سرویس استانهای هنرآنلاین: حمیدرضا قرلباش کارگردان نمایش"کچل اوغلان" کاری از گروه تئاتر پوپک که این روزها به عنوان نماینده استان زنجان در همایش آثار برگزیده جشنواره‌های تئاتر استان‌ها سی و پنجمین جشنواره تئاتر فجر حضور دارد، با اشاره به روند شکل‌گیری این نمایش به خبرنگار هنرآنلاین گفت: با توجه به اینکه ما در استان آذری زبان زندگی می‌کنیم در هم‌فکری‌هایی که با دوستان داشتیم به این نتیجه رسیدیم که جای یک اثر نمایشی که در آن به آئین‌ها و بازی‌های سنتی این مناطق به ویژه زنجان پرداخته شود خالی است. بر همین اساس و پس از تحقیقات مفصلی که انجام دادیم با استفاده از داستان‌های شفاهی که در مناطق آذری زبان وجود دارد و بهره‌گیری از آئین و بازی‌های سنتی که تاکنون کمتر به آنها پرداخته شده، نمایش "کچل اوغلان" را شکل دادیم.
این هنرمند در رابطه با فرم و شیوه اجرای این نمایش نیز خاطرنشان کرد: شکل اجرایی این نمایش دقیقا برگرفته از اجراها و بازی‌های سنتی است که در دل مردم وجود دارد و بر این اساس، ریتمی شاد و موزیکال دارد.
قزلباش در خصوص موضوع این اثر نمایشی نیز عنوان کرد: نمایش ما خط داستانی ساده‌ای دارد. کچل اوغلان و دختر حاکم عاشق هم هستند و حاکم تنها حاضر است به یک شرط به ازدواج او و دخترش راضی شود و آن شرط این است که کچل اوغلان به سرزمین اجنه رفته و دخترانی را که اسیر طلسم آنها هستند، نجات دهد و در این مسیر اتفاقات مختلف و جالبی برای او می‌افتد.
کارگردان نمایش "کچل اوغلان" همچنین در اظهارنظری در رابطه با شیوه جدید انتخاب آثار نمایشی برگزیده برای اجرا در جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر، تاکید کرد: این شیوه نسبت به سال گذشته البته از جهاتی بهتر است؛ کارگردان‌ها از استانهای مختلف در این همایش این فرصت را پیدا می‌کنند تا با هم آشنا شده و نمایش‌های هم را ببینند و از دیگر نکات مثبت این شیوه جدید انتخاب این است که همه آثار با هم و در شرایط یکسان مقایسه و داوری می‌شوند.
قزلباش همچنین در خصوص نحوه انتخاب آثار گفت: اگر شرایطی فراهم می‌شد که داوران ثابت می‌توانستند برای دیدن نمایش‌ها در طول سال به استانهای مختلف سفر کنند و اجرای زنده کارها را ببینند خیلی بهتر بود؛ به نظر من عالی‌ترین شکل انتخاب این بود که جشنواره‌ها به همان شکل منطقه‌ای برگزار می‌شد و داوران ثابتی کارهای همه مناطق را بازبینی می‌کردند، نه اینکه هر منطقه داوران خودش را داشته باشد؛ چراکه یکی از مشکلات سال گذشته این بود که تعدادی از داوران که در بازبینی حضور داشتند، داوران بعضی از مناطق هم بودند و اکثر کارهایی هم که انتخاب شدند، آثاری بودند که این افراد اجرای زنده آنها را دیده بودند، بنابراین زمانی‌که فیلم‌ها مورد بررسی قرار می‌گرفت آنها با نمایشی که قبلا دیده بودند بهتر می‌توانستند ارتباط برقرار کنند و نهایتا هم دیدیم که اکثرا همان آثار انتخاب شد اما در این همایش این مسئله برای همه یکسان است.
این هنرمند در عین حال با نقد بازبینی آثار نمایشی از طریق فیلم، افزود: اساسا از طریق فیلم آن حس و حالی که در اجرای زنده است به مخاطب منتقل نمی‌شود و بازی‌ها و بسیاری از طراحی‌ها آن گونه که باید دیده نمی‌شود. ضمن اینکه چون همه گروه‌ها مجبور بودند که تنها با یک دوربین از نمایش‌ها تصویربرداری کنند، این مشکل را بیشتر هم کرده است.