گروه سینما و تئاتر «هنرآنلاین» : نمایش «دروغ» به نویسندگی محمد ذوالنوریان و نیما ذاکر با تهیه‌کنندگی و کارگردانی محمد ذوالنوریان از 12 آذر در تماشاخانه اهورا روی صحنه رفته است.
این نمایش سعی دارد با یک نگاه جهان شمول در رابطه بامسائلی جهان‌شمول صحبت کند.
در نمایش «دروغ» نیما ذاکر، علی سیبی، حسن عبادی‌مهر، بهاره ترابی، محسن نادری، مهدی شریفی، کیمیا ناهیدی، ریحانه شیری و رضا آقاحسینی ایفای نقش می‌کنند.
در خلاصه این نمایش آمده: «دروغ یه مسئله عادی شده، من نباید همه چیز رو باور کنم.»
هنرآنلاین به این بهانه به گفت‌وگو با محمد ذوالنوریان پرداخته است که در ادامه می‌خوانید؛
آقای ذوالنوریان، نمایش«دروغ» چگونه شکل گرفت؟ آیا ارتباطی بین این نمایش با نمایشنامه «دروغ اثر فلوریان زلر وجود دارد؟
ذوالنوریان_خیر؛ارتباطی وجود ندارد. من سال‌ها پیش نمایشنامه‌ای به نام «او دروغ گفته بود» نوشته بودم.بعد از چندسال اکنون که دوباره به آن مراجعه کردم، احساس کردم بهتر است نامش را تغییر دهم و بازنویسی کنم و آن را روی صحنه ببرم. قصه آن این است که در شهر سیسیل ایتالیا از باغ یک باغدار دزدی می‌شد و او بعد از این که کسی به او برای جلوگیری از این عمل کمک نکرده است، در مسیر دزدها یک درخت را سمی می‌کند. از قضا به جای دزدان، یک کودک از میوه آن درخت سمی می‌خورد و میمیرد. زمانی که این باغبان بازداشت می‌شود با کسی آشنا می‌شود که ادعا دارد می‌تواند برای دادگاه به او کمک کند و در ازایش آن باغ را می‌خواهد.بعدتر خواهیم دید که همه چیز بر اساس دروغ پیش رفته است و این فرد نقشه داشته است.
چرا بیستر داستان در ایتالیا بوده است؟ دلیل خاصی داشته است؟
ذوالنوریان_ خیر. صرفا یک علاقه شخصی بوده است.
در این صورت تناسبات فرهنگی و اجتماعی در آن لحاظ شده است؟ چقدر این نمایش متناسب با جامعه ایرانی است؟
ذوالنوریان_این نمایش یک دید جهان شمول دارد و مربوط به جغرافیای خاصی نیست. عملا در هر جای جهان ممکن است این اتفاق رخ دهد؛ این که دو دوست به همدیگر خیانت کنند و چشم به مال هم داشته باشند و به هم دروغ بگویند. این در فرهنگ تمام جوامع و در زمان‌های مختلف وجود دارد که انسان خوب کسی است که این کارها را نکند.من این مطلب را به چالش می‌کشم که اعتماد به یک دوست باعث می‌شود که خودت را از بین ببرید.
یعنی می‌خواهید بگویید نمایش شما در تایید و ترویج بی اعتمادی است؟
ذوالنوریان_بله کاملا درست است.
گمان نمی‌کنید رواج چنین مطلبی در نگاه کلان اثر جالبی نخواهد داشت؟
ذوالنوریان_من از نگاه باغبان به این مسئله نگاه می‌کنم که مورد ظلم واقع شده است و من می‌خواهم نشان دهم که در زندگی شخصی‌تان اعتماد نکنید و همه چیز را بسنجید. لزوما هرکسی که با یک گل قرمز می‌آید، قرار نیست آن گل را به شما دهد تا لذت ببرید؛ ممکن است آن گل سمی باشد. پس باید محتاط‌تر بود. دیدگاه من به عنوان یک هنرمند این است که همه بد هستند مگر این که خوبش ثابت شود.
نظر شما در رابطه با نمایش‌هایی که چندان متناسب با فرهنگ ما نیست و جهان شمول نیستند، چیست؟
ذوالنوریان_به نظر من خوب است؛ در همه جای جهان نمایشنامه نویسان خوبی وجود دارند که نسبت به جغرافیا و برهه تاریخی خود مسائلی را به چالش کشیدند. برخی از آن‌ها شاید تاثیری بر زندگی ما نداشته باشند و پیوندی با جغرافیای ما نداشته باشد اما می‌تواند ما را با آن جغرافیا و اتفاقاتش آشنا می‌کند.
اکنون کارگردانانی هستند که این نمایشنامه‌ها را ایرانیزه می‌کنند و آن را به مسائل جامعه ما بسط می‌دهند که این هم کار خوبی است اگر که به متن اصلی ضربه نخورد.
مخاطبین نمایش شما از موسیقی کار بسیار راضی بودند. چقدر موسیقی بر تاثیرگذاری این نمایش کمک کرده است؟
ذوالنوریان_شخصا موسیقی راک را می‌پسندم و از همین سبک برای نمایش استفاده کردم و تم آن غربی است. فضا کاملا سوررئال است.
نمایش «دروغ» در یک سالن خصوصی اجرا شده است. نظرتان درمورد اجرا در سالن‌های خصوصی چیست؟ آیا با توجه به هزینه‌ها مقرون به صرفه است؟
ذوالنوریان_صادقانه بگویم بسیار سخت است. برخی از سالن‌ها از مرکزیت دور هستند و همین باعث می‌شود از مخاطب محروم باشیم. هزینه‌ها سرسام‌آور نیست و منطقی است؛ بلکه ما مخاطب نداریم و فروش کم است. سالن‌های خصوصی در دسترس بسیار گران است. سالن‌های دولتی هم زمان طولانی باید منتظر بمانیم و برای من سخت است که بازیگر و تیمم را حفظ کنم. قطعا در سالن‌های دولتی اتفاقات بهتری رقم خواهد خورد.