به گزارش هنرآنلاین، در سال‌های گذشته، فیلم‌های بخش مسابقه جشنواره فیلم، به‌غیر از در معرض داوری قرار گرفتن توسط هیات منتخب داوران، در جایگاه قضاوت مخاطبان سینمادوست در سینماهای مردمی قرار می‌گرفته‌اند.

این امر، چه در دورانی که ارزیابی‌ها به‌صورت دستی انجام می‌شد و چه زمانی که تصمیم مسئولان بر آن قرار گرفت تا شمارش آراء به‌روش غیردستی و از مسیر سامانه مدیریت فروش بلیت و اکران سینماها (سمفا) انجام شود، همواره مورد حرف‌وحدیث‌های بیشمار و شائبه‌های زیادی قرار داشت؛ از شایعات درباره زدوبندهای پشت‌پرده تا دیگر معیارهای ناگزیر در انتخاب تماشای فیلم از سوی تماشاگران.

صرف‌نظر از شایعه‌ها که همیشه و در هرجایی که بحث داوری مطرح است وجود داشته و دارد که بیشتر بوی فشار وارد آوردن بر انتخاب نهایی را می‌دهد، معیارهای ناگزیری نیز در خطای فاحش برای چنین انتخابی دخیل است.

از آنجایی که فیلم‌های اکران شده در جشنواره فیلم فجر، همه‌گی برای نخستین بار اکران می‌شوند و هیچ‌کس به‌غیر از هیات انتخاب از کم‌وکیف آن اطلاعی ندارد، بدیهی است که چه ازنظر محتوا و چه از منظر کیفیت مخاطب از آن بی‌اطلاع باشد، بنابراین تنها گزینه پیش‌رو برای تماشاگران مردمی، برای گزینش یک اثر می‌‌تواند نام کارگردان یا بازیگران باشد؛ و البته که تجربه‌ها ثابت کرده است، فیلمی با حضور عواملی با چهره‌های شاخص تائیدی بر خوب بودن اثر و یا حتی تضمینی برای توفیق در اکران عمومی اثر نیست.

اضافه‌بر این، گاهی دیده شده است که برخی اختلاف‌ها میان آرای مردمی و انتخاب هیات داوران، که از نظر منطقی دلیلی بر نادرستی نظر هیات داوران نیست، سندی شده است به‌دست کسانی که به دلایل فنی و تخصصی در نتیجه نهایی توفیقی کسب نکرده‌اند.

به‌همین دلیل، و دلایل متعدد دیگری که لازمه برشمردن آنها مجال بیشتری می‌طلبد، حذف بخش سیمرغ نه‌تنها تصمیمی منطقی است، بلکه به‌سود هم سینماگران و هم مخاطبان خواهد بود؛ بی‌شک بهترین معیار برای جایزه مردمی یک اثر سینمایی، اکران عمومی و میزان استقبال و بازخوردهای مثبت در اکران عمومی یک اثر است؛ زیرا با مقوله عینی و واقعی فروش تعداد بلیت و به‌طور طبیعی، تعداد مخاطب سروکار دارد.