سرویس تجسمی هنر آنلاین:گروه آلفا با اجرای اثر فریم (frame) سخنرانی امیر راد کیوریتور این نمایشگاه را با تغییر فضا به پرفورمنس آرت خود تبدیل کردند.
امیر راد کیوریتور این فستیوال قبل از آغاز این پرفورمنس گفت: قبل از برگزاری فستیوال ششم به آن فکر کردیم که در سال‌های گذشته زمانی که تازه شروع به برگزاری این مراسم کردیم شمردن 30 پرفورمنس آرتیست کار بسیار سخت و ناممکن بود چرا که ما می‌خواستیم یک موج آموزشی و تاثیرگذار را راه بی‌اندازیم و عملا چنین اتفاقی امکان پذیر نبود.
وی ادامه داد: اما در ابتدای شکل‌گیری این فستیوال از هنرمندهای حوزه‌های مختلف دعوت کردیم و برای آن‌ها مراسم آموزشی داشتیم ، مقاله ترجمه می‌کردیم که افراد با توجه به این آموزش ها بتوانند وارد این حوزه شوند و کار کنند. بعد از سال اول تم‌هایی را قرار دادیم و هنرمندان کمی شناخته شدند و خود فستیوال هم به سمت هنرمندانی رفت که در این حوزه به صورت جدی کار می‌کردند و با این تم‌های مشترک آموزش‌های مختلفی هم در این سال‌ها دادیم.
مدیر کانون نیومدیای موزه هنرهای معاصر اظهار داشت:در سال اول ما به مسئله مخاطب و نقش او در پرفورمنس آرت توجه کردیم. در سال دوم راجع به مکان واقعی صحبت کردیم و سال بعد راجع به زمان صحبت کردیم و سال گذشته درباره پروسه پرفورمنس آرت صحبت کردیم و امسال نیز چنین رویه ای را مد نظر داریم.
وی گفت:فستیوال ششم سی پرفورمنس کمی شکل حرفه‌ای‌تری پیدا کرده و فقط از هنرمندان که خیلی تخصصی در این حوزه کار می‌کنند دعوت کردیم. اگر به لیست هنرمندان ما هم نگاه کنید افراد جوان در آن کمتر هستند و از در صد افراد جدید کاسته شده است.
راد گفت: امسال برای دوره هفتم این رویداد یک فراخوانی خواهیم داد تا هرکسی در هر نقطه از ایران بتواند در این فراخوان شرکت کند و در کنار ما قرار بگیرد و ما امکان این را داشته باشیم فستیوال بهتری داشته باشیم. ما کمی در شناسایی همه کسانی که کار می‌کنند ناتوان هستیم.
وی افزود: در فستیوال جاری یک بخش جانبی به عنوان بخش پروژه ویدئو پرفورمنس داریم که این هم پروژه‌ای است که امسال به تازگی استارت خورده است و بعد از این به عنوان پروژه‌ای مستقل آن را پیش خواهیم برد بنابراین خواهش می‌کنیم به این پروژه ها که در کنار این پروژه پیش خواهد رفت ، توجه کنید.
این پرفورمنس آرتیست گفت:در فستیوال ششم بنا بر سنت قبل تم و موضوع داریم و این به معنای آن نیست که هنرمندان باید آن را رعایت کنند. بلکه هنرمندان روند عادی خودشان را پی می‌گیرند اما به هر حال این تم و موضوع هست که هنرمند اگر دوست دارد در این موضوع کار کند. تم موضوع امسال ما رابطه مکان و فضا در پرفورمنس آرت است که یکی از مهم‌ترین آن مسئله مکان است.
تغییر فضا با نور، موسیقی و حرکت
همزمان با سخنرانی راد شش پرفورمنس آرتیست گروه آلفا، ژاله ابراهیمی، دینا چراغ‌وند، پریسا صادقی، سارا عبیدی، احسان یوسفی‌نسب و حسام نظری شروع به پخش لیوان‌هایی در میان تماشاگران کردند و همزمان با چیدن پک‌های آب میوه و شیرینی بر روی یک میز در گالری شماره 5 موزه فضا را به گونه‌ای رقم زدند که انگار قرار است مهمانی ترتیب داده شود.
همزمان با اضافه شدن موسیقی به زمینه صحبت‌های راد، شش پرفورمنس آرتیست در جای خود فیکس شده و همزمان با تغییر ملودی، پرژکتورهایی که نور ماوراء بنفش منعکس می‌کردند فضای گالری را تسخیر کرده بودند. لیوان‌ها و برخی از اشیائی که اعضای گروه از آن استفاده می‌کردند به گونه‌ای بود که بر اثر تابش این نور نوری منحصر به فرد را از خود بروز می داد که همین اتفاق فضایی غیرواقعی را به وجود آورده بود.
آن ها با حرکت‌های ممتد و طراحی شده‌ای همراه با موسیقی در میان مخاطبان حالتی فریز شده و ایستا داشتند و در زمانی که موسیقی تمام می‌شد و نور به حالت قبلی خود بر می‌گشت آن‌ها به صورت طراحی شده ای به رفت و آمد های سریع و پچپچه کردن در گوش یکدیگر دست می زدند.این اتفاق در یک روند مشخص و پیوسته در دل خود رشد می کرد و در فاصله ای نزدیک به هر پنج دقیقه با تغییر نور و موسیقی پرفورمرها نیز با توجه به همین شرایط در فضای حرکت و کنش خود تغییراتی ایجاد می کردند.
بعد از اجرای پرفورمنس راد به سخنان خود ادامه داد و گفت:در واقع ما درباره مکان واقعی در این مجموعه صحبت می کردیم.یعنی مکانی که ساختگی نیست مثل موزه هنرهای معاصر که یک مکان است.اما آن چیزی که آن را بدل به یک فضای منحصر به فرد می کند آثار بر روی دیوار است.گاهی حضور و حرکت شما درون این فضاست .صدایی است که در این فضا منعکس می شود و به همین دلیل است که در هنر معاصر مخاطب در هر سطحی این قدر اهمیت دارد.
وی ادامه داد:جایی که شما سازنده یک فضا هستید آن مکان را تبدیل به یک فضا می کند و البته در پرفورمنس آرت هم همین کار را می کنیم ، این که بیاییم و یک مکان را تبدیل به فضا بکنیم.مثل چیزی که دیدیم مثل اتفاقی ساده که یک مکان است و همه شما آمده اید و در ان حضور دارید و به خاطر حضور شما یک اتفاق های بصری رخ می دهد و خیلی چیز عجیبی نیستند و صرفا تاثیر گذارند و چیز عجیبی هم نمی خواهند بگویند.موسیقی که گاهی شنیده می شود و بعد قطع می شود و شما می توانید صدای بقل دستی خود را بشنوید.شما سازنده این فضا هستید در حالی که هنرمندان هم همین کار را می کنند.
پرفورمنس آرت شوک نیست یک پروسه است
امیر راد در همین رابطه به هنر انلاین گفت:این اتفاق صرفا یک بازی است برای این که شما بگویید فضا عوض شده است.یا از خود بپرسید حرکت در فضاهای معماری دارد چه چیزی را می سازد؟
وی ادامه داد:نور و موزیک تغییر فضا، فرم بدن ها و حرکتی که شما می خواستید انجام بدهید با لیوان ها در واقع همه شما با هر حرکتی فضا را عوض می کنید و کاملا اینتراکتیو عمل می کنید.در بسیاری از پرفورمنس ها افراد گمان می کنند که باید یک اینتر اکشن عجیب داشته باشند اما در حقیقت این گونه نیست و شما زمانی هم که در فضا هستید دارید اینتر اکشن می کنید.
کیوریتور این فستیوال با بیان این که نباید این اتفاق را با هپینینگ اشتباه گرفت گفت:البته هپینینگ پدربزرگ پرفورمنس آرت است.هپینیگ یک نکته ای دارد که شاید در بخش اول این قضیه شکل گرفته باشد.باید گفت همیشه هپینینگ می تواند بخشی از یک پرفورمنس آرت باشد.هپینینگ یک نوع تکانه و شوک در فضا است اما پرفورمنس آرت یک پروسه است.
فستیوال سی پرفورمنس ، سی هنرمند ، سی روز تا 30 دی ماه به جز روزهای جمعه و شنبه ساعت 17 در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار می شود.