به گزارش هنرآنلاین، بهداد لاهوتی در ابتدای این گفت‌وگو درباره چگونگی مجسمه‌ساز شدنش گفت: من در دوران مدرسه اصلا دانش‌آموز درس‌خوانی نبودم و در دوره دبیرستان سه بار تغییر رشته دادم؛ ریاضی، تجربی و در نهایت علوم انسانی و در 17 سالگی هم مدرسه را رها کردم و پس از تجربیات مختلف بالاخره 9 سال بعد دیپلم گرفتم.
او گفت: زمانی که 17 ساله بودم پدرم که دکترای ادبیات فارسی داشت؛ پس از سال‌ها دوری به ایران بازگشت و در تهران و چند شهر دیگر ایران فروشگاه آباژور فروشی راه انداخت و در این فروشگاه بود که من با پول درآوردن آشنا شدم و آنجا بود که برای نخستین بار با آثار هنرمندان تجسمی نقاشان و به ویژه سفالگران آشنا شدم.
به گفته لاهوتی در آن مقطع تاریخی به شکل امروزی گالری‌ها در تهران فعال نبودند و اطلاعات هم‌نسلان من با هنرهای تجسمی بسیار کم بود و من هرگز تصور نمی‌کردم روزی مجسمه‌ساز شوم.
او افزود: من خیلی اتفاقی با یک استادکار نجار انوش علیزاده که اتفاقا در آمریکا مجسمه‌سازی خوانده بود، آشنا شدم و مسیر زندگی‌ام تغییر کند، در کارگاه او بود که نجاری یاد گرفتم و به مجسمه‌سازی روی آوردم و نخستین کارگاهم را در سال 1375 در شهر زیبا راه‌اندازی کردم. پس‌ازآن چند سال در سولقان کارگاه داشتم. پس‌ازآن مدتی در خیابان انقلاب کارگاه داشتم. سال‌هاست که در شهرک صنعتی چهاردانگه کارگاه دارم. با عوض کردن هر کارگاه مسیر کاری من عوض شد.
لاهوتی درباره تاثیر عدم راه‌یابی اثرش در بینال چهارم گفت: نخستین بینالی که در آن شرکت کردم بینال چهارم بود و اثرم به بینال راه پیدا نکرد و از این بابت بسیار خوشحال هستم. در آن زمان آقایان آذری، شیخ الحکمایی و قشقایی اعضای کمیته رفاهی انجمن مجسمه‌سازان بودند و تصمیم گرفته بودند که نمایشگاه مردودین بینال را برپا کنند. به من پیشنهاد دادند که برای برپایی این نمایشگاه به آن ها کمک کنم من هم پذیرفتم و این گونه شد که سال‌ها با انجمن مجسمه‌سازان همکاری‌ام تداوم پیدا کرد. شرکت در این نمایشگاه و همکاری با کمیته نمایشگاهی موجب شد که خیلی زود با کارهای اجرایی نیز آشنا شوم.
او افزود:همکاری با انجمن موجب شد که با سهند حسامیان، امیر وفایی،عماد،شهلاپور،ژینوس تقی زاده و امیر معبد آشنا شدم و دوستی میان ما شکل گرفت. با این که من مجسمه‌ساز تجربه‌گرا و با تکنیک‌ها آشنا بودم، همکاری با انجمن موجب شدم که خیلی زود سطح اطلاعاتم درباره مجسمه‌سازی افزایش پیدا کند.
لاهوتی درباره نمایشگاه گروهی شاگردان پرویز تناولی که در گالری اثر برگزار شد، گفت: با توجه به این که من دانشگاه نرفته بودم باخبر شدم که آقای تناولی در موسسه ماه مهر کلاس مجسمه برپا کرده‌اند؛ من هم رفتم و ثبت‌نام کردم و شرکت در این دوره یکی از شانس‌های بزرگ زندگی‌ام بود. بیشتر کسانی که در این دوره شرکت کرده بودند مجسمه‌سازی نخوانده بودند و تجربه ساختن حجم نداشتند. از هم دوره‌هایم در این کارگاه می‌توانم به حامد رشتیان،نسترن صفایی، مونا پاد، امیرعلی موسوی زاده اشاره کنم.
او افزود: من در این کارگاه کار کردن با برنز را یاد گرفتم و پس از گذشتن 10 جلسه توانستم چند کار برنزی بسازم. آقای تناولی از مجسمه‌هایی که در این کارگاه خلق شد نمایشگاه ۴۰ سال، ۴۰ هنرمند را در گالری اثر برپا کرد. که واقعا در نوع خودش اتفاق عجیب و مهمی بود.
او در ادامه درباره تاثیر ارتباطات در روند کاری‌اش گفت: ارتباطات در دنیای کنونی حرف اول را می‌زند. من با این‌که ارتباطات گسترده و متنوعی دارم اما هرگز نتوانسته‌ام از این روابط به نفع کار شخصی خودم استفاده کنم اما از این ارتباطات همواره به نفع کار گروهی سود برده‌ام.
لاهوتی درباره تجربیاتش برای کار کردن با تکنیک‌های مختلف گفت:من با متریال و تکنیک‌های مختلفی کار کرده‌ام و یکی از نقدهایی که برخی به من می‌کنند این است که هر مجموعه‌ام با مجموعه قبلی‌ام تفاوت دارد اما خط اتصالی میان این مجموعه‌ها وجود دارد که از نگاه منتقدان و پژوهشگران دور نمانده است.
لاهوتی ادامه داد: من هنرمندی هستم که جنبه زیبایی‌شناسی همواره برایم اهمیت دارد و مفهوم برایم اهمیت ویژه‌ای دارد. من دوست ندارم مجسمه‌های تلخ و سیاه بسازم. هرچند مجسمه‌هایم قابلیت این را دارند که مخاطب را به فکر وا دارند.
لاهوتی در ادامه درباره نمایشگاه دستگاه گفت: : این اثر از ۱۳۹۷ قطعه پرینت سه‌بعدی از دست و پای زنان که قربانیان اصلی جنگ‌ها هستند، تشکیل شده است. قطعه‌هایی که پس از انفجار کنار همدیگر گذاشته شده‌اند. این قطعات به شکل فرشی در ابعاد ۶ در۴ مترمربع چیدمان شده و چیدمان این پروژه ۲۵روز طول کشید. تا قبل از اجرای نمایشگاه من حتی فرصت این را نداشتم که یک بار اجزای این چیدمان کنار هم بچینم .
او افزود: پروژه دستگاه متشکل از یک چیدمان به همراه صدا و متن کناری بود. صدای این اثر حاصل شمارش رج‌ها و برخورد قطعات در هنگام نصب به همراه صداى ماشین فرش‌بافی است و من تا پیش از چیدمان فکر نمی‌کردم که این اثر صدا داشته باشد. صدای این اثر کمک کرد تا ابعاد این اثر بهتر نشان داده شود.
او افزود:در کنار نمایشگاه دستگاه، گالری هدایت تعدادی از مجسمه‌های جدید و پیشینم را در بخش دیگر گالری به نمایش گذاشتم.
او در ادامه درباره ادیشن آثارش گفت:زمانی که با چوب مجسمه می‌ساختم ادیشن برایم مهم نبود اما در دوره‌ای ادیشن برایم اهمیت پیدا کرد و تعداد ادیشن مجسمه‌هایم زیاد بود اما مدتی است که نگاه ام به ادیشن تغییر کرد و معتقدم اگر نمی‌خواهی قیمت کارهایت در بازار بشکند نباید ادیشن آثارت زیاد باشد.
او در ادامه درباره فعالیتش در دوران قرنطینه گفت: من در دوران قرنطینه با این که نمی‌دانستم پس از کرونا آیا کسی مجسمه می‌خرد یا نه تعداد زیادی مجسمه ساختم و اصلا بی‌کار نبودم اما متاسف شدم که برخی از همکارانم در این دوران حاضر شدند آثارشان را به نصف قیمت بفروشند ای کاش سایت انجمن مجسمه‌سازان امکان نمایش و فروش آثار مجسمه‌سازان را فراهم می‌کرد.
بهداد لاهوتى متولد ١٣٥٥ تهران است. او عضو هیات مدیره انجمن هنرمندان مجسمه ایران دوره ششم و هشتم بوده است. او عضویت در شوراى سیاست‌گذاری و دبیر اجرایى بینال هفتم مجسمه‌سازى تهران ١٣٩٦ و عضو شوراى سیاست‌گذاری و انتخاب آثار سمپوزیوم هشتم تهران ١٣٩٥، دبیر سمپوزیوم پدیده مشهد ١٣٩٣، عضو شوراى دبیران بینال ششم مجسمه‌سازى تهران ١٣٩١ و دبیر اکسپوى مجسمه ١٣٩٠ را در کارنامه کاری خود دارد و تاکنون شش نمایشگاه انفرادی در گالری‌های آران, سرو و ابن‌سینا برپا کرده است و آثارش را تاکنون در بیش از ۵۰ نمایشگاه گروهی به نمایش گذاشته است.