گروه موسیقی خبرگزاری هنر ایران: قیمت بالای بلیت‌های کنسرت و حواشی پیرامون آن، هم هواداران موسیقی و هم تهیه‌کنندگان موسیقی را نگران کرده است. با مشاهده روندی که کنسرت‌ها در پیش گرفته‌اند به نظر می‌رسد نگرانی به جایی هم باشد.
تبدیل شدن کنسرت به یک کالای لوکس در سبد مصرف فرهنگی مردم، حتما باعث حذف شدن آن از سبد بسیاری از خانواده‌ها خواهد شد و بخشی از علاقه‌مندان را از سرگرمی مورد علاقه‌شان محروم خواهد کرد. با توجه به این که امسال پیش از موعد مقرر همیشگی بلیط کنسرت ها افزایش یافته است سوال اصلی اینجاست که قرار است مخاطبان کنسرت ها هر چند ماه یکبار با این افزایش قیمت مواجه باشند؟
در عین حال لازم به ذکر است در جشنواره فجر سی و نهم موسیقی با مساعدت مدیران فرهنگی در راستای برقراری عدالت اجتماعی برای اولین بار کنسرت ها در جنوب تهران برگزار و قیمت بلیت ها کاهش یافت تا امکان استفاه از محصولات فرهنگی برای تمام اقشار جامعه فراهم شود اما آنچه بعد از این داستان رقم خورده است، حمایت مقطعی از مخاطبان کنسرت ها است.
در حقیقت شاید بخشی از اقشار جامعه با مساعدت مدیران در جشنواره با کالای فرهنگی آشنا شده‌اند که در آینده قرار است با افزایش بلیت برای آن ها به یک رویای تکرار نشدنی مبدل شود. بی شک ورود ارگان‌های حمایتی از این کالای لوکس برای در دسترس قرار گرفتن آن برای تمام اقشار در راستای برقراری عدالت اجتماعی ضروری است. راه حلی که شاید در احداث یک سالن استاندارد و تخصصی برای یک کنسرت در ایران باشد تا با اختصاص آن به کنسرت گذاران دست مدیران فرهنگی برای حمایت از موسیقی پاپ بازتر باشد.
مدیران فرهنگی در قیمت‌گذاری بلیت کنسرت‌ها نقشی ندارند
محمد حاتم‌پور تهیه‌کننده موسیقی در گفتگو با هنر آنلاین در ارتباط با نقش مدیران فرهنگی در تعیین و تصویب قیمت کنسرت‌ها توضیح داد: مدیران فرهنگی در قیمت‌گذاری بلیت کنسرت‌ها هیچ نقشی ندارند و در سال‌های گذشته هم به همین منوال بوده است با این تفاوت که در سال‌های اخیر مدیران فرهنگی به‌عنوان یک مشاور در زمینه حفظ سقف افزایش قیمت‌ها دقت و نظر دهی می‌کنند، اما هیچ گاه جلسه‌ای برای بررسی نرخ برگزاری یک کنسرت برگزار نشده است تا با توجه به سود و زیان‌های اهالی موسیقی بر اساس نظرات کارشناسی قیمت بلیت‌های کنسرت مصوب شود و بر اساس آن قیمت‌گذاری صورت گیرد.
حاتم پور با اشاره بر روند متفاوت مدیریت قیمت‌ها در شهرستان‌ها بیان کرد: در شهرستان‌ها مدیران در این قیمت‌گذاری دخالت مستقیمی دارند که همین دخالت‌ها هم غیر کارشناسانه است و بسیار از هزینه‌ها لحاظ نمی‌شود.
این مدیر موسیقی در خصوص ضرورت حضور مدیران فرهنگی در تدوین سیاست‌های قیمت‌گذاری با توجه به هزینه‌ها و بحث عدالت اجتماعی در بهره‌مندی همه اقشار جامعه از این محصول فرهنگی گفت: متأسفانه چنین بستری وجود ندارد و در شهر تهران متولی برگزاری وزارت فرهنگ و ارشاد است اما این وزارت خانه به لحاظ سالن محدودیت دارد و به جز تالار وحدت و سالنهایی با ظرفیت پایین، سالنی ندارد که بتواند از این طریق به خوانندگان کمک کند.
حاتم‌پور ادامه داد: در این میان تنها سالنهایی به کار می آید که به بخش‌های دیگر تعلق دارد. متولیانی مانند بخش خصوصی، شهرداری و وزارت صمت وظیفه‌ای برای حمایت ما در برنامه ندارند و قیمت گذاری سالن‌ها بر اساس میزان هزینه‌های جاری خودشان است. بنابراین کنسرتگذاران از سوی متولی اصلی خود که وزارت فرهنگ است، هیچ حمایتی نمی‌شوند. این حمایت می‌تواند در خصوص نحوه اختصاص بیلبوردها به کنسرتگذاران خلاصه شود و شهرداری در سطح شهر چندین بیلبورد را به کنسرت گذاران اختصاص دهد، این در شرایطی است که این حمایت از سینماگران صورت می‌گیرد.
تاثیر تورم بر گرانی بلیت کنسرت
این تهیه‌کننده با تأکید بر نقش پررنگ بخش فرهنگی شهرداری در حمایت از فعالیت‌های فرهنگی گفت: بخش فرهنگی شهرداری موظف است که از کارهای فرهنگی حمایت کند که همین امر هم از ما دریغ می‌شود.
این تهیه‌کننده موسیقی در خصوص دلایل افزایش قیمت بلیت‌های کنسرت توضیح داد: امروز تورم ایران سالانه حداقل 40 درصد است و مدام قیمت کالاها در حال افزایش است و افزایش بلیت کنسرت‌ها هم بخشی از تورمی است که گریبان‌گیر اقتصاد شده است و این افزایش همواره به ضرر تهیه‌کنندگان و برگزارکنندگان کنسرت خواهد بود.
وی در ادامه افزود: قیمت سالن ها در شهر تهران در سال گذشته به طور میانگین حداقل ۲-۴ بار افزایش داشته است، که از هتل اسپیناس تا سایر سالن‌ها را در بر می گیرد. هتل اسپیناس در سال گذشته سه مرتبه افزایش قیمت داشته و هر بار بیست درصد قیمت سالن خود را افزایش داده است. حتی بیلبوردهای خیابانی هم سالی دو بار افزایش قیمت دارد.
حاتم‌پور با اشاره به تاثیر گرانی‌ها گفت: پیامک‌های ساده‌ای که برای مخاطب ارسال می‌شود هم امروز با نرخ سه برابری نسبت به دو سال قبل محاسبه می‌شود، بنابراین برای یک کنسرت ساده در تهران کلی هزینه اضافه به دنبال دارد. بیلبوردهای شهری به قدری افزایش داشته که تهیه‌کنندگان عطای آن را به لقایش بخشیدند و فقط به استرابوردها اکتفا کردند. استرابوردهای روزانه هم در این شرایط از تورم جا نماندند و با یک افزایش ۳ برابری نسبت به دو سال قبل مواجه شدند در این شرایط تهیه‌کنندگان تنها بودجه‌شان به پخش تراکت می‌رسد.
این تهیه‌کننده در ادامه تشریح کرد: سال 1389 قیمت بلیت‌ها در سالن برج میلاد از ده هزار تومان شروع می‌شد تا پنجاه هزار تومان به سقف قیمت می‌رسید؛ این در حالی است که آن زمان قیمت دلار هزار تومان بوده است. همین نسبت تورم و افزایش قیمت دلار در طول سال‌ها بر روند افزایش قیمت تا امروز جریان داشته است.
حاتم‌پور خطرنشان کرد: امروز در تهران بلیت از 250 تومان شروع تا سقف 850 هزار تومان محاسبه می‌شود این در حالی است که مالیات و ارزش‌افزوده این افزایش در جیب تهیه‌کنندگان نمی‌رود و این رشد ماحصل بالا رفتن قیمت دلار است. اگر منصفانه حساب کنید تمام هزینه‌های ما به دلار افزایش یافته است. تورم و افزایش در حالی است که از این صنف هیچ‌گونه حمایتی صورت نمی‌گیرد.
میزان تورم با درصد افزایش قیمت بلیت‌ها تناسب ندارد
این تهیه‌کننده موسیقی ضمن تأکید بر میزان تورم، متوسط قیمت حقیقی بلیت‌ها را یک میلیون و هشتصد هزار تومان برآورد می‌کند و می‌گوید: مدیران مانع از آن هستند که بلیت‌ها به قیمت واقعی خودشان برسند همین امر سبب شده تا نوازندگان، هنرمندان و سایر عوامل درآمدشان همواره کاهش یابد و در مقابل برای حضور در عرصه موسیقی انگیزه خود را از دست داده‌اند، چراکه برای آن‌ها صرف اقتصادی ندارد.
وی با تأکید بر جریان تورم حاکم بر اقتصاد ایران افزود: امروز این میزان تورم با درصد افزایش قیمت بلیت‌ها تناسب ندارد و اگر بخواهیم واقع‌بینانه با توجه به روند افزایشی قیمت‌ها در بخش‌های مختلف یک کنسرت را محاسبه کنیم حداقل قیمت بلیت باید ششصد هزار تومان برسد.
حاتم‌پور در ارتباط با تأثیر این افزایش در کاهش مخاطب گفت: هزینه‌های یک کنسرت تنها به شب برگزاری محدود نمی‌شود بلکه طول تمرین و موارد جانبی تدارک برای برگزاری هم همه مستلزم هزینه است درعین‌حال تنها درآمد تهیه‌کنندگان از طریق برگزاری کنسرت تأمین می‌شود این در حالی است که کپی‌رایت در ایران رعایت نمی‌شود. ما هیچ درآمدی از بخش موسیقی و ویدئو کلیپ ها نداریم. وقتی یک شرکتی سالی پنج تا شش قطعه منتشر می‌کند سالی سه تا چهار میلیارد هزینه دارد و اکثر افراد در جامعه ما هم ترجیح می‌دهند که موسیقی خود را غیرقانونی دانلود کنند و پولی بابت آن پرداخت نکنند چراکه هیچ حمایتی در بخش کپی‌رایت نداریم و مخاطب آن را رایگان استفاده می‌کند در این میان تنها راه کسب درآمد ما برگزاری کنسرت است.