گروه تجسمی هنرآنلاین، در کلیساها شمع می‌سوخت و در خانه‌های سنگی، نور کم‌جانِ روز از پنجره‌های کوچک عبور می‌کرد. در همین نور کم، دو نقاش بزرگ راهی تازه گشودند: روبرت کامپن و یان فان آیک.
روبرت کامپن – آرام و خاموش، اما آغازگر
کامپن (حدود ۱۳۷۵–۱۴۴۴) مردی از تورنه بود؛ نه درباری و پرزرق‌وبرق، بلکه ساده، شبیه همان اتاق‌های نقاشی‌هایش. او بیشتر وقتش را در کارگاه گذراند و شاگردان بسیاری تربیت کرد. گاهی سیاست شهر او را تبعید کرد، اما دوباره بازگشت و نقاشی ادامه یافت.
در اثر معروفش، سه‌لته مِرود، صحنه «بشارت» را نه در کاخ‌های آسمانی، بلکه در یک اتاق کوچک اروپایی نشان داد؛ میز چوبی، بخاری ساده، کتاب دعایی روی میز. او نخستین کسی بود که از رنگ روغن برای خلق فضایی صمیمی و ملموس استفاده کرد. گویی می‌گفت: «مقدس، همین‌جا و در خانه‌های ما نیز حضور دارد.»
یان وان ایک – درخشش و کمال
سال‌ها بعد، یان وان ایک (حدود ۱۳۹۰–۱۴۴۱) آمد. برخلاف کامپن، در دربار فیلیپ نیک زندگی کرد؛ سفیر بود، سفر کرد، و با بزرگان نشست و برخاست. اما در خلوت نقاشخانه، نگاهی دیگر داشت: نگاهی که جهان را در جزئیاتش می‌دید.
او تکنیک کامپن را گرفت و به نهایت رساند:
پارچه‌هایی که در تابلوهایش می‌درخشیدند گویی واقعاً ابریشم بودند.شیشه‌ها بازتاب نور داشتند.پوست انسان‌ها نفس می‌کشید.
در محراب گِنت، شکوه آسمان را روی زمین نشاند. در پرتره آرنولفینی، عشق و رازهای یک ازدواج را در اتاقی کوچک ثبت کرد؛ آینه‌ای در پشت صحنه، که هنوز هم ما را به درون آن لحظه می‌برد. و در پرتره مرد با عمامه سرخ، احتمالا خودنگاره‌اش، نگاهی چنان نافذ به ما دوخته که گویی از پنج قرن پیش هنوز حاضر است.
نتیجه
اگر کامپن نخستین شمع را روشن کرد، فان آیک آن شمع را به چراغی فروزان بدل ساخت.کامپن آغازگر راهی بود که وان آیک در آن به اوج رسید. هر دو، با رنگ روغن، جهان را به ما نزدیک‌تر کردند:دیگر قدیسان فقط در آسمان نبودند، بلکه در خانه‌های کوچک ما هم جا داشتند.و از آن روزگار به بعد، نقاشی دیگر هرگز همان نقاشی پیشین نشد.
حورا خاکدامن/کیوریتور و منتقد هنری
انتهای پیام