به گزارش هنرآنلاین، این نشست ظهر روز یک‌شنبه ۲۶ مهرماه ۱۴۰۴ با اجرای عباس روزبهانی ـ فیلمساز ـ و با حضور تی‌یام یابنده و جمعی از هنرجویان هنرستان‌های هنرهای زیبا در سالن شماره ۸ پردیس سینمایی ایران‌مال برگزار شد.
در ابتدای نشست، عباس روزبهانی به تشریح مبحث فیلم کوتاه برای حاضران پرداخت و گفت: فیلم کوتاه، گونه‌ای از سینماست که مستقل و به دور از مسائل اقتصادی ساخته می‌شود و به شما امکان آزمون‌و‌خطا و ساخت آثار دلخواهتان را می‌دهد. انجمن سینمای جوانان ایران بستری برای تحقق ایده‌های خلاقانه‌ی شماست و آزادی عمل در این فضا اهمیت زیادی دارد. ساخت فیلم کوتاه کاملاً به خلاقیت وابسته است؛ در حالی که در فیلم‌های بلند چنین امکانی کمتر وجود دارد.
تی‌یام یابنده، فیلمساز و پژوهشگر سینما، در سخنان ابتدایی خود درباره‌ی لزوم شناخت رسانه‌های جدید توسط هنرمندان گفت: اگر می‌خواهید آرتیست باشید ـ فرقی نمی‌کند فیلمساز، انیماتور، نقاش یا مجسمه‌ساز ـ باید رسانه‌های جدید را بشناسید. به‌طور کلی باید بدانید “مدیا” چیست و چه ویژگی‌هایی دارد. رسانه‌هایی که ما با آن‌ها در ارتباط هستیم، به تصویر، صدا و متن مربوط می‌شوند و شما نیز در زندگی روزمره با آن‌ها سر‌و‌کار دارید. مثلاً در پست‌های اینستاگرام، یک عکس و یک متن را کنار هم قرار می‌دهید تا گفت‌وگویی میان تصویر و کلمه ایجاد کنید. اگر این ارتباط برای مخاطب جذاب باشد، می‌تواند در بخش اکسپلور اینستاگرام بازدید بالایی بگیرد.
او درباره‌ی تاریخچه‌ی سینمای تجربی در ایران توضیح داد: سینمای تجربی یک تاریخ درونی و یک تاریخ جهانی دارد. در سال‌های ۴۸ تا ۵۸، سینمایی به نام «سینمای آزاد ایران» وجود داشت که پس از آن، به‌دلیل تحولات اجتماعی، از بین رفت. تقریباً چیزی از آن سینما باقی نمانده و تنها کیانوش عیاری از میان آن نسل به فعالیت ادامه داده است. در آن دوران، فیلمسازانی از سراسر ایران در این جریان حضور داشتند و این سینما چند سال پیاپی جشنواره‌ای بین‌المللی برگزار کرد. همان جشنواره‌ها باعث شدند کارگردانان مطرحی مانند پیر پائولو پازولینی و اگنس واردا به تهران و اصفهان بیایند و با سینمای متفاوت‌تری آشنا شوند.
یابنده در ادامه درباره‌ی ماهیت سینمای تجربی گفت: تصویری که در حال پخش است، یکی از آثار نصیب نصیبی در همان بازه‌ی ده‌ساله است. در تاریخ سینمای تجربی، در کاباره ولتر، نمایندگان چهار جنبش هنری شامل دادائیسم، سورئالیسم، فوتوریسم و کانستراکتیویسم روسی گرد هم آمدند تا درباره‌ی مفهوم سینما بحث کنند. پرسش‌هایی مانند این مطرح شد: آیا سینما باید قصه بگوید؟ آیا باید خط داستانی داشته باشد؟ برخی معتقد بودند سینما، به‌عنوان هنر هفتم، باید ساختارمند باشد. در نخستین فیلم‌های سینما، کارگرانی از قطار پیاده می‌شدند؛ آیا این فیلم‌ها قصه یا مضمون داشتند؟ خیر، اما آیا سینما نبودند؟ بله، بودند. همان هم بخشی از تصویر است. در حالی که ماهیت عکاسی و نقاشی به‌عنوان تصویر مشخص بود، در سینما نیز تصویر حضور دارد؛ با این تفاوت که واژه‌ی «سینما» در یونانی به‌معنای حرکت است. در عکاسی و نقاشی هم حرکت وجود دارد، اما در سینما این حرکت تداوم دارد و زمان‌مند می‌شود. خروجی سینما، فیلم است و هر تصویری که حرکت و تداوم داشته باشد، تصویری سینمایی محسوب می‌شود و از نقاشی و عکاسی فاصله می‌گیرد.
یابنده در سخنان پایانی خود، ژانر وحشت را یکی از سیاسی‌ترین ژانرها در سینما دانست و گفت: یکی از سیاسی‌ترین ژانرها، ژانر وحشت است. زامبی فقط مغز می‌خورد و خودش مغز ندارد. زامبی‌ها استعاره‌ای از انسان‌های مصرف‌گرا هستند. در حالی که در ابتدا این ژانر برای نقد مصرف‌گرایی شکل گرفت، اکنون خود به ابزاری برای ترویج آن تبدیل شده است. امروزه همه‌ی ما، به‌ویژه در ایران و بسیاری از کشورهای دیگر، دچار نوعی مصرف‌گرایی شده‌ایم. این یک اشتباه و زیان بزرگ است، زیرا وقتی فرد فقط مصرف‌کننده باشد، همین چرخه به فقر منتهی می‌شود.
نشست‌ها و جلسات نقد و بررسی آثار حاضر در بخش «استعدادهای نو» نیز با همین رویکرد، توسط معاونت تولید انجمن سینمای جوانان ایران تدارک دیده شده است.
چهل‌و‌دومین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران به دبیری بهروز شعیبی از ۲۷ مهر تا ۲ آبان ۱۴۰۴ در پردیس سینمایی ایران‌مال تهران در حال برگزاری است.
انتهای پیام