سرویس تجسمی هنر آنلاین: یازدهمین اجرا از ششمین فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز به اهمیت تجلی غیبت در حضور اشاره داشت.
در این اجرا دو اجراگر در برابر تلویزیونی که جز چند خطوط رنگی و صدای بوق ممتد چیز دیگری پخش نمی‌کرد نشسته بودند. آن‌ها تنها به مقابل‌شان خیره بودند به گونه‌ای که هیچ واکنشی نسبت به پیرامون نشان نمی‌دادند.
در دو سوی دیگر گالری دو پرده نصب شده بود که در آن تصویری زنده از دو اجراگر بر روی دیوار بود تصویری که بعد از مدتی مشخص می‌شد ویدئو است و واقعیت ندارد. این تصویر در یک ریتم و حرکت تکرار می‌شود و با هر تکراری که صورت می‌گرفت تماشاگران جای خود را به دیگری می‌دادند و این پروسه تا انتها به هممین منوال ادامه پیدا می‌کرد.
در میانه‌های اجرا فردی به سمت تلویزیون آمد و با خاموش کردن آن اجراگران را به واکنش واداشت و هر دو پس از این که لحظاتی در برابر تصاویر ویدئویی خود ایستادند، محل اجرا را ترک کردند و پرفورمنس‌شان به پایان رسید.
کیارش انوری که این اجرا را مشترک با صدف فروغی طراحی کرده است به هنرآنلاین گفت: من سال‌هاست که با خانم فروغی کار مشترک انجام می‌دهم و در واقع کار اصلی‌مان فیلم‌سازی است و در کنار آن نزدیک به نه سال است که کار پرفورمنس هم انجام می‌دهیم.
وی ادامه داد: در این پرفورمنس تلویزیونی داشتیم که در آن تصویر خطوط رنگی که همراه با یک بوق ممتد پخش می‌شود به نمایش در آمده بود. تصویری که در شبکه‌های تلویزیونی زمانی که برنامه‌ها به اتمام رسیده پخش می‌شود.
این پرفورمر گفت: نحوه برخورد ما با این صفحه تلویزیونی به نوعی بیان‌گر نوعی حالت مراقبه و یا حالتی شبیه به مسخ‌شدگی داشت که به نوعی بر ما مستولی شده بود.
انوری گفت: در کناره‌های سالن نیز دو ویدئو پخش می‌شد که در آن تصویری از من و خانم فروغی دیده می‌شد که شبیه یک تابلوی زنده بود به گونه‌ای که تماشاگر احساس می‌کرد در برابر یک تابلوی زنده ایستاده است اما بعد از مدتی و با تکراری که در تصویر رخ می‌داد متوجه آن می‌شد که یک حالت تکرار شونده دارد.
وی افزود: فردی که در برابر این تصاویر قرار می‌گرفت خودش را در آن تصویر مشاهده می‌کرد و این برای اجراگران به نوعی مفهومی از تجلی حضور در غیاب را همراه داشت. این اتفاق برای مخاطب با اجرای من و خانم فروغی معنا پیدا می‌کرد. ما هم در واقع حضور فیزیکی داشتیم و نداشتیم و در جای دیگری بودیم.
این پرفورمر گفت: این اتفاق در حقیقت تلقی از یک حضور مجازی هم بود حضوری که تنها تصویری است و بعد دیگری پیدا نمی‌کند.
انوری گفت: ما تماشاگر را برای مشارکت آزاد گذاشته بودیم و همین امر منجر به آن شد که اتفاقی خوشایند و توامان ناخوشایندی برای ما رخ بدهد.ذدر میانه‌های اثر تماشاگری آمد و تلویزیون را خاموش کرد و ما بعد از این که مدتی در برابر تصویر خودمان ایستادیم تصمیم گرفتیم که محیط را ترک کنیم چرا که دیگر حضورمان زیر سوال رفته بود.
وی ادامه داد: این جنس مشارکت برای ما از آن جهت خوشایند بود که می‌خواستیم تغییر روندی که مخاطب می‌تواند در اثر ایجاد کند را تجربه کنیم و به تصویر در بیاوریم اما بحث ناخوشایندی در آن است که مخاطب تا چه حد می‌تواند در کاری مداخله کند چرا که برخی افراد می‌خواستند کاری فراتر از حد معمول انجام بدهند.
ششمین فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز تا سی دی‌ماه در موزه هنرهای معاصر میزبان علاقمندان به پرفورمنس آرت است.