به گزارش سرویس موسیقی هنرآنلاین؛ سال‌ها پیش - شاید چیزی نزدیک به یک دهه- وقتی با علی اکبر مرادی ملاقات کردم، مردی را دیدم که از مرز پیچیدگی‌های هنری عبور کرده و به زیبایی و سادگی در رفتار و زندگی رسیده بود. مردی از دالاهو که حالا مرزهای جغرافیایی را پشت سر گذاشته و در یک یگانگی فرهنگی شنونده‌های بسیاری در این سوی و آن سوی مرز دارد.
اگر چه در طول این سال‌ها علی اکبر مرادی بی‌کار ننشسته و دارد حرکت می‌کند، اما بی‌شک این حضور آن چیزی نیست که فرهنگ موسیقایی - به خصوص فرهنگ غنی تنبورنوازی در ایران- را راضی کند. در واقع نوع حرکت هر هنرمند در جامعه، به کنش آن جامعه و آمده سازی زیرساخت‌ها برای حرکت او در آن شرایط است.
علی اکبر مرادی در جایی پا به دنیا می‌گذارد که سنت خنیاگری، تا عمق جان مردمانش ریشه دوانده و هر عاشقی تنبوری در دست از عشق روایت می‌کند.
اما آن چه در خصوص هنر مرادی باید گفته آید، خارج کردن مقام‌های تنبور از انحصار سنت فرهنگی آن منطقه است. تنبور و فرهنگی که در دل خود دارد از دیرباز در آن کرمانشاه به تدریج شکلی به خود گرفته است که یاددهی آن را منوط به داخل شدن در سلک کرده است. به این مفهوم که اگر علاقمندی می‌خواهد رموز نوازندگی این ساز و رپرتوار آن را فرا بگیرد باید همزمان از آداب و آیین‌های استادان خود در سایر زمینه نیز پیروی کند.
اما در سال‌های پس از انقلاب بودند هنرمندانی نظیر کیخسرو پورناظری، زنده یاد عالی‌نژاد و علی اکبر مرادی و ... که آموزش این ساز را عمومی‌تر کرده و قدم‌های بلندی در این زمینه برداشته‌اند.
مرادی تمام مقام‌های تنبور را ضبط و در بهترین پکیج منتشر کرده است که هر مشتاقی را پاسخ خواهد گفت. بگذریم که در تهران و کرمانشاه نیز مراکزی برای یادگیری این ساز باستانی فراهم کرده است.
او که درک عمیقی از موسیقی ردیف دارد با برگزاری کنسرت‌های متعدد در خارج از کشور، به بهترین نحو این هنر را معرفی کرده است. ضمن اینکه با وفاداری به شیوه قدما در تنبورنوازی به بیانی تازه دست یافته است که در یک همکاری بسیار شنیدنی با کیهان کلهر آن را در آلبومی به نام "در آیینه‌ی آسمان" منتشر کرده است.
حالا پس از سال‌ها و با درایت مدیری به نام کیوان فرزین که همیشه دغدغه‌های فرهنگی داشته و ضرورت‌های زمان را به خوبی درک کرده است و با همکاری انجمن موسیقی، علی اکبر مرادی پنجم خرداد ماه در یک شب بهاری با حسین رضایی‌نیا نوازنده‌ی دف در تالار وحدت به روی صحنه رفت. فکر می‌کنم فرصت بسیار خوبی بود برای کسانی که تشنه‌ی شنیدن یک موسیقی ناب و خالص ایرانی بودند.
انتهای پیام/
محمود توسلیان