گروه سینمای خبرگزاری «هنرآنلاین»: فیلم «بی‌رویا» نخستین تجربه کارگردانی فیلم سینمایی آرین وزیردفتری است. وزیردفتری خلاف سایر همکاران فیلم‌اولی‌اش حرکت کرده است و در اولین تجربه جسورانه به سراغ سوژه چالش‌برانگیزی می‌رود.در زمانی که کارگردانان جوان ما برای تثبیت خودشان به سراغ سوژه‌های تکراری اجتماعی و تلخ می‌روند، این کارگردان به سراغ یک درام روانشناختی می‌رود و دست بر نقطه حساس آدم‌ها می‌گذارد؛ بحران هویت!
قصه«بی‌رویا» درمورد مواجهه رویا با دختری بی نام و نشان است که سرآغاز اتفاقات عجیبی برای او و همسرش بابک می‌شود. وزیر دفتری نشان می‌دهد که حرف تازه و نگاه تازه‌ای برای روایت قصه‌ها دارد. در همین جهت مسئله هویت را با یک فضای سوررئالیستی که در آن قرار نیست دودوتا، چهارتا شود، گره می‌زند. فیلم با کلیدواژه‌های گمگشتگی،هویت،گذشته و حافظه پیش می‌رود و سعی دارد که با این واژه‌ها یک نظریه جدیدی داشته باشد اما در حد ایده باقی می‌ماند.
کارگردان بعد از سرگردانی شخصیت‌ها و البته خودش، در نهایت به یک بسط طولانی از ایده می‌رسد.هرچند که همین ایده با فضای رازآلود مخاطب را به ترس و وحشت از دست دادن حافظه و گذشته و گم شدن می‌اندازد و تعلیق روانی خوبی ایجاد می‌کند اما مخاطب را به نتیجه‌گیری نمی‌رساند. در انتهای فیلم مخاطب با یک پایان باز و سرنخ‌هایی تنها می‌ماند که به هیچ مفهوم واحدی نمی‌رسند. از همه بدترهم جمله پایانی فیلم در اکران جشنواره چهلم فیلم فجر است که به درک موقعیت شخصیت‌ها آسیب زده است که البته در نسخه اکران آنلاین حذف شده است.این نوشته با این محتوا بود که این فیلم درمورد اختلال اسکیزوفرنی است که به گفته عوامل فیلم این جمله صرفا جهت دریافت مجوزهای لازم بوده است. این فیلم که این روزها گرفتار قاچاق‌های سریالی فیلم‌ها شده است اما توانست خودش را به اکران آنلاین در فیلیمو برساند. «بی‌رویا» از آن دست فیلم‌هایی است که علیرغم حضور بازیگران توانمند گیشه خوبی ندارند اما با این وجود اکران آن بر پرده سینما کم‌ترین حق عوامل سازنده بوده است.
در سینمای ایران که ما هیچ‌گونه تنوع ژانری نداریم تولید چنین اثر روانشناختی که مشابه آن را در سال‌ها قبل مانند فیلم «پرسه در مه» و «برادرم خسرو» داشته‌ایم، قابل ستایش‌اند. مخاطب امروز به تنوع ژانر و سبک روایت نیازمند است و این جز با آزمون و خطا به دست نمی‌آید.از این جهت تلاش «بی‌رویا» و آرین وزیردفتری برای خلق اثری در خلاف جهت سینمای حاکم در کشورقابل احترام است. اگرچه که می‌شد با کمی پرداخت بهتر به یک اثر قرص و محکم‌تر رسید.