سرویس سینمایی هنرآنلاین: مجید طالبی عکاس سینما که پیش از این در فیلم "ماجرای نیمروز: رد خون" به کارگردانی محمدحسین مهدویان همکاری کرده بود، سال گذشته به‌عنوان عکاس فیلم "درخت گردو" بار دیگر با مهدویان کار کرد. موضوع فیلم درباره بمباران شیمیایی سردشت از توابع استان آذربایجان غربی در سال‌های پایانی جنگ ایران و عراق است که صدها شهید و هزاران جانباز شیمیایی به همراه داشت.
حالا هم‌زمان با سالگرد بمباران شیمیایی سردشت در سال 1366، طالبی با مجموعه عکس‌هایش در فیلم "درخت گردو" به خانه هنرمندان ایران آمده است.
او در گفت‌وگو با خبرنگار هنرآنلاین درباره این نمایشگاه توضیح داد: در این نمایشگاه 15 فریم عکس در قطع بزرگ یک و نیم متر در یک متر از فیلم "درخت گردو" به نمایش گذاشته شده است که تا 23 تیر علاقه‌مندان می‌توانند به گالری خانه هنرمندان مراجعه کنند و به تماشای آثار بنشینند.
این هنرمند عکاس در ادامه درباره چرایی برگزاری این نمایشگاه گفت: هفتم تیرماه سالگرد بمباران شیمیایی سردشت است و محوریت اصلی فیلم "درخت گردو" نیز همین اتفاق است، بنابراین با نظر تهیه‌کننده و کارگردان این فیلم، تصمیم گرفتیم نمایشگاهی از عکس‌های این اثر سینمایی برپا کنیم تا مخاطبان از نزدیک از این آثار دیدن کنند.
عکاس فیلم "دوزیست" ادامه داد: مهم‌ترین عامل برگزاری این نمایشگاه نیز نمایش بخشی از درد و رنجی است که مردم سردشت به‌واسطه بمباران شیمیایی از آن زمان تاکنون تحمل کردند، چرا که متأسفانه به یک دلیل بزرگ که توجیه‌پذیر است، این فاجعه کمرنگ شد و خیلی به آن پرداخته نشد. چند ماه بعد از حمله شیمیایی به سردشت، حلبچه نیز مورد حمله شیمیایی قرار گرفت و آثار سوء آن به دلیل این که بیشتر از سردشت بود، باعث شد اتفاق اول کمرنگ شود. وقتی فیلم "درخت گردو" حول این حادثه که نه به قومیت و ملیت، بلکه به دلیل انسانیت ساخته شد، این تصمیم را گرفتیم تا نمایشگاهی نیز از عکس‌های این فیلم داشته باشیم. این آثار دربرگیرنده نمایش فیلم نیستند و عکس‌ها کاملاً به قصه سردشت مرتبط است. درواقع برای این نمایشگاه محوریت روی فیلم و بازیگران نیست، بلکه 50 درصد فریم‌ها بازسازی اتفاقاتی است که در آن زمان رخ داد و مستندگونه روایت شد، ما تلاش کردیم قصه فیلم و عمق فاجعه را در عکس‌ها نمایش دهیم.
طالبی همچنین درباره اثرگذاری عکس بر مخاطب در سینما بیان کرد: قطعاً عکس تأثیر مستقیمی بر مخاطب دارد. مثال ساده آن، ما در سینما در دهه 1360 و 1370 و تا مقطع زیادی در دهه 1380 فیلم‌هایمان را بر اساس عکس آن‌ها انتخاب می‌کردیم. عکس‌هایی که روی سالن اعلانات سینما با سوزن نصب می‌کردند و مخاطبان در سالن انتظار سینما به تماشای آن‌ها می‌نشستند و اگر عکسی آن‌ها را جذب می‌کرد و باب میلشان بود می‌رفتند و به تماشای اثر می‌نشستند. حالا این تابلوهای اعلانات به فضای مجازی آمده‌اند و تبلیغات نیز شکل مجازی به خود گرفته است، اما همچنان همان کاربرد را دارد، بنابراین عکس تأثیر مستقیم روی انتخاب مخاطب می‌گذارد.