نمایش «شب» به کارگردانی شهرام گیل‌آبادی و با بازی درخشان صدف اسپهبدی، تجربه‌ای تازه از ترکیب طنز ایرانی با درام اجتماعی است؛ تلاشی برای بازخوانی مفهوم «سیاه‌بازی» در بستری مدرن و تأمل‌برانگیز. این اثر، با حفظ روح نمایش‌های سنتی، نگاه خود را متوجه انسان امروز می‌کند؛ انسانی که در پسِ نقاب خنده، با اضطراب و خلأ هویتی دست‌و‌پنجه نرم می‌کند.
تئاتر در شرایط جنگ و پساجنگ فقط «سرگرمی» نیست؛ شواهد پژوهشی و تجربه‌های میدانی نشان می‌دهند که اجراهای نمایشی—از تئاتر مستندنما و خوانش تراژدی‌های یونانی تا Playback و تئاتر جامعه‌محور—می‌توانند به کاهش علائم اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، تقویت پیوندهای اجتماعی، معنا‌بخشی به رنج و کاهش انگِ صحبت از تجربه‌های دشوار کمک کنند.
این مقاله با تمرکز بر «فرم صحنه» نشان می‌دهد چگونه آرایش فضایی و فناوری‌های اجرایی، الگوی دریافت و کنش مخاطب را در تئاتر مدرن و معاصر دگرگون می‌کند.
تئاتر مستند یکی از ژانرهای مهم و انتقادی درام معاصر است که با بهره‌گیری از اسناد، روایت‌های واقعی و شهادت‌های تاریخی، می‌کوشد مرز میان واقعیت و بازنمایی هنری را به چالش بکشد.
رزیتا اسکویی گفت: در شرایط پیش‌آمده فعلی، متاسفانه تعطیلی مراکز فرهنگی هنری غیرقابل اجتناب است.
