پنج میزانسن همسان برای حرف زدن / نگاهی به نمایش "به طرز غریبی" آوا فیاض
حسن پارسائی: نمایش "به طرز غریبی" آوا فیاض را باید پرفورمنسی دانست که مبتنی بر "بازیگر نمایی" است.
حسن پارسائی: نمایش "به طرز غریبی" آوا فیاض را باید پرفورمنسی دانست که مبتنی بر "بازیگر نمایی" است.
حسن پارسائی: نمایش "آناکارنینا" یک پرفورمنس دونفره شو مانند تلویزیونی است و به شکل "بازی در بازی" اجرا میشود.
حسن پارسائی: کارگردانی سینا راستگو به رغم برخی کاستیها در مواردی هوشمندانه و بجاست: میزانسنها در جاهایی معمولی و در صحنههایی هم مناسب با محتواست.
حسن پارسائی: نمایش "اندر حکایت یوسف و زلیخا" واریتهای ترکیبی از اکثر عناصر و داشتههای نمایشی ایرانی است.
حسن پارسائی: کمدی درام موزیکال " ُمطرب" به کارگردانی بهزاد فراهانی شباهتهای نسبی به نمایش تخت حوضی دارد و اجرایی گیرا، کمیک و با محتواست که به شکل هنرمندانهای روی صحنه میرود.
حسن پارسائی: در نمایش "سرآشپز پیشنهاد میکند" شهابالدین حسینپور، "ضحاک" که شخصیت شناخته شدهای است و به تاریخ افسانهای ایران باستان تعلق دارد، مورد هجو قرارمیگیرد و باید اذعان داشت "ضحاک" ظرفیت و شاخصههای قابل ملاحضهای برای هجوشدن دارد.
حسن پارسائی: استفاده از موضوعات تاریخی و روایت بصری آنها برای دنیای تئاتر، اقدامی مهم تلقی میشود.
حسن پارسائی: نمایش "روح جهنمی" ظاهرا به یک بیمار پارانویائی میپردازد که دچار خودشیفتگی و توهم است.
حسن پارسائی: اساس متن نمایش "بی پدر" بر پارادوکس و نقیضهنمایی است و باید اذعان داشت که این اجرا واقعا از جنس نمایش است.
حسن پارسائی: "هجویه" مثل هر ژانر دیگری در وهله نخست نیاز به آن دارد که نویسنده به موضوع یا شخصیت و یا هرچیز دیگری که میخواهد هجو کند، خوب بیندیشد و ظرفیت و قابلیتهای هجو شدن آن را ارزیابی نماید