به گزارش هنرآنلاین به نقل از روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، نقاشی های این مجموعه اگرچه از درد سخن می گوید اما رازها بسیاری را در پس پشت خود پنهان دارد. آدم های قلمرو های ناامن قصه های متعددی دارند و در وضیعت بحرانی به سر می برند. اندوه، غم از دست دادن، تنهایی و انتظار.

امین نورانی درباره شکل گیری نقاشی های مجموعه قلمرو ناامن گفت: نقاشی های مجموعه ناامن در سال 1388 متاثر از اتفاقات سیاسی که در جامعه شاهد آن بودیم شکل گرفت و مرگ مادربزرگم نیز در همین سال در شکل گیری این مجموعه بی تاثیر نبوده است.

او افزود: البته نقاشی هایی که در این مجموعه شاهد هستیم در نمایشگاهی که در گالری اثر، مجموعه ناامن را به نمایش گذاشتم در معرض دید مخاطبان قرار نگرفته است. پس از درگذشت مادربزرگم در مراسم هایی که در خانه برگزار می شد من بدون آن که بقیه متوجه شوند تعدادی عکس گرفتم و کیفیت عکس ها اصلا به این شکلی که در نقاشی ها شاهد هستید نبود و عکس ها را مدتی بعد دستمایه اولیه خلق این مجموعه کردم.

نورانی با اشاره به این که از عکس به عنوان منبع اطلاعاتی استفاده می کند گفت: برخی از همکارانم عکس را عینا منبع اصلی خلق اثرشان می کنند و آن را جز به جز نقاشی می کند، عکس و نقاشی را اگر کنار هم بگذارید با هم تفاوتی نخواهند داشت اما شیوه کار من به گونه ای است که از عکس به عنوان منبع اطلاعاتی استفاده می کنم و خود عکس موضوع کارهایم نیست. نقاشی های من هایپر رئالیست هستند و از واقیعت فاصله می گیرند و بارها و بارها یک نقاشی را بازسازی می کنم تا به نتیجه دلخواهم برسم. مثلا آن قدر روی سه نقاشی هایی که درنمایشگاه کارنمای 5 به نمایش گذاشته ام تغییرات ایجاد کرده ام که کسانی  پیشتر این نقاشی ها را دیده بودند عنوان می کردند که چرا من دوباره شروع به کار نکرده ام و به جای کار کردن روی نقاشی های پیشینم چرا از نو نقاشی ها نکشیده ام.

نورانی در پاسخ به این پرسش که آیا همیشه به همین شیوه با عکس کار می کند گفت: بله، ولی دوست ندارم آثاری را تولید کنم که خیلی عکس محور باشند. همان گونه که گفتم من با عکس بخشی از اطلاعات را با دوربین ثبت می کنم. زمانی که دوربین عکاسی اختراع نشده بود، برای ثبت یک لحظه، اتود‌هایی را با آبرنگ یا آب مرکب می‌زدند و پس از اختراع دوربین این وسیله به افراد کمک می‌کرد که برای تثبیت یک موقعیت از این وسیله کمک بگیرند.

او افزود: عکس زمینه‌ ای را فراهم می کند تا تخیل هنرمند به حرکت در آید. آنجایی که می‌خواهد نکته ریزی را در اثرش نمایش دهد، نگاهی به عکس می‌اندازد. من همیشه سعی می‌کنم نگاهم به عکس بسیار معمولی باشد. از عکس‌های خیلی حرفه‌ای استفاده نکرده‌ام. تلاشم این است که تحت تاثیر عدسی، اتفاقات تغییر شکل ندهند و بزرگ‌نمایی در آنها صورت نگیرد. زمانی که می‌خواهم عکاسی کنم دور می‌ایستم و موضوع را کوچک‌تر از آنچه هست، نمایش می‌دهم.

نورانی ادامه داد: در نقاشی های من عناصری را می بینید که اگر به عکسی که براساس آن نقاشی را کشیده ام رجوع کنید متوجه می شوید که این عناصر در عکس دیده نمی شوند. من هم مانند یک فیلمساز یا داستان‌نویس که تخیل می‌کند تا فضای ذهنی مورد علاقه‌اش را ایجاد کند همین کار را در مورد آثارم انجام می‌دهم. در این صورت است که این فضا کاملا قابل باور می‌شود زیرا بسیار به واقعیت نزدیک است.

این نقاش با بیان این مطلب که نقاشی هایش مبتنی بر سنت نقاشی غربی است گفت: آثارم از نظر تکنیکی بیش از آنچه مبتنی بر عکس باشد، مبتنی بر سنت نقاشی غربی است. من در نقاشی هایم همواره روی شخصیت های گروهی کار می کنم و هیچ وقت نمی شود این افراد را به عنوان مدل در کنار هم مقابل دوربین قرار داد و پس از ثبت عکس آن ها را نقاشی کرد. نقاشان قرن 17 بیشتر به این شیوه نقاشی می کردند.

او در پاسخ به این پرسش که چرا عنوان این مجموعه را قلمرو ناامن گذاشته در حالی که خانه با خود مفهوم امنیت را به دنبال دارد گفت: همیشه خانه برای من نماد امنیت است. در سال‌های اخیر اتفاقاتی رخ داده که آرامش محیط خانه تهدید شده است. مثلا یکی از نزدیکان جواب آزمایشی را گرفته که معلوم شده مشکلات جسمی حادی دارد. من روی این موضوعات به شکل افراطی حساس هستم و این مشکلات روی من تاثیر می‌گذارد، این عوامل قلمرو امن خانه را ناامن می‌کرد. بخشی از این ناامنی هم از سوی جامعه به محیط خانه تحمیل می‌شد در این صورت ناامنی برای من شکل آزاردهنده پیدا کرده بود و خانه نیز که مامن آسایش و آرامش باید به محیطی نا امن تبدیل شده است.

امین نورانی متولد  دی ماه 1343 تهران است. او نقاشی را از هنرستان هنرهای تجسمی پسران شروع کرده است و در دانشگاه نیز این رشته را ادامه داده است. نورانی از جمله نقاشان معاصر ایرانی است که با وجود  حفظ فضاهای کلاسیک در آثارش، توانسته به فضایی شخصی، رمزآلود و در عین حال صمیمی دست یابد. او در زمره نقاشان هایپر رئالیسم قرار دارد و نقاشی‌هایش را بر اساس عکس‌هایی که در لحظات مختلف در جمع خانوادگی ثبت می‌کند به تصویر می‌کشد.

آثار او در بیش از 50 نمایشگاه جمعی در کشورهای اسپانیا، اتریش، امریکا، هندوستان و ... نیز به نمایش در آمده است.