محمود گبرلو در یادداشتی نوشت: از سوی دیگر پژمان جمشیدی تنها یک بازیگر نیست؛ او سال‌هاست با حضور در سینما و تلویزیون، با لبخند، فروتنی و نجابتش در دل مردم جا گرفته است. مردی که از زمین فوتبال تا صحنه‌ی هنر، مسیر خود را با تلاش، پشتکار و احترام پیموده و نزد افکار عمومی به عنوان انسانی آرام، محترم و خوش‌نام شناخته می‌شود. اما هنرمندان، به‌ویژه در جامعه‌ی امروز که رسانه‌ها نفوذ گسترده‌ای دارند، فقط خالق اثر هنری نیستند، بلکه چهره‌های عمومی و الگوهای رفتاری نیز محسوب می‌شوند. مردم، به‌خصوص نسل جوان، نه‌تنها از هنر آن‌ها تأثیر می‌گیرند بلکه از سبک زندگی، رفتار، گفتار و نگرش‌شان نیز الهام می‌گیرند. بنابراین، رعایت مسائل اخلاقی برای هنرمند تنها یک امر شخصی نیست؛ بلکه مسئولیتی اجتماعی است. هنرمند اگر ارزش‌هایی چون صداقت، احترام، تواضع و مسئولیت‌پذیری را در رفتار خود نشان دهد، می‌تواند با همان اندازه جامعه را به سمت رشد و سلامت اخلاقی سوق دهد. اما باید قبول داشت هنرمندان نیز انسان‌اند و خطا از آن‌ها دور نیست. اما تفاوت در این است که خطای آن‌ها معمولاً تأثیر عمومی دارد. به همین دلیل، آگاهی از این جایگاه و تلاش برای حفظ اعتبار اخلاقی، بخشی از رسالت هنری محسوب می‌شود.
اصل بنیادین در هر نظام حقوقی، «اصل برائت» است اما هر خطا کاری باید مجازات و تنبیه شود و «مصلحت‌اندیشی» و «محبوب بودن» را نباید ملاک قرار داد. در چنین شرایطی، آنچه بیش از همه ضرورت دارد، صبر، انصاف و مسئولیت رسانه‌ای است. رسانه‌ها باید یاد بگیرند میان «خبر» و «شایعه» تفاوت بگذارند. اگر هنرمندی با محبوبیت اجتماعی بالا درگیر پرونده‌ای می‌شود، وظیفه ما قضاوت نیست، بلکه حفظ کرامت انسانی و انتظار برای حقیقت است. بیایید تا روشن شدن واقعیت، سکوت کنیم، نگذاریم آبروی هیچ‌کس هزینه‌ی عطش خبر شود. جامعه ما بیش از هر زمان دیگر به انصاف، احترام و آرامش رسانه‌ای نیاز دارد.