته این موضوع در وهله نخست مرهون انتخاب متنی متمایز و کارگردانی خوب پارسا پیروزفر است.
حسن پارسائی: کارگردانی هوشمندانه حمیدرضا نعیمی تراژدی "ریچارد" را به یکی از اجراهای زیبا، دیدنی و به یادماندنی بدل کرده است.
حسن پارسائی: "عکس خانوادگی" در جایی پایان مییابد که باید دقیقا به پرسشهای ذهنی تماشاگر جواب دهد.