جواد عزتی طی سال‌ها قد‌م هایش را درست برداشت تا امروز به جایی برسد که فرقی نمی‌کند در فیلم کمدی باشد و یا درامی اجتماعی، در هر صورت او خوب ظاهر می‌شود و تهیه کنندگان حاضرند برای به تصویر کشیدن او بر پرده نقره‌ای سینما، حسابی پول خرج کنند.
«سرهنگ ثریا» به کارگردانی لیلی عاج که محصول سازمان اوج بود، یکی از فیلم‌های مهم جشنواره چهل و یکم بود که از زاویه‌ای متفاوت به حضور سازمان مجاهدین خلق (منافقین) در پادگان اشرف می‌پردازد.
«مرداب» یک سریال معمایی است و در این ژانر، با مخاطبی طرف هستیم که به لایه‌های زیرین و زبرین و ظاهر و باطن قصه توجه دارد و از هر سکانس بی‌تامل نمی‌گذرد؛ به همین خاطر است که می‌گوییم برزو نیک‌نژاد هنوز در کارگردانی ژانرهای غیرکمدی راه بسیاری در پیش دارد.
اگر دلیل اصرار بر ساخت سری هفتم «پایتخت» را امکان جذب مخاطب، احیای حیات صداوسیما، تزریق شادی در جامعه و رقابت با پلتفرم‌ها بدانیم آیا بهتر نیست تصمیم‌گیرندگان امر از راه‌های دیگری مثل تولیدات جذاب و پویای جدید اقدام کنند؟
سریال پدرسالار حالا بعد از سه دهه دارد بازپخش می‌شود؛ سریالی جذاب که هنوز هم درس‌های جالبی برای جامعه دارد، پس از گذشت سال ها شاهد ساخت فیلم هایی هستیم که به راحتی حرمت ها را شکسته و اتفاقا تا پایان نیز این حرمت از دست رفته را به صاحب اصلی اش باز نمی گردانند. مانند «برادران لیلا» کاری از سعید روستایی که بیش از هر چیز، نقدی که بر آن وارد بود به همین موضوع یعنی حرمت‌شکنی نسبت به پدر خانواده برمی گشت.
فیلم«اورکا» به کارگردانی سحر مصیبی، بیشتر از آن که یک فیلم سینمای باشد، یک مستند داستانی است و اساسا کارگردانش، مستندساز است و نتوانسته است که دوربینش را در این فیلم، به سینمایی تغییر دهد.
مدتی قبل بود که روابط عمومی بنیاد سینمایی فارابی اعلام کرد، اعضای کمیته انتخاب نماینده سینمای ایران به آکادمی اسکار، بعد از برگزاری جلسات متعدد و انتخاب سه نامزد نهایی، فیلم سینمایی «نگهبان شب» به کارگردانی سید رضا میرکریمی را به عنوان نماینده ایران در اسکار ۲۰۲۴ برگزیده اند.
فیلم سینمایی «تا فردا» ساخته علی عسگری نخستین نمایش خود در ایران را در پلتفرم فیلم نت پشت سر می گذارد. این فیلم به تهیه کنندگی نیکی کریمی در بخش «سینمای دیگر» این پلتفرم در حال نمایش است و به همین بهانه کمال پورکاوه یادداشتی درباره آن نوشته است.
«بعد از رفتن» یک ذره‌بین به مخاطب خود می‌دهد تا بتواند فیلم را درک کند، البته سوژه هم از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و باید پرداخت آن روان و در چارچوب قوانین و مقررات جامعه باشد.
مخاطب بارها در طول نمایش همراه با «دخو» می‌میرد و زنده می‌شود؛ کابوس می‌بیند؛ دلهره می‌گیرد؛ عذاب وجدان به سراغش می‌آید و درد می‌کشد. این، هنر نمایشی است که این شب‌ها نادر فلاح در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه می‌برد.
