سرویس تئاتر هنرآنلاین: نمایش‌های خیابانی این ظرفیت و قابلیت را دارند که از طریق آن‌ها موضوعات سنتی و آداب محلی به روی صحنه خیابان‌ها، کوچه‌ها و پارک‌های هر شهری به نمایش درآیند و تماشاگران زیادی را به خود جذب کنند. در مواردی این اجراها حتی شناسه فرهنگی و هویت ملی یک قوم یا ملت محسوب می‌شوند؛ به همین دلیل اگر بتوان مراسم و آداب فرهنگی را با طراحی‌های قابل قبول و زیبایی برای اجرای روی صحنه آماده کرد، معمولا نتایج محتوایی و نمایشی قابل قبولی عاید ذهن و احساس تماشاگران خواهد شد؛ ضمن آنکه خود نمایش هم بسط پیدا می‌کند و متنوع‌تر می‌شود.
در اجرای خیابانی "آئینه زندگی" به نویسندگی و کارگردانی فاروق حسن‌پور از شهرستان مریوان یک موضوع ساده اما متناقض که گاهی در مراسم عروسی کردها رخ می‌دهد، بهانه موضوعی و اجرایی یک نمایش‌گونه خیابانی شده است. در این اجرا بازیگران بزرگ‌سال کرد در محوطه تئاتر شهر تهران مشغول گردو بازی و بازی دومینو و شطرنج می‌شوند. در همین لحظه دختری با سبد میوه و کوزه‌ای بر شانه می‌گذرد و سبد میوه از دستش می‌افتد و میوه‌ها روی زمین پخش می‌شوند. یکی از بازیگران مرد سیبی از زمین بر می‌دارد و آن را به دختری که روی زمین نشسته است برمی‌گرداند. همین لحظه رویارویی منجر به عشقی رومانتیک می‌شود و بلافاصله هم جشن عروسی و رقص و آواز کردی اوج می‌گیرد. در پایان بین رقصندگان محلی و عده‌ای که هر کدام سر و صورت در کیسه‌ای پنهان کرده‌اند، نزاعی در می‌گیرد و در این میان تازه دامادی که با دختر ازدواج کرده کشته می‌شود و بعد...
تمام این داستان‌گونگی به صورت نمایش‌گونه‌ای بدون کلام اما موزیکال به اجرا در می‌آید و نهایتا همه چیز به یک حادثه تراژیک ختم می‌شود. نمایش "آئینه زندگی" موضوعی ساده دارد اما چون بدون دیالوگ و براساس طراحی‌های حرکتی معین و موزونی شکل می‌گیرد، تا حدی روی صحنه جلوه‌های نمایشی نسبتا زیبایی پیدا می‌کند و به علت آن که اجرا و حرکت‌ها اغلب گروهی‌اند، اساسا تحلیل شخصیت جایی شکل نگرفته و صرفا تأکید بر وجوه تماتیک و داستانی قضیه اهمیت داشته است. ضمنا در این اجرا از رقص محلی و آواز کردی زیاد استفاده شده و در عوض دیالوگ‌ها حذف شده‌اند. این اجرا به دلیل آنکه داستان معین و مشخصی را به طور دقیق از طریق حرکات و شکل‌دهی‌ها تعریف می‌کند و نشان می‌دهد، خصوصیات "نمایش" را داراست، اما چون آدم‌ها به شکل فردی و واقعی در اجرا ظاهر نمی‌شوند و از کارکرد تحلیل شده و شخصیت‌پردازی شده‌ای برخوردار نیستند و مضافا آنکه صرفا در رابطه با شکل‌دهی‌های موضوعی کلی و گروهی کاربری پیدا کرده‌اند، نمایش شباهت زیادی به "پرفورمنس"های صرفا اجرایی دارد. به همین دلیل اساسا اجرایی ترکیبی از "پرفورمنس و نمایش" به شمار می‌رود؛ یعنی یک "پرفورمنس– نمایش" ترکیبی و خیابانی با ژانر "تراژدی رومانتیک بدون کلام اما موزیکال" است که عملا ژانری خاص و همزمان متناقض به شمار می‌رود.
بازی بازیگران به آن‌گونه که در نمایش‌های دیگر مطرح است، در رویارویی‌های عینی و واقعی به جلوه در نیامده است و این موضوع به کلی‌نگری و تأکید زیاد بر طراحی‌ها و شکل‌دهی گروهی بازیگران مربوط می‌شود. حرکت‌ها اکثرا گروهی و متکی بر اجرای موسیقی‌اند؛ لذا باید اذعان داشت که موسیقی و آواز نقش مهم، پیش‌برنده و هماهنگ‌کننده‌ای در اجرای موزون و شکیل حرکت‌ها و موقعیت‌های بازیگران دارند.
کارگردانی این اجرا در طراحی‌های مبتنی بر شکل‌دهی‌های گروهی بازیگران خلاصه شده و چون صحنه‌های عینی دو نفره یا چند نفره زنده و کنش‌زا وجود ندارد که در آن کشمکش‌های واقعی شکل بگیرد، همه چیز عمده‌تا براساس وجاهت ظاهری و کلی صحنه‌ها پیش می‌رود. به همین دلیل در اجرای مورد نظر کارگردانی صرفا به طراحی‌ها محدود شده و این طراحی‌ها عملا بر همه ارکان صحنه برتری پیدا کرده‌اند. این "پرفورمنس– نمایش" ترکیبی با لباس محلی کردی اجرا می‌شود و در کل به علت جذابیت‌های محلی و نمایشی‌اش با استقبال تماشاگران روبرو شد.