گروه سینما هنرآنلاین،داستان فیلم درباره چهار نوجوان پرورشگاهی است که تصمیم می‌گیرند برای کشف گذشته خود، پرونده‌هایشان را از دفتر مؤسسه بدزدند. این جست‌وجوی ساده و کودکانه، سرآغاز سفری است که آنان را تا جبهه‌های جنگ و مواجهه با حقیقتی تلخ پیش می‌برد. کریمی با هوشمندی، مفاهیمی چون عشق، رفاقت، وطن و هویت را در تار و پود این قصه تنیده و بدون افتادن در دام شعار یا سانتی‌مانتالیسم، جهانی ساده و صمیمی خلق کرده است.دهه پنجاه و روزهای پرالتهاب انقلاب، نه برای نمایش لباس‌های رنگارنگ یا نوستالژی صرف، بلکه برای پیوند مضمون با تاریخ انتخاب شده‌اند. طراحی دقیق صحنه و توجه به جزئیات – از ساک‌های پلاستیکی و تلفن‌های سیمی گرفته تا چادرهای گلدار و عکس‌های قدیمی – گذشته را زنده و ملموس می‌کند.
بخش مهمی از جذابیت فیلم مدیون موسیقی درخشان کریستف رضاعی است؛ موسیقی‌ای روایتگر که هم‌پای شخصیت‌ها رشد می‌کند. از سازهای کودکانه و صداهای فانتزی آغاز می‌شود، در میانه با ملودی‌های نوجوانانه پیش می‌رود و در پایان با ارکستری پخته‌تر به بلوغ می‌رسد. این موسیقی همان‌قدر که با فانتزی بصری فیلم هماهنگ است، روحیه‌ای نوستالژیک و احساسی به آن می‌بخشد.
بازی نوجوانان فیلم، به ویژه مهبد جهان‌نوش در کنار بازیگران با تجربه ای همچون گوهر خیراندیش، حسن معجونی و رضا کیانیان، ترکیبی متعادل و باورپذیر ساخته است. هدایت بازی‌ها نشان از تسلط کارگردان بر ریتم و لحن دارد. فیلم با وجود برخی لحظات کمیک و شوخ‌طبعی‌های صادقانه، در لایه زیرین خود اندوهی از جست‌وجوی مادر، وطن و معنا را پنهان کرده است.
با این حال، «بچه مردم» بی‌نقص نیست. در نیمه پایانی، با ورود قصه به فضای جنگ، از انسجام فانتزی آغازین فاصله می‌گیرد و به سوی روایتی نمادین از شهادت و رهایی می‌رود که برای برخی مخاطبان باورپذیر نیست.با وجود این، «بچه مردم» از جمله آثار صادق، خلاق و خوش‌فکر سینمای سال‌های اخیر است؛ فیلمی که توانسته از دل تجربه‌ای شخصی و واقع‌گرایانه، جهانی شاعرانه بسازد. ترکیب نگاه انسانی، لحن فانتزی، موسیقی تأثیرگذار و روایت متفاوت از نوجوانان، از «بچه مردم» اثری ساخته که نه‌فقط به گذشته می‌نگرد بلکه امید را در دل تاریکی زنده نگه می‌دارد. کریمی با این فیلم نشان داده است که می‌توان از واقعیت، رؤیا ساخت؛ رؤیایی از جنس جست‌وجوی هویت در سرزمین مادر.
هانیه علی‌نژاد(منتقد سینما)
انتهای پیام