یادداشت‌های جشنواره فیلم فجر
کاش دیه‌گو مارادونا این فیلم را ببیند... / نگاهی به فیلم بهرام توکلی
نزهت بادی: فیلم ˝من دیه‌گو مارادونا هستم˝ دارای نوعی لحن بینابینی و دوپهلوست که میان مرز کمدی و تراژیک حرکت می‌کند.
نزهت بادی: فیلم ˝من دیه‌گو مارادونا هستم˝ دارای نوعی لحن بینابینی و دوپهلوست که میان مرز کمدی و تراژیک حرکت می‌کند.
نزهت بادی: وقتی فیلم ˝شکاف˝ به پایان می‌رسد مدام از خود می‌پرسیم که این همه بی‌رحمی و تلخی آزاردهنده در ارتباط با سرانجام پسربچه معصوم، چرا در روند داستانی بیهوده و پوچ به نظر می‌رسد.
نزهت بادی: در فیلم ˝در دنیای تو ساعت چند است؟˝ به کارگردانی صفی یزدانیان چه از لحاظ روایی و چه در زمینه بصری هیچ حشو و زوائدی به چشم نمی‌آید و همه چیز با نوعی آراستگی و پیراستگی همراه است.
نزهت بادی: مسیر فیلمسازی مصطفی کیایی از ˝بعد از ظهر سگی˝، ˝ضدگلوله˝، ˝خط ویژه˝ تا ˝عصر یخبندان˝ نشان می‌دهد که او فیلم به فیلم در حال پیشرفت کردن است و حرکتی رو به جلو دارد.
نزهت بادی: با دیدن فیلم ˝اعترافات ذهن خطرناک من˝ می‌توان گفت هومن سیدی هر چه جلو‌تر می‌آید به پختگی و تسلط بیشتری در ساختن فیلم‌هایی شخصی و متفاوت با شیطنت‌ها و بازیگوشی‌های فرمی‌اش در شکلی کاملا حرفه‌ای و مستقل، دست می‌یابد.