سرویس سینمایی هنرآنلاین: "اعترافات ذهن خطرناک من" به کارگردانی هومن سیدی با تصویری از صورت سرد و مات مردی مرده با چشمان باز در وسط گندمزاری شروع می‌شود که صدای او را می‌شنویم که درباره حضورش در برزخی میان مرگ و زندگی حرف می‌زند. مردی که همه چیز را فراموش کرده و حتی یادش نمی‌آید که مرده یا زنده است. پرسه‌زنی‌های او در میان شهر به خوابگردی‌های کسی می‌ماند که انگار سال‌هاست به مردن خود عادت کرده است و دیگر از آن ترسی ندارد و حالا فقط به دنبال این است تا بفهمد در زمان زنده بودنش چه جور آدمی بوده و چرا سرانجامش به چنین مرگی کشیده است.

تعلیق و غافلگیری و چرخش‌های ناگهانی فیلم از حضور چنین راوی نامطمئنی برمی‌آید که در دنیای پیرامونش به هیچ چیز جز غریزه‌اش نمی‌تواند اعتماد کند و نمی‌داند آنچه را به یاد می‌آورد، داستانی ساخته ذهن متلاشی شده خودش است و یا داستانی که دیگران به ذهن او تلقین کرده‌اند. پس ما نیز در همراهی با راوی اول شخصی که قصه را برایمان تعریف می‌کند، در فضای مبهم و گیج‌آوری غرق می‌شویم که در آن هیچ مرزی میان واقعیت و دروغ وجود ندارد.

فیلم نوعی اعترافات و واگویه‌های ذهنی مردی به حساب می‌آید که می‌کوشد از طریق به یاد آوردن و باز‌شناسی آدمهای اطرافش خود از یاد رفته‌اش را به خاطر بیاورد و بشناسد و از دل چنین رویکردی است که از میان یادآوری‌های ناقص و پراکنده و مبهم مرد که به تدریج کامل و واضح می‌شود، مروری بر گذشته و سرنوشت شخصیت‌های دیگر می‌کنیم و آرام‌آرام به‌شناختی متفاوت از مردی می‌رسیم که از ماهیتی دوگانه برخوردار است که بطور همزمان می‌تواند قربانی باشد که دست به جنایت زده یا جنایتکاری که قربانی شده است.

سیامک صفری چنان این نقش را بازی می‌کند که در تمام مدت فیلم احساس می‌کنیم با مرده‌ای روبرو هستیم که از میان گور به طرز هولناکی به ما نگاه می‌کند، طوری که انگار هر یک از ما را در‌‌ همان برزخ شوم دیده است و حالا می‌خواهد به یادمان بیاورد. آن زن دیوانه در تیمارستان راست می‌گفت که ما همه آدمهای بدی هستیم.

"اعترافات ذهن خطرناک من" - که یکی از فیلم‌های بخش سودای سیمرغ جشنواره فجر امسال است - ادامه‌‌ همان نوع نگاه و سبک سینمایی سیدی در "آفریقا" و "سیزده" است که تحت تاثیر و وامدار سینمای مستقل امریکا و اروپا شکل گرفته است اما چنان لحن و جهان‌بینی و فضای خاص خود را دارد که دیگر مهم نیست چه فیلم‌هایی از سینمای جهان را به یادمان می‌آورد. حالا با اطمینان می‌توان گفت سیدی هر چه جلو‌تر می‌آید به پختگی و تسلط بیشتری در ساختن فیلم‌هایی شخصی و متفاوت با شیطنت‌ها و بازیگوشی‌های فرمی‌اش در شکلی کاملا حرفه‌ای و مستقل دست می‌یابد.