به گزارش گروه تجسمی «هنرآنلاین»، نگارگری یک هنر ایرانی-اسلامی است که در سال‌های اخیر بسیار مهجور واقع شده است و هنرمندان آن از وضع موجود گلایه دارند. امروزه در سطح شهر و میدان‌های پرتردد تهران دیوارنگاره‌هایی با موضوعات متناسب با فضای جامعه می‌بینیم و بیشتر آن‌ها کار هنرمندانی است که نام آن‌ها را زیاد می‌شنویم. اما هنرمندان نگارگر از انحصاری شدن این دیوارنگاره‌ها گلایه مندند.آن‌ها از این که این هنر بومی درحال فراموشی است ابراز نگرانی می‌کنند و خواستار حمایت بیشتری از سمت مسئولین مرتبط هستند.
امیرحسین آقامیری از اساتید نگارگری درمورد ریشه این هنر اصیل به خبرنگار «هنرآنلاین» گفت: نگارگری که هنر بومی ما است ریشه 1700 ساله دارد. زمان آن هم به هنر مانی برمی‌گردد. بعد از این که ایرانیان اسلام را پذیرفتند شعائر و مضامین دین اسلام وارد نگارگری ما شد. تنها هنر اسلامی،هنر نگارگری است. چرا که مضامین دینی ما در هنر نگارگری وجود دارد. حتی افرادی که خارجی هستند و شاهنامه را می‌بینند بلافاصله نام Islamic art بر آن می‌گذارند. چرا که رنگ‌بندی و ترکیب‌بندی آن در ساختار نگارگری ما نشسته است. به همین دلیل به نگارگری ما نگارگری ایرانی-اسلامی می‌گویند.چون هم فرهنگ ایرانی و هم فرهنگ اسلامی را دارد. به این هنرقبل از دوره قاجار مینیاتور گفته می‌شد. فرانسوی‌ها این نام را به دلیل کوچک بودن آن بر آن گذاشتند.. در دهه‌های جدید هم نام انگاره‌نگاری یا مخفف آن نگارگری را انتخاب کرده‌اند، چرا که از خیال هنرمند تراوش می‌کند و صورت‌های مادی در دنیای عینی ما ندارد.
این هنرمند با اشاره بر این که ایران در این هنر در دنیا سرآمد است بیان کرد: این هنر به نام سه کشور ایران،آذربایجان و ترکیه ثبت جهانی شده است. باید بگویم نگارگری ما بسیار متفاوت از نگارگری ترکیه و آذربایجان است. خود هنرمندان ترکیه اظهار داشتند که تنها جایی که شما از ما بهتر هستید همین نگارگری است. فاصله نگارگری آن‌ها با ما بسیار زیاد است اما متاسفانه به خاطر نفوذ سیاسی‌شان در ثبت جهانی نامشان به ثبت رسیده است.
وی خاطرنشان کرد: در صورتی که اگر قرار بود کشور ثالثی به این لیست اضافه شود باید افغانستان ثبت می‌شد. چرا که افغانستان زمانی برای ایران بوده و مکتب هرات در آن‌جا شکل گرفته است و یکی از بهترین دوره‌های نگارگری ما در دوره هرات بود.
وی افزود: متاسفانه در سال‌های اخیر هیچ حمایتی از هنر نگارگری صورت نگرفته است و استقبال به سمت هنر مدرن است. حتی موزه‌ها و مسئولین ما هیچ استقبالی نشان نمی‌دهند و چون هنر مدرن بازار جهانی دارد، بیشتر به دنبال خرید و فروش آثار مدرن هستند. در صورتی که ما باید هنرهای بومی خود را مورد حمایت قرار دهیم. به جز هنرمندان نگارگر ایرانی هیچ کسی نتوانسته است که تصویر را در حاشیه قرآن بیاورد و این چیز کمی نیست. اتفاقا چون حکومت ما اسلامی است.
آقامیری درمورد حذف رشته نگارگری در هنرستان‌ها گفت: متاسفانه به دلیل استقبال کم نسل جدید از نگارگری این رشته در هنرستان‌ها حذف شده است. جای تاسف است که هنر بومی ما مورد بی‌مهری قرار می‌گیرد و بیشتر به دنبال هنرهایی هستند که برای ما نیست. بعد از دوره صفویه هنر نگارگری ما تحت تاثیر غرب قرار گرفت و اصالت خودش را از دست داد و بلاتکلیف بود. حدود 100سال پیش برای احیای هنرنگارگری شاه وقت دستور داد که برای احیای هنرهای سنتی از جمله نقاشی ایرانی همه اساتید گرد هم آیند و هنرستانی به نام هنرستان صنایع قدیمه تاسیس شد که به آموزش هنرهای ملی ما می‌پرداخت و اساتید نامداری از این مکان پا به عرصه هنر گذاشتند.متاسفانه ما همیشه به این اساتید اکتفا کردیم و برای جوانان هیچ اقدامی نشد تا بتوانیم در آینده بزرگانی همچون اساتید پیشکسوت امروز داشته باشیم که این برای جامعه نگارگری بسیار تاسف‌بار و غم‌انگیز است.
وی در پایان افزود: 35 سال است که در این هنر مشغول فعالیت هستم و حدود 15 سال در کشور در مسابقات گوناگون رتبه اول را کسب کرده‌ام اما تمام آثارم را در اختیار دارم و هیچ حمایت دولتی برای خرید این آثار نبوده است و بودجه خرید آثار هنری که از گذشته مرسوم بوده تقریبا به صفر رسیده و یا برای مقاصد دیگر منتقل شده است.همینطور در دیگر امور از جمله نقاشی و دیوارنگاره‌های شهری بسیار جناحی عمل می‌شود و انگار شایستگی و قابلیت اثر هنری در انتخاب دیوارنگاره‌های شهری جایگاهی ندارد.