نمایش «خون‌نگار» نوشته‌ی محمد رحمانیان و کارگردانی مهیار علیزاده، در تالار وحدت روی صحنه رفته است؛ اجرایی که با ترکیب موسیقی، تصویر، و درام تاریخی، می‌کوشد در فضای مه‌آلود قرن چهارم هجری، روایت گر زیست شاعرانه و تراژیک نخستین زن پارسی‌گوی باشد.
نمایش «مکبث‌الدوله» تجربه‌ای نو و جسورانه است در بازآفرینی یکی از تراژدی‌های کلاسیک شکسپیر، که در بستر فرهنگ و تاریخ ایران به صحنه آمده است.
فیلم «ترک عمیق»، ساخته آرمان زرین کوب، تجربه‌ای منحصر به فرد در سینمای روانشناسانه ایران است. فیلم با ظرافتی دقیق و تمرکز بر جزئیات، به بررسی تنهایی، اضطراب و پیچیدگی‌های روانی شخصیت‌ها می‌پردازد و مخاطب را در دنیایی بسته، خفقان‌آور اما پر از معنا غرق می‌کند.
نمایش «گارس» به نویسندگی و کارگردانی ناصر صوفی، در نگاه نخست تلاشی است برای پیوند زدن اسطوره‌پردازی با دغدغه‌های اجتماعی معاصر. آنچه بیش از همه در این اثر جلب توجه می‌کند، بلندپروازی متن در خلق جهانی است که در آن هم نشانه‌های تاریخی و اسطوره‌ای حضور دارند و هم رگه‌هایی از نقد زیست روزمره ما. با این حال، این بلندپروازی نه‌تنها نقطه‌ی قوت، که در مواردی به چالش اصلی اثر بدل شده است.
فیلم «آریاشهر دو نفر» به کارگردانی و نویسندگی حمید بهرامیان، پس از تجربه نه‌چندان موفق او در ملاقات با جادوگر، فرصتی دوباره برای محک زدن توانایی‌هایش در ژانر کمدی ـ اکشن بود.
نمایش «مرگامرگ» به نویسندگی مریم یاسین‌زاده و طراحی و کارگردانی مشترک او با بهرام عباسی‌فرد، در سالن لبخند روی صحنه رفت. نمایشی که عنوان خود را از همان آغاز با تکرار «مرگ» بارها در ذهن تماشاگر منعکس می‌کند و او را درگیر چرخه‌ای می‌سازد که میان آغاز و پایان، میان عشق و مرگ، و میان آیین و نمایش در نوسان است.
