گروه فرهنگ و ادبیات هنر آنلاین: آرنو ویدمان در یادداشتی انتقادی در روزنامه فرانکفورتر روندشاو نوشت: «گرچه دانته زبان ملی را به اوج رساند اما کودکان مدرسه‌ای در ایتالیا همچنان برای فهمیدن نظم قدیمی کمدی الهی او مشکل دارند؛ متنی که سال ۱۳۲۰ نوشته شده است.» دانته «کمدی الهی» را در سه بخش دوزخ، برزخ، بهشت به گویش توسکانی سرود تا بخشی بیشتر از مردم ایتالیا آن را درک کنند. این در حالی است که زبان کتاب‌های مهم در آن زمان لاتین بود.
برتری دادن زبان و گویش توسکانی به زبان لاتین چنان تاثیر شگرف بر نویسندگان قرن چهاردهم و پس از آن داشت که این گویش پایه ایتالیای امروز شد. از این رو، دانته را «پدر زبان ایتالیایی» می‌دانند و می‌نامند. ویدمان در متن خود مدعی شد دانته در شعر مدیون تروبادورهای قرون وسطی بوده است؛ کسانی که در محدوده کشورهای ایتالیا، آلمان و فرانسه شعر می‌سرودند، آواز می‌خواندند و ساز می‌نواختند. البته با این تفاوت که آنها موسیقی هم می‌دانستند و دانته از این هنر بی‌بهره بود.
شاید مهم‌ترین و بحث‌انگیزترین بخش متن ویدمان، مقایسه کردن دانته با شکسپیر باشد؛ آنجا که نوشته است: «شکسپیر در پوچگرایی اخلاقی خود سال‌های نوری به‌روزتر و جلوتر از بود که می‌کوشید درباره هر چیز نظر بدهد و همه چیز را با اخلاقگرایی خود می‌سنجید.» مقاله این نویسنده آلمانی تقریبا همزمان با ۲۵ مارس منتشر شد که ایتالیایی‌ها آن را روز دانته نام نهاده‌اند. امسال هم ۷۰۰ سالگی مرگ این شاعر نامدار است و در سراسر ایتالیا برنامه‌هایی برای بزرگداشت آن برگزار می‌شود.
داریو فرانچسکینی، وزیر فرهنگ ایتالیا در پاسخ به یادداشت ویدمان بخشی کوتاه از بخش دوزخ «کمدی الهی» را نوشت و در توییتر خود چنین واکنش نشان داد: «بیاید به آنها چیزی نگوییم، بنگریم و بگذریم.» لوکا سریانی، زبان‌شناس ایتالیایی و نایب‌رئیس جامعه دانته آلیگیری هم گفت: «رویکرد این نویسنده و مقاله او به دانته بچگانه است.»
پاپ فرانسیس و سرجیو ماتارلا، رئیس جمهوری ایتالیا هفته گذشته همزمان با روز دانته به این شاعر محبوب و نامدار ادای احترام کردند. پاپ او را «پیام‌آور امید و شاهد میل انسان به خوشبخت شدن به ویژه در این زمان» دانست و ماتارلا به کوریه دلاسرا گفت: «کمدی الهی پس از این همه سال هنوز هم ما را جذب و افسون می‌کند.»