گروه مد و لباس هنرآنلاین: علی‌اصغر مونسان وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی در نامه‌ای مراتب ثبت ۱۰ اثر از میراث فرهنگی ناملموس را به استاندار سمنان ابلاغ کرد که البته در این میان، اشاره‌ای به لباس محلی مردمان این منطق نشده است در حالی که لباس محلی مردان سمنان متشکل از سرپوش مردانه، تن پوش تابستانی مردانه، تن پوش زمستانی مردانه و پاپوش مردانه، کت چقا، شلوار کمری، گیوه بوده و لباس‌های محلی زنان استان سمنان عبارت است نوعی سرپوش موسوم به چارقد که طرح و جنس و رنگ و اندازه آن درمناطق مختلف فرق می‌کند و بیشتر زنان محلی سمنانی از تن پوشی به نام پیراهن که اصطلاحاً به آن شوی می‌گویند، استفاده می‌کنند.
در نامه مونسان به علیرضا آشناگر آمده است:
در اجرای ماده ۱ از قانون تشکیل سازمان میراث فرهنگی و گردشگری مصوب سال ۱۳۸۲ و مواد ۱۱ و ۱۲ از قانون الحاق جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون بین‌المللی حفظ میراث فرهنگی ناملموس مصوب سال ۱۳۸۴ و مواد ۲ و ۳ آیین‌نامه اجرایی قانون مذکور مصوب ۱۳۸۷/۱۱/۶ هیئت محترم وزیران و با رعایت مقررات آیین‌نامه اجرایی مذکور، میراث فرهنگی ناملموس با عنوان «مراسم عزاداری چهل و هشتم امامزاده مصیب» به شماره ۲۳۳۹، «شیوه سنتی تهیه سرمه چشم در شهرستان شاهرود» به شماره ۲۳۴۰، «آیین سنتی خیمه‌سوزان در سرخه» به شماره ۲۳۴۱، «شیوه سنتی فرآوری پنیر در مغار روستای اروانه» به شماره ۲۳۴۲، «شیوه سنتی تهیه تلی شاهرود» به شماره ۲۳۴۳، در تاریخ ۱۳۹۹/۱۲/۱۲ و «مهارت سنتی پخت غذای ته‌چین گرمساری» به شماره ۲۳۸۳، «آیین سنتی و جشن نوسال روستای تویه» به شماره ۲۳۸۴، «شیوه سنتی پخت سبزی‌پلو سمنانی» به شماره ۲۳۸۵، «مهارت سنتی پخت آش واگره روستای جوین» به شماره ۲۳۸۶ و «مهارت سنتی پخت غذای دوشائین حلوا» به شماره ۲۳۸۷ در تاریخ ۱۳۹۹/۱۲/۲۴ در فهرست ملی میراث فرهنگی ناملموس در تاریخ ۱۳۹۹/۱۲/۱۲ به ثبت رسیده است. هرگونه اقدام که موجب حفظ و احیای این میراث شود، مورد تأکید است.
همچنین در نامه‌ای دیگر از سوی وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی مراتب ثبت ملی ۸ اثر میراث ناملموس به استاندار قزوین ابلاغ شد که در نامه مونسان خطاب به هدایت الله جمالی‌پور استاندار قزوین نیز این‌گونه آمده است:
در اجرای ماده یک از قانون تشکیل سازمان میراث فرهنگی و گردشگری مصوب سال ۱۳۸۲ و مواد ۱۱ و ۱۲ از قانون الحاق جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون بین‌المللی حفظ میراث فرهنگی ناملموس مصوب سال ۱۳۸۴ و مواد دو و سه آیین‌نامه اجرایی قانون مذکور مصوب ۱۳۸۷/۱۱/۶ هیئت‌وزیران و با رعایت مقررات آیین‌نامه اجرایی مذکور، میراث فرهنگی ناملموس با عنوان «مهارت پخت غذای سنتی قبولی روستای اندج الموت شرقی» به شماره ۲۳۶۹ در تاریخ ۱۳۹۹/۱۲/۲۴، «مهارت تهیه دیماج» به شماره ۲۲۸۱، «مهارت پخت آش ارسوله» به شماره ۲۲۸۲، «مهارت آهار مهره کردن کاغذ و پارچه» به شماره ۲۲۸۳، «مهارت ساخت بالکش (مچ‌پیچ) روستای الولک» به شماره ۲۲۸۴، «مهارت پخت مربای پوست پسته» به شماره ۲۲۸۵، «مهارت پخت جگر قلیه» به شماره ۲۲۸۶، «مهارت ساخت عروس (عروسک) سنتی الولک» به شماره ۲۲۸۷ در تاریخ ۱۳۹۹/۱۱/۱۴ در فهرست ملی میراث فرهنگی ناملموس به ثبت رسیده است. هرگونه اقدام که موجب حفظ و احیای این میراث شود، مورد تأکید است. خواهشمند است، دستور فرمایید مراتب برای اطلاع و اجرا به مقامات و مسئولان ذی‌ربط ابلاغ و از نتیجه اقدام این وزارتخانه را مطلع کنند.
در این ابلاغیه نیز خبری از لباس سنتی مردمان استان قزوین نیست حال آنکه لباس زنان و مردان این منطقه نیز در نوع خود منحصربفرد بوده و با دارا بودن ویژگی‌هایی برآمده از فرهنگ و اقلیم، به نوعی میراث آن منطقه به شمار می‌رود. در گذشته زنان قزوینی زیر پیراهن خود شلیته به پا می‌کردند، به طوری که یک وجب و یا حتی کمتر از دامن بیرون می‌آمد. جنس پارچه آن اغلب ململ، چیت کرباس و در انواع ساده و متنوع گلدار و یا مشکی انتخاب می‌شد. تن‌پوش دیگری که مردان قزوینی استفاده می‌کردند، ارخالق (نیم تنه پنبه‌دوزی شده جلو باز که مردان زیر قبا و زنان روی پیراهن می‌پوشیدند) بسیار بلندی بود که تا انتهای پا می‌رسید. یقه آن ایستاده و جلو باز بود. در ناحیه کمر تنگ، و دامن آن بسیار گشاد بود و در دو پهلو دارای چاک که تا کمر می‌رسید. شلوار افراد کم در آمد از کرباس به رنگ آبی یا مشکی بود. بلند و گشاد و در لیفه آن از بند استفاده می‌کردند. بند تنبان از نخ پنبه بافته می‌شد. همچنین استفاده از کلاه در گذشته میان مردان این استان بسیار متداول بوده و هر شخص به فراخور شغل و نیز وضعیت اقتصادی از نوعی کلاه خاص استفاده می‌کرد.