به گزارش هنرآنلاین محمد رضا طاهری شاعر جوان در یادداشتی که برای جشنواره شعر نیمایی ققنوس نوشته است درباره علل عدم توجه به شعر نیمایی در دهه های توضیح داده است.
می توان به جرات گفت که امروزه تمام کسانی که در هر یک از قالب های شعر فارسی قلم می زنند، خود را به نوعی وامدار نیما یوشیج و حرکتی که او آغاز کرد می دانند. چه شاعرانی که در قالب های مدرن مانند شعر سپید کار می کنند و چه کسانی که در شعر کلاسیک دستی بر آتش دارند همگی از تحوّلی که نیما در شعر به وجود آورد بهره مندند و ردپای نظریه ادبی نیما را می توان در جای جای شعر آنها مشاهده کرد.
با وجود این تأثیر گسترده و غیر قابل انکار جریان نیما، سوالی که پیش می آید این است که چرا "قالب نیمایی" که می تواند مفصل و نقطۀ تعادل قابل توجهی بین شعر کلاسیک و شعر سپید باشد تا این حد مورد غفلت شاعران امروز قرار گرفته است؟
قالب نیمایی از یک سو با امکانات موسیقیایی که در اختیار شاعر قرار می دهد و از سوی دیگر با آزادی عملی که به او می دهد می تواند محمل مناسبی برای بیان دغدغه های شاعر امروز باشد. اما متأسفانه در یکی دو دهۀ اخیر، شاعران آنقدر که باید و شاید به این قالب نپرداخته اند و بیشتر علاقمند به طبع آزمایی در غزل و یا شعر سپید بوده اند.
اگر مروری گذرا بر اندک شعرهای نیمایی که در این چند سال اخیر توسط شاعران جوان سروده شده داشته باشیم، خواهیم دید که بر خلاف انتظار، اغلب این شعرها توسط شاعران کلاسیک خلق شده است. این در حالی ست که قالب نیمایی یک قالب نو به شمار می رود و به طور طبیعی انتظار می رود شاعران نو پرداز علاقه بیشتری به آن داشته باشند.
یکی از دلایل بی رغبتی شاعران "سپید سرا" به قالب نیمایی، به زعم نگارنده، چیزی نیست جز این واقعیت تلخ که متأسفانه نسل جدید شاعران نو پرداز ایران، تا حد زیادی ارتباطشان را با پیشینه گرانسنگ ادب فارسی قطع کرده اند و مطالعات شان در حوزه شعر کلاسیک بسیار محدود و یا حتی صفر است.
برای اینکه شاعری بتواند شعر نیمایی بگوید باید علاوه بر آشنایی با شعر مدرن و تکنیک های ایجاد فرم در طول اثر، تسلّط و مهارت کافی بر وزن شعر و همچنین شیوه های قافیه پردازی نیز داشته باشد. اما واقعیت این است که اغلب شاعران جوان سپیدسرا حتی با ابتدایی ترین اصول شعر کلاسیک نیز بیگانه اند.
از آنجایی که بسیاری از درخشان ترین نمونه های شعر 100سال اخیر فارسی در قالب نیمایی سروده شده است، می توان گفت که این قالب هنوز می تواند میدانی برای تاختن شاعران بزرگ باشد. شعر نیمایی به همان میزان که می تواند شعر تأثیرگذاری باشد، شعری دشوار است که تنها شاعران جدی و مسلط به زیر و بم کلام می توانند به خوبی از پس آن برآیند. و صد افسوس که این قالب مهم و تأثیرگذار به خاطر کم توانی نسل جدید شاعران نوپرداز، از مخاطبان شعر دریغ می شود.
انجمن شاعران ایران در حرکتی مهم و قابل تحسین، دو سال است که اقدام به برگزاری جشنواره ای به نام "ققنوس" می کند که در آن شاعرانی که هنوز به قالب نیمایی وفادارند با هم به رقابت ادبی می پردازند.
دومین جشنواره ققنوس نیز آبان ماه امسال همزمان با سالروز تولد نیما برگزار خواهد شد. شاعران می توانند 5 تا 8 اثر نیمایی خود را به آدرس اینترنتی Iranian.poets.society@gmail.com و یا آدرس پستی "تهران- خیابان شریعتی- خیابان شهید کلاهدوز(دولت)- نبش کوچه شهید نعمتی- انجمن شاعران ایران" ارسال نمایند. در ضمن مهلت ارسال آثار برای این جشنواره تا اول آبان ماه تمدید گردیده است.
امیدواریم که جشنواره ققنوس بتواند در آینده ای نزدیک راه را برای تجدید حیات شعر نیمایی هموار سازد.