گروه رادیو و تلویزیون هنرآنلاین: روزی روزگاری، در دورانی که مردم همگی با ذوق و شوق در کنار هم پای تلویزیون می‌نشستند و به تماشای سریال می‌پرداختند، آقا عبدالله در سریال تلویزیونی «فکر پلید»، مرد مهربانی بود که چاپخانه داشت. در چاپخانه او پسرش، برادرش و یوسف در کنار هم مشغول کار بودند. یوسف، پسر زحمتکشی بود که همه اعضای خانواده خود را در زلزله از دست داده بود و آقاعبدالله با آگاهی از شرایط دشوار زندگی او، زیر بال و پرش را گرفته بود؛ اما حسادت‌های پسر آقا عبدالله به یوسف، اتفاقات جدیدی را رقم می‌زد.
همین قصه ساده و بی‌آلایش که در پاراگراف قبلی خواندید، در دهه هفتاد توانسته بود عده زیادی را مجذوب تماشای سریال «فکر پلید» کند. در روزگاری که تلویزیون، به اهمیت محتوای آثارش و البته سلیقه مخاطبش آگاه بود، این سریال جزو پربیننده‌های سیما بود. آن سال‌ها سالیانی بود که تلویزیون از حیث میزان مخاطب در دوران اوج خودش به سر می‌برد و امروز به دنبال بازگشتن با همان دوران است؛ اما افسوس!
نقش آقا عبدالله «فکر پلید» با تصویر سیاوش طهمورث بازیگر باسابقه سینما و تلویزیون در اذهان مخاطبان سریال نقش بسته است. بازیگری که این روزها اصلا به پرکاری و پرجنب و جوشی قدیم نیست و در دو سه سال اخیر، تنها دو سریال تلویزیونی و یک اثر سینمایی در کارنامه‌اش می‌بینیم و این عدد، برای طهمورثی که تا سال 97 هم نسبتا پرمشغله بود و چهار سریال و دو سینمایی را بطور همزمان در دستور کار داشت، یک کم‌کاری محسوب می‌شود و خود او هم به این نکته اذعان دارد.
بازپخش «فکر پلید» که مدتی بود از شبکه آی فیلم در جریان بود، به تازگی به پایان رسید و به همین بهانه، به گفتگویی با سیاوش طهمورث بازیگر این سریال تلویزیونی نشستیم و به طور کلی درباره فعالیت‌های او و وضعیت کلی مخاطبان تلویزیون صحبت‌هایی داشتیم.
سیاوش طهمورث در پاسخ به اینکه علت کم‌کاری‌های اخیرش چیست، گفت: مدت زیادی است که کم کار شده‌ام. جریان بازیگران فیلم‌ها و سریال‌ها را که در سینما و تلویزیون دنبال کنید، می‌بینید که یک عده معدود جلوی دوربین هستند و کار می‌کنند. در همین یک ماه گذشته چهار سریال دیدم و در هر چهار سریال نقشی وجود داشت که من می‌بایست بازی می‌کردم؛ نه اینکه خودستایی کنم اما کاراکتر، کاراکتری بود که به تیپ بازی من می‌خورد. اسم نمی‌آورم اما دایره بازیگرانی که این روزها مشغول کارند، محدود به عده‌ای خاص شده است.
این بازیگر پیشکسوت مشکل اصلی این روزهای بازیگران را اینگونه تشریح کرد: مشکل اصلی را متوجه آن دسته از سرمایه‌گذارانی می‌دانم که قصدشان از سرمایه‌گذاری در فلان فیلم یا سریال، پولشویی است. افزون بر آن، فیلمنامه‌ها و داستان‌هایمان هم قوت چندانی ندارند. نه به بازیگری توجه داریم، نه به کارگردانی، نه به نویسندگی و نقد؛ فقط داریم کار می‌کنیم و سرمان گرم است. در صورتیکه بی‌توجهی به هر یک از این مولفه‌ها به عرصه هنر ضربه می‌زند.
وی در پاسخ به اینکه آیا هم‌اکنون مشغول پروژه‌ای هست یا خیر، گفت: چه در حال حاضر مشغول کاری نیستم و از این بابت گله‌ای هم ندارم. اتفاقا چه بهتر که بازیگر تن به ایفای هر نقشی ندهد.
طهمورث در ادامه گلایه‌های خود از فیلمسازان چنین گفت: گاهی می‌بینیم که در یک سریال 5 نویسنده وجود دارد! چطور چنین چیزی ممکن است؟ اگر حرفی بزنیم و نقد کنیم هم باید تاوان این را که نقد کردیم و ایرادات موجود را گوشزد کردیم، بدهیم. غافل از اینکه هدف از این نقدها اصلاح یک رویه غلط است و اگر خیرخواه عرصه هنر نبودیم، اجازه می‌دادیم همان رویه غلط ادامه پیدا کند.
وی همچنین یادآور شد: هنرمندان ما علی‌الخصوص بازیگرانمان، استعدادهای بی‌نظیری دارند اما بایستی به درستی تربیت و راهنمایی شوند و آموزش ببینند. متاسفانه در کلاس‌های بازیگریمان، دور هم می‌نشینند، تعریف می‌کنند، فیلم فلان کارگردان را نمایش می‌دهند و نهایتا چهار کلام درباره‌اش فقط صحبت می‌کنند. اینطور که نمی‌توان بازیگر پرورش داد! بازیگری امری تجربی است و باید بطور عملی، تمرین و تکرار صورت بگیرد. اخیرا می‌بینیم که بازیگرانمان هم تهیه‌کنندگی می‌کنند، هم اجرا می‌کنند، هم فیلمبرداری می‌کنند، هم کارگردانی می‌کنند و... . همین فاصله گرفتن از تخصص است که به حرفه بازیگری لطمه زده است.
سیاوش طهمورث خاطرنشان کرد: البته منظور من کلیت روند تربیت بازیگر است؛ کلاس‌ها و مربیان شایسته‌ای هم وجود دارند اما تعدادشان اندک است و با یک گل بهار نمی‌شود.
بازیگر نقش آقاعبدالله سریال «فکر پلید» افزود: وجود بازیگردان در پشت صحنه یک فیلم یعنی چه؟ اگر کسی بخواهد بازیگردان شود، باید دانش و سوادش حداقل در حد و اندازه یک کارگردان باشد. وقتی کارگردان داریم، حضور بازیگردان چه معنایی دارد؟ خود کارگردان وظیفه بازیگردانی را نیز به دوش می‌کشد و در کمتر اثری نیاز به دو کارگردان احساس می‌شود.
وی در پایان گفت: من خاک پای همه مردم هستم اما ای کاش انتقادات یکدیگر را بپذیریم. سینما و تلویزیون برای چه کسی فیلم و سریال می‌سازند؟ برای همین مردم؛ پس مردم حق دارند دیدگاهشان و انتقاداتشان را مطرح کنند. حالا اگر این انتقادات صحیح و به‌جا بود، اصلاح اتفاق می‌افتد و اگر صحیح نبود، همان دیدگاه قبلی ادامه پیدا می‌کند.