"گروه سینما و تئاتر هنرآنلاین": "سیاه نمایی" کلید واژه ای که طی سال های گذشته کم درباره آن در سینما تولید محتوا انجام نشده است. با یک بررسی مختصر و نگاه آماری می توان به این مسئله رسید که اغلب تولیداتی که در راستای تضعیف روحیه و انگیزه جامعه انجام شده خواه؛نا خواه با واکنش جدی اهالی سینما،رسانه و طیف گسترده از مخاطبان پرده نقره ای مواجه بوده است. تماشاگر این روزهای سینما به خوبی فرق واقعیت با اغراق را متوجه می شود؛ او به خوبی می داند کدام سکانس سعی بر سیاه نمایی دارد و کدام سکانس صرفا روایت می کند.شاید به تعداد انگشتان یک دست هم نرسند؛ آن هایی که به دنبال فرار از واقعیت هستند.افرادی که خود را هنرمند و فیلمساز می دانند؛ ولی غافل از آن که با بی هنری خود در آثارشان اعتبار و چهره رسانه ای و سینمایی خود را مخدوش می کنند. این روزها برخی از آثار اکران آنلاین و عمومی شدند؛آثاری که سعی بر وارونه نمایی موضوعات اجتماعی دارند.
نگاهی به فیلم "سه کام حبس" به بهانه اکران آنلاین
فیلمساز سعی کرده تحت تاثیر فیلم‌های سعید روستایی، "ابد و یک روز" و "متری شیش و نیم" را با کمی چاشنی کپی از "ملاقات خصوصی" مخلوط کرده و به خورد مخاطب بدهد. غافل از اینکه اصل هر جنسی برای مصرف کننده که همان مخاطب است جذابیت دارد نه فیک دسته چندم.
بازی ضعیف محسن تنابنده با لهجه نقی معمولی سریال پایتخت به شدت به چشم می‌آید و پریناز ایزدیار هم سمیه ابد و یک روز را همچنان با خود حمل می‌کند.
مشخص نیست چه اصراری است که سیاهی و نکبت را به خورد تماشاگر دهند و نام جعلی سینمای اجتماعی به آن بگذارند. با این فیلم‌ها گویا نود درصد مردم ایران معتاد و مواد فروش و آلونک نشین هستند!مخاطب بی‌نوا بعد از یک روز خسته کاری و دست و پنجه نرم کردن با تورم، به هنگام تماشای فیلم هم به جای تمدد اعصاب باید جنگ اعصاب مضاعف تحمل کند. بعد می‌گویند چرا فیلم‌های غیرکمدی ما نمی‌فروشند و مردم به سینما نمی‌روند!
اما دیگر فیلمی که ابتدا هم به صورت قاچاق و غیرقانونی در معرض عموم قرار گرفت؛ «تفریق» است. حقیقی؛همواره سعی بر آن داشته که در آثارش خود را یک هنرمند جادویی با ذهن فانتزی قلمداد کند! اما باید گفت که او راهش خیلی وقت است که به انحراف کشیده شده است.«تفریق» برای مخاطب امروزی سینمای ایران؛ خواه یا ناخواه غیرقابل باور است.مسئله ای مهم که شاید بتوان آن را در حول محور «سینمای نکبت» دانست! اگرچه او بر این باور و اصرار است که سیاهی و نکبت را به خورد تماشاگر دهند و نام جعلی سینمای اجتماعی به آن بگذارد.
حال باید گفت که مولفه های سیاه نمایی در صنعت این روزها سینمای ایران چیست؟ در شرایطی که فیلم های کمدی حرف اول را در گیشه می زنند؛ به طبع حضور اینگونه فیلم با این ژانر قطعا راه سختی را در پیش خواهند داشت!