سرویس سینمایی هنرآنلاین: محمود غفاری کارگردان فیلم تحسین‌شده "شماره 17 سهیلا" که مدتی قبل از نگارش فیلمنامه جدید خود با عنوان "مامان" خبر داده بود، در این زمینه به خبرنگار هنرآنلاین، گفت: فیلمنامه این پروژه در مراحل پایانی است، اما برای ساخت آن کمی مردد هستم. از یک سو فراهم کردن سرمایه یک دغدغه است و از سوی دیگر چرخه اکران را نیز باید در نظر داشته باشیم که شرایط ویژه‌ای دارد.
او توضیح داد: به هر حال در مقابل سرمایه‌ای که وارد می‌شود تعهد داریم و وقتی فیلم برای گیشه ساخته می‌شود باید در بحث اکران کمی تعلل و تفکر داشت. این روزها فیلم ساختن مستلزم هزینه بالایی است و باید به فکر اکران خوب آن هم بود. درواقع چرخه معیوب اکران و فساد سیستماتیک، فیلم‌های مستقل را نابود می‌کند و این جریان تبدیل به خودی و غیرخودی شده است.
غفاری ادامه داد: امروز وقتی شما قصد دارید فیلمی بسازید، اگر تهیه‌کننده یا سرمایه از خودی‌ها باشد همه چیز برای ساخت فیلم و اکران فراهم است، اما اگر غیرخودی باشید و مستقل کار کنید باید بسیار صبر داشته باشید و برای آن برنامه‌ریزی مناسبی انجام دهید. من هم فکر کردم اگر بخواهم مسیری را که تا امروز آمده‌ام ادامه بدهم و فیلم ارزان‌قیمت بسازم با این شرایط کار آسیب می‌بیند. از سوی دیگر در این آشفته‌بازار سینمای بدنه، بهتر است همان فیلم کوچک را بسازیم که شکست نداشته باشد. فیلم کم‌هزینه حداقل در هر شرایطی سرمایه خودش را برمی‌گرداند و می‌شود نفسی کشید و خفه نشد.
او توضیح داد: ساخت فیلم در سینمای بدنه و اکران در آن کار سختی است چرا که وزارت ارشاد از ابتدای کار و صدور پروانه ساخت تا صدور پروانه نمایش، تمام رمق فیلمساز را می‌گیرد، مخصوصاً سینمای امثال من که اجتماعی و مستقل است و نه کمدی و همه می‌دانیم حساسیت روی سینمای جدی بسیار بیشتر است. اگر وابسته به بخش قدرت نباشید رمق شما گرفته می‌شود و با یک جسم بی‌جان به سمت سینما‌دار سوق داده می‌شوید که شرایط سخت و دشواری به همراه دارد. در نتیجه به دنبال ساخت فیلمی کم‌هزینه هستم. اگر بتوانم حمایت دولتی را با خود داشته باشم بهتر است چون سالم‌ترین پول امروز، پولی است که از سوی دولت گرفته می‌شود.
غفاری در ادامه درباره طرح رده‌بندی سنی و احتمال محدود شدن سئانس نمایش فیلم‌ها، اظهار کرد: بعید می‌دانم اجرای این طرح مشکلی برای اکران ایجاد کند. از نظر من درجه‌بندی مخاطب برای فیلم ضروری است چون در تمام دنیا این امر انجام می‌شود. ما نمی‌توانیم اجازه دهیم یک کودک فیلمی تلخ یا یک کمدی سخیف ببیند. ضمن این که ما قوانینی برای کنترل در سینما نداریم. البته ابتدا باید برای اجرای طرح کاملاً فکر کرد چرا که می‌تواند به‌نوعی رانت برای افراد صاحب قدرت تبدیل شود که می‌توانند برای آثار خود درجه‌بندی عمومی بگیرند، در حالی که امثال ما با مشکل مواجه می‌شویم و معمولاً اعتراض در این زمینه بی‌نتیجه است.
او در پایان گفت: طرح رده‌بندی سنی اتفاق خوبی است، اما نه در این ساختار، چرا که علیه سینمای مستقل و جدی تمام می‌شود. آثار کمدی سخیف رفاقتی کار خود را پیش می‌برند و فیلم‌های مستقل اکران محدود می‌گیرند. پیش از این مافیای اکران در کم کردن سئانس‌ها و خفه کردن سینمای مستقل فعالیت داشت، اما امروز در حال اجرایِ قانونی این کار هستند. تشکیل یک شورای 30 نفری و جمع کردن هفتگی این افراد کار سختی است و معلوم است همه درباره آن نظر نمی‌دهند و همان 10 نفر فعالی که همواره خودشان در تمام عرصه‌های سینما فعال هستند، درجه‌بندی را نیز بر عهده دارند.