سرویس تجسمی هنرآنلاین: رضا غیور در هفدهمین اجرای ششمین فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز به نقد چهارچوب‌بندی‌های تئوریک که اجراگران را برای خلق اثر هنری محدود می‌کنند، پرداخت.
در اجرای" تقدیم به ریچارد شکنر" اجراگر خود را در یک باکس چوبی محصور می‌کند. باکسی که یک سمت آن از شیشه است تا تماشاگر بتواند درون آن را مشاهده کند.در بالای این باکس حفره‌ای در نظر گرفته شده است که مخاطب از طریق این حفره می‌تواند در این پرفورمنس شرکت کند.
در ادامه مشارکت‌کنندگان از سوی اجراگر در معرض سوالی درباره ریچارد شکنر و کتاب نظریه اجرا قرار می‌گیرند و بعد از آن برگه‌ای از این کتاب به مشارکت‌کننده اهدا می‌شود و مخاطب می‌تواند هر زمانی که دلش خواست این برگه را مچاله و در داخل این باکس بیاندازد.
هم زمان که این باکس از این کاغذهای مچاله شده پر می‌شود، پرفورمر قسمت‌هایی از این کتاب را به طور زنده می‌خواند تا این سطح پر شود و فضا برای اجراگر به گونه‌ای محدود می‌شود که او قادر به ادامه اجرا نیست و با خارج شدن از این باکس پرفورمنس خود را پایان می‌بخشد.
رضا غیور در این‌باره به هنرآنلاین گفت: من همواره فکر می‌کردم که این دست اجراهای مدرن که اساسا خودش ساختارگریز است هم توسط عده‌ای تبدیل به مقاله و چهارچوب‌بندی می‌شود و از طرفی معتقد بودم که این فضای تئوری که برای همه هنرها به وجود می‌آید دست و پای هنرمند را می‌بندد.
وی ادامه داد: قبل از این دائم به این مسئله فکر می‌کردم که این اتفاق منجر می‌شود فضا آن قدر محدود و تنگ شود که دیگر هیچ اثری به وجود نیاید و هیچ خلاقیتی در میان نباشد.
این پرفورمنس آرتیست گفت: از طرفی مشارکت مخاطب هم در این اجرا بر مبنای این تفکر شکل گرفت که مخاطب هم در واقع محدودکننده است. این فضای تئوری آن چنان بر روی مخاطب هم تاثیر گذاشته است که اگر یک کار نامتعارف ببیند پس می‌زند و او هم عادت کرده است که اجراگر را همواره محدود و محدودتر کند و این موجب می‌شود اثر خلاقه‌ای بیرون نیاید.
ششمین فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز؛ تا سی دی‌ماه به جز جمعه و شنبه ساعت 17 در موزه هنرهای معاصر برقرار است.