به گزارش هنرآنلاین،نمایش «آبی فیروزه‌ای» نوشته لادن شیرمرد و کارگردانی محمدرضا رضایی‌نسب از 10 اردیبهشت ساعت 19 در تماشاخانه سیمرغ بنیاد بیدل دهلوی روی صحنه است و بازیگران آن عبارتند از سونیا خاموشی، محمدرضا رضایی نسب، علی حسینی، مهرناز محمدی، فاطمه قاسمی، محمدحسین مصلحتی، میلاد آقاحکیم، ترانه گلشن.
رضایی‌نسب کارگردان نمایش «آبی فیروزه‌ای»، که در تماشاخانه سیمرغ، بنیاد بیدل دهلوی اجرا می‌شود، درباره شکل‌گیری ایده این اثر نمایشی گفت: در شهریورماه ۱۴۰۳ به دنبال موضوعی بودیم که دغدغه اجتماعی داشته باشد. چندین نمایشنامه فارسی را بررسی کردیم و در نهایت به نمایش «آبی فیروزه‌ای» رسیدیم که درباره جنایت خیابان گاندی، ماجرای سمیه و شاهرخ و سرنوشت آنها پس از آزادی از زندان است. در واقع، هیچ‌جا به این مسئله اشاره نشده است که بعد از آزادی از زندان چه اتفاقی برای آنها افتاد. سبک نمایش اکسپرسیونیسم است که با کارهای رئالیستی که قبلاً انجام داده‌ام متفاوت است. در واقع به نوعی سفیدخوانی ذهن که نویسنده‌ها برای کتاب‌هایشان از آن استفاده می‌کنند، درباره آن بحث می‌کند.
او درباره موضوع و مضمون نمایش بیان کرد: این نمایش پسا فاجعه خیابان گاندی را بررسی می‌کند. شاهرخ و سمیه روانه زندان می‌شوند و از زندان آزاد می‌شوند و ما نمی‌فهمیم که سرنوشت این دو نفر به چه سمت و سویی رفته است را به نمایش درمی‌آورد. خانواده‌های مرفه و ثروتمند فکر می‌کنند اگر به بچه‌هاشون پول بدهند یا کلاس‌های مختلف بروند همه نیازهایشان ارضا شده در حالی که بچه‌ها نیاز به توجه دارند. در خانواده‌ی سمیه و شاهرخ اهمیتی از طرف پدر و مادر به آنها داده نشده. یکی از پایه‌های اصلی که در مصاحبه خود سمیه هم هست اهمیت ندادن پدرش به او یکی از موضوعات و دغدغه‌های اصلی یش بود.
این کارگردان تئاتر درباره ویژگی‌های نمایش «آبی فیروزه‌ای» خاطر نشان کرد: نمایش ما یک نمایش کوتاه، در حدود ۵۰ دقیقه است. نویسنده نمایشنامه وقتی کتاب را منتشر کرد، نوشته بود «کوتاه، به کوتاهی زندگی سپیده و محمدرضا». یکی از دلایل کوتاه بودن این نمایش همین موضوع است. همان‌طور که قبلا اشاره کردم، سبک این کار اکسپرسیونیسم است و سعی کردیم این سبک را با حداقل امکانات و حداقل نور به اجرا برسانیم.
او درباره روند انتخاب بازیگران و بازخورد تماشاگران افزود: اواسط مهرماه 1403، تقریباً یک ماه بعد از پیش تولید، روند انتخاب بازیگر را آغاز کردیم و حدود ۶ ماه تمرین کردیم. بازخورد از تماشاگران نشان داد که افرادی که این موضوع را در دهه هفتاد شنیده بودند یا جوانان دهه هشتادی که این موضوع را مطالعه کرده بودند، برایشان جالب بود که سرنوشت آنها چه شده است. ما سرنوشت واقعی آنها را نشان ندادیم، بلکه تصور نویسنده را به نمایش درآوردیم و سرنوشت تعدادی از کاراکتر را که از آنها اطلاعی نیست، نمایان می‌کند. تعدادی از تماشاگران درباره این بحث که در روزنامه حوادث دنبال می‌کردند، صحبت کردند. در آن زمان، این موضوع داغ بود و به اصطلاح امروز، ترند شده بود. همچنین، برخی که اطلاعاتی نداشتند، قبل از تماشای نمایش موضوع را جستجو کردند و درباره ابعاد این جنایت تحقیق کردند.
رضایی‌نسب در پایان گفت: عدم حمایتی که جامعه هنری جوان با آن مواجه است بسیار تأسف‌برانگیز است و امیدوارم رویکردها و دیدگاه نسبت به تئاتر و هنرمندان جوان تغییر کند.
انتهای پیام