به گزارش هنرآنلاین، هوشیار محبوب درباره ترجمه این کتاب که در نشر حکمت کلمه منتشر شده، گفته است که این نسخه فارسی بر مبنای ترجمه انگلیسی استفن میشل در سال ۱۹۸۸ انجام شده و در کنار آن از ترجمه‌های دیگری از جمله نسخه جیمز لگه (۱۸۹۱)، کارِ لین یوتانگ (۱۹۴۸) و نسخه سال ۱۹۶۳ کارِ دی.سی. لاو استفاده کرده است.
در بخشی از موخره این کتاب می‌خوانیم: «دائو ده جینگ را اثری برآمده از قرن ششم پیش از میلاد و از آثار کلاسیک چینی می‌دانند، هر چند کسی تاریخ دقیق تحریر کتاب را نمی‌داند و بعضی حتی آن را منسوب به قرن چهارم پیش از میلاد می‌دانند. دو بُعد بنیادینِ این کتاب؛ فلسفه و مذهب است. هر چند بهتر است به جای مذهب کلمه‌ای بهتر انتخاب کرد. چیزی شبیه به نوعی نحله، عرفان یا گونه‌ای اخلاق. دائو د چینگ معرف اخلاق ویژه‌ای برای زندگی است که البته بعدها تاثیر بسزایی بر افکار و عقاید مختلف گذاشت؛ از جمله بر بودیسم، آیین کنفوسیوس، فلسفه‌ی چینی و مذهب این مردم. دامنه این تاثیرگذاری در سنت چینی، شامل هنرمندان، شاعران و خوشنویسان این سرزمین هم شد، هر چند بعدها در میان مردمانِ دیگر سرزمین‌ها هم اشاعه یافت. یکی از متاخرترین این مصادیق، تاثیرگذاری بر جنبش بیت و نسل بیت آمریکا، و همین‌طور جنبش کوله پشتی در دهه شصت این کشور است».
قطعه‌ای از این کتاب:
ما از چرخ‌ها حرف می‌زنیم
اما این مرکزِ خالی ِ میان ِ چرخ‌هاست که کالسکه را به حرکت وامی‌دارد.
کوزه را با خاک‌رس شکل می‌دهیم؛
اما این درون ِ تهی ِ میان کوزه است که آنچه را می‌خواهیم در خود نگه می‌دارد.
خانه‌هامان را با چوب می‌سازیم
اما حقیقت این است که فضای درون ِ خالی ِ خانه، مامن ماست.
در کارِ هستی هستیم
اما این نیستی‌ست که به کار می‌آید.