سرویس موسیقی هنرآنلاین: سه شنبه 28 دی ماه در پنجمین شب از سی و دومین جشنواره موسیقی فجر آنسامبل پرکاشن تهران با حضور هشت نوازنده در تالار وردکی به اجرای برنامه پرداخت.
این گروه جوان که کمتر از یک ماه قبل در فستیوال موسیقی کلاسیک تا معاصر حضور داشت، این بار به نمایندگی از آن فستیوال در جشنواره فجر شرکت کرد تا برنامه‌ای کامل‌تر را اجرا کند. علیرضا ارجمند ، ماهان ببری فرد ، آرمین خیردان ، روشنک رفانی ، سینا فتح العلومی ، عرفان فرشی زاده ، سالار محمد اصغری و حسین محمد حسینی نوازندگان این گروه هستند، میلاد عمرانلو مدیر هنری و رهبر گروه و احسان تارخ مدیر آنسامبل است.
در ابتدای برنامه میلاد عمرانلو به صحنه آمد و گفت: اولین سازی که انسان با آن ارتباط برقرار کرد حنجره و اعضای بدن او بود. بر این اساس آهنگسازان گوناگون در طول تاریخ کوشیده اند با بهره گیری از بدن انسان به آفرینش موسیقی های گوناگون بپردازند. از شما می‌خواهم ریتمی را که با دست خود اجرا می‌کنم تکرار کنید تا بتوانید در برنامه مشارکت داشته باشید. قطعه‌ای که خواهید شنید اثر استیو رایش و بر اساس کف زدن با همین ریتم ساخته شده است.
پس از آن در تاریکی فضا، نوازندگان از خارج سالن در حال کف زدن با همان ریتم وارد شده به روی صحنه رفتند. پس از مدتی کم کم هر کدام از اعضای گروه ضربات خود را تغییر داد تا جمله های مختلفی که به وجود آمد یک آهنگ را شکل دهد.
پس از آن نوبت به اجرای قطعه دیگری از استیو رایش رسید که بر اساس ضربه زدن روی تکه های چوب شکل گرفته بود. این موسیقی مینیمال که برگرفته از طبیعت است در حالی اجرا شد که پنج نفر از اعضای گروه با در دست داشتن یک تکه چوب مستطیل شکل با مضراب روی آن ضربه می‌زدند. اجرای این قطعه با وجود شکل ساده آن کار بسیار سختی بود و نوازندگان با چشمان بسته و تمرکز بسیار زیاد در حال اجرای ریتم‌های مختلف بودند. یکی از نوازندگان از ابتدا تا انتهای قطعه ریتم ثابتی را نگه داشت و دیگران در فواصل مختلف به اجرا می‌پرداختند و از ترکیب ضربه‌های متنوعی که بر چوب ها نواخته می شد نوایی ریتمیک شکل گرفت. اجرای نفس گیر نوازندگان حتی تماشاگران را هم درگیر کرده بود و همه در سکوت پیگیر ضرباتی بودند که با کوچکترین اشتباه یا تاخیری می توانست مشکلی در اجرا ایجاد کند.
برای اجرای قطعه بعدی دو نوازنده به صحنه آمدند و قطعه کوتاهی را با 2 طبل اجرا کردند. پس از آن دو نوازنده دیگر به اجرای برنامه با تیمپانی و طبل پرداختند. سپس نوبت به نوع دیگری از سازها رسید که اگر چه کوبه‌ای نیستند، اما در ارکسترها در رده سازهای کوبه‌ای قرار می‌گیرند. این قطعه که "کوارتت برای چهار پرکاشنیست" نام داشت اثری از آلفرد اشنیتکه بود و برای اجرای آن 4 نوازنده پشت سازهای زیلوفون، ویبرافون و ماریمبا قرار گرفتند. این سازها که قابلیت اجرای نت‌های مشخص را دارند به خوبی می توانند قطعات ملودیک را با صدای زیبا و شفاف خود اجرا کنند.
برای اجرای قطعه بعدی 5 نوازنده با رهبری عمرانلو به صحنه آمدند و با سازهای تیمپانی، ویبرافون، سنج، طبل و انواع سازهای کوچک به اجرای قطعه‌ای پرداختند که پر از کارهای عجیب برای تولید صدا بود. نوازندگان در حالی که پوپیتر جلوی آنها قرار داشت، از روی نت به سوت زدن، کشیدن سمباده روی چوب وحتی ترکاندن بادکنک اقدام کردند تا قطعه‌ای سرشار از شیطنت را اجرا کنند.
بعد از آن نوبت اجرای قطعاتی از اعضای گروه رسید. تمامی 8 نفر نوازنده به رهبری عمرانلو به اجرای قطعه "باران" اثر عرفان فرشی زاده پرداختند. سپس اثری از عمرانلو به نام "اتود برای پیانو و پرکاشن" اجرا شد که عمرانلو در مورد آن گفت: این قطعه بر اساس یک مُد ابداعی که در پایان نامه فوق لیسانس خود به آن رسیدم نوشته شده و استاد پورتراب هم تایید کردند که این مُد قبلا ثبت نشده است. این مُد شبیه چهارگاه است، اما چهارگاه نیست.
برای اجرای این قطعه از تمامی سازهای روی سن استفاده شد و نوازندگان بارها جای خود را تغییر دادند تا سازهای مختلف را بنوازند. آخرین قطعه کنسرت اثری از آرمین خیردان به نام "واریاسیون روی تم کروماتیک" بود که آهنگساز در مورد آن گفت: این اثر بر اساس یک روایت کهن یونانی ساخته شده که به مرگ و سه مرحله سفر پس از آن می‌پردازد.
با پایان یافتن اجرای پر شور و جذاب آنسامبل پرکاشن تهران میلاد عمران لو روی سن رفت و گفت امیدوارم امشب توانسته باشیم بخشی از توانایی‌های سازهای کوبه ای را برای شما اجرا کنیم.