گروه هنرهای تجسمی«هنرآنلاین» : گالری سهراب در آخرین رویداد نمایشگاهی خود در سال 1402 آثار هنرمندانی از نسل‌های مختلف را روی دیوار برده است. مرتضی اسدی، پانته آ رحمانی، وحید چمانی، امیرحسین زنجانی، شبنم شعبانی، مهرداد محب علی و ساسان نصیری؛ هفت هنرمندی هستند که آثارشان جمعه چهارم اسفند در نمایشگاه «پلتفرم»(Platform) روی دیوار این گالری رفت.
در مراسم افتتاحیه این نمایشگاه هنرمندانی همچون احمد وکیلی، علی خسروی، محمد یوسف نیلی، حبیب توحیدی، مرتضی اسدی، کوروش قاضی مراد، رضا حسینی، فیروزه بختیاری، محتشم مهدوی، مهناز پسیخانی، جاوید رمضانی، پرویز جاهد و ... به چشم می‌خوردند.
پلتفرم، معانی و دلالت‌های مختلفی دارد: سکو، برنامه، چارچوب و ... اما در این نمایشگاه مقصود از واژه پلتفرم، سکو است و نقطه عزیمتِ عنوان این نمایشگاه، با توجه به دغدغه‌های مدیر آن شاهین ترکمن که خود از پیشکسوتان تبلیغات به حساب می آید؛ وام گرفته از عرصه برندینگ است؛ چرا که «برنامه جامع برندینگ» را پلتفرم می‌نامند و پلتفرم نوعی سکوی پرتاب است. این نمایشگاه نگاه به آینده دارد. هنرمندانی در این نمایشگاه حضور دارند که گام‌های بلندی برداشته‌اند و برخی نیز در نقطه برداشتن این گام هستند.
با گردشی در این نمایشگاه شاهد آثار متنوعی هستیم. برای مثال تابلوهای ساسان نصیری، یک جهان جاریِ ساده را به ما نشان می‌دهد که عناصر آن محدود هستند. یک یا دو تک درخت و یک خانه، و این سادگی بر جان می‌نشیند. یا توجه به خیال پردازی مهیبی که در تابلوی بزرگ و جدید مرتضی اسدی وجود دارد می‌تواند برای بیننده جذاب باشد. می‌توان گفت در بین این آثار، دو گونه خیال ورزی مشاهده می‌شود؛ گونه ای از خیال ورزی که در حوزه کاملاً ذهنی قرار می‌گیرد و خیال ورزی‌ای که از حوزه عینی عزیمت می‌کند، و ما این دو ژانر را در این نمایشگاه می‌بینیم و هر دو ژانر به هر حال فضای معاصر را غنی می‌کند. در یک نقطه هم یک نگاه انتقادیِ انسانی مهیب و متفاوت از نمایشگاه در تک اثر وحید چمانی دیده می‌شود. تابلوهای شبنم شعبانی نیز درخشان است. از آن سو، نقاشی های پانته آ رحمانی را شاهدیم که نظام متافیزیک روحی و سیال اش با طبیعت و حیوانات بسیار قوی است و هنر ساده و جاریِ خیال ورزانه با نیرویی عمیقی با ژانر طراحانه روی تابلو می‌گذارد. مهرداد محب علی نیز حضوری چشمگیر در این نمایشگاه دارد و البته تک اثر امیرحسین زنجانی نیز واجد ارزش‌های زیباشناختی است.
در واقع آنچه که در این نمایشگاه شاهد هستیم انتخاب چند نسل مختلف از هنرمندان نقاش ایرانى است. از دهه‌ی ٣٠ تا دهه‌ی ٦٠. این هنرمندان در نمایشگاهى که عام‌ترین معناى آن «سکو»، سکویى براى پرش و پرتاب به سوى آینده است، در کنار هم جمع شده‌اند. کارها اغلب با گرایش منظره و طبیعت تصویر شده‌اند.
در مجموع نمایشگاه حاضر -با اندکی اغماض- عرضه‌ی سالم و دلپذیرى از هنر هنرمندان معاصر ایران است. هنرمندانى شناخته شده و بعضاً کمتر شناخته شده در کنار هم، که در واقع این روال معمول و متداول براى معرفى هنرمندان جوان‌تر می‌باشد.
این نمایشگاه تا 15 اسفند در گالری سهراب به نشانی خیابان سمیه، بین مفتح و رامسر شماره ۱۴۲ برپاست. ساعت بازدید در روزهای هفته از ۱۱ صبح تا ۸ شب، و جمعه‌ها ۴ عصر تا ۸ شب است. گالری یکشنبه‌ها تعطیل است.