سرویس معماری هنر آنلاین: مجموعه‌ی تازه‌ای از فدریکو بابینا، هنرمند سرشناس که با آثاری چون آرکیسین و آرکیست به شهرت رسیده با نام آرکی پرتره، منتشر شده است.
بابینا گفته است: در این نمایش هنری، سی و سه معمار با چهره و بیان معماری خود، معرفی شده‌اند.
هدف این مجموعه نشان دادن شباهت‌ها، شخصیت‌ها و حتی خلق و خوی این معماران از طریق بعد زیبایی شناسانه‌ی خودشان است.
سی و سه معمار هر کدام بر اساس نوع طراحی نرم یا زاویه‌دارشان در دو مجموعه دسته‌بندی شده‌اند. برخی از این معماران عبارتند از نورمن فوستر، زاها حدید، تویو ایتو، رم کولهاس، رامیو بوتا، لوییس باراگان، استیون هول، روبرتو بورله مارکس، الن گری، ریچارد روگرز، جان کاپلیسکی، لوییس کاهان، له کوربوزییر و دیگران ...
زاها حدید در سال ۱۹۵۰ در بغداد در خانواده‌ای روشنفکر و مسلمان متولد شد. او تحصیلات دوران ابتدایی را در یکی از دیرهای کاتولیک فرانسوی‌زبان بغداد سپری کرد.
ساختمان‌های حدید تک‌نقطه‌ای نیستند و باید از زوایای مختلف درک و دیده شوند. در واقع، او تعصب و دگماتیسم مدرنیسم را با فضا و در سطوح مختلف ترکیب کرده و نهایتا بناهایی را برای حرکت و سیلان عرضه کرده است. او همچنین این سنت را که در ساختمان فقط از زوایای ۹۰ درجه استفاده شود کنار گذاشت و در پی ساخت دیوارهای غیرعمودی، به طراحی مبلمان و وسایلی برای این فضاهای ناصاف و سیال با زوایای نامتعارف (با دید معمارانه) پرداخت.
شاید بتوان این‌گونه معماری متحرک، سیال و غیرراکد را که مطلقا محصورکننده فضا در یک حجم نیست بلکه به شکل مایعات منجمد و خمیری‌شکل است، منتسب به خصلت زنانه ضددگماتیسم و محصورگر مردانه دانست. به همین دلیل هم سازه‌هایش به‌جای القای حس تملک، تصرف، استواری و تکیه بر زمین سرکشانه میل به حرکت در فضا دارند.
حدید، با وجود تمام شهرت و محبوبیتش در دنیای معماری، منتقدانی هم دارد. رابرت آدام، معمار سنتی انگلیسی، آثار او را مطلقا در زمره آثار معماری و یا حتی ساختمان‌سازی نمی‌داند، بلکه آنها را مجسمه‌های آبستره‌ای می‌بیند که می‌خواهند خود را به‌عنوان معماری مطرح کنند بی‌آنکه دلیل خاصی برای ساختار جالب و عجیبشان داشته باشند.
به اعتقاد امثال او صرفا با تکیه بر شهود و بدون هیچ‌گونه تئوری نمی‌توان به خلق فرم دست زد. این‌گونه انتقادات در حالی مطرح است که عده‌ای دیگر حدید را از تئوریک‌ترین معماران عصر حاضر می‌دانند، عاملی که نقش به‌سزایی در مطرح کردن او به‌عنوان معمار معاصر داشته است.
تویو ایتو معمار معاصر ژاپنی در سخنرانی‌ای توضیح داده است که برای او وظیفه‌ی معمار این است که مردم را از چارچوب‌های محدود و معمول رها کند و فضاهایی ایجاد کند که در آن احساس راحتی و امنیت نمایند و به درجه‌ای از آزادی برسند.
ایتو نه تنها برای ساخت فضاهای انعطاف پذیر جهت تقویت و تجدید عواطف انسانی به شهرت رسیده است که او بسیاری از طرح‌هایش را از فرم‌های بنیادی طبیعت و سیالیت میان جهان طبیعی و فرم های طراحی شده‌اش، الهام گرفته است.
با وجود داشتن یک دیدگاه خاص از آنچه معماری و معماران باید آرزو کنند و به آن برسند، ایتو از این تعریف سرپیچی کرده است.
هر یک از آثار وی بسیار منحصر بفرد بوده و او به این دلیل معروف شده است که می‌تواند ویژگی‌ها و زبان‌های بسیاری از معماری را با هم ترکیب کند و بیانی شخصی یک ترکیب را بسازد.
آنتونی گودی، معمار تخیل گرای کاتالانی اگچره بیش از 40 سال از عمر خود را صرف ساخت مجموعه با شکوه و پر زرق و برقی کرد اما هنوز این بنای عظیم که طرحی از هنر جدید گوتیک را یدک می‌کشد به اتمام نرسیده است.
اما این معمار رویاپرداز، عمر چندانی نداشت و در سال 1926 بر اثر تصادف جان باخت. با مرگ وی، همکاران او این شاهکار هنری و معماری را ادامه داده و به رغم تخریب طرح‌های اصلی بنا به دلیل جنگ داخلی اسپانیا، کار ساخت آن تا به امروز ادامه دارد.
پیش‌بینی می‌شود این کلیسا بین سال‌های 2017 تا 2026 به اتمام برسد. گفتنی است نمای شرقی این کلیسا تنها بخشی است که توسط آنتونی گودی ساخته شده است.
نورمن فاستر در سال 1935 در منچستر انگلیس در خانواده ای فقیر به دنیا آمد. وی یکی از بزرگترین معماران ایتالیا و حتی چهره سیاسی و اجتماعی بسیار خوبی در بین احزاب سیاسی و اجتماعی است.
وی تا به حال آثار جسوارنه در مقیاس جهانی خلق کرده است. از جمله برج پر سرو صدای خیارشوری در لندن و فرودگاه پکن.
هرم صلح فاستر از همه آثارش معروفتر است. آنچه ریاست جمهوری قزاقستان از نورمن فوستر خواسته بود مرکزی عظیم برای گفتگوی ادیان در کنار سالن اپرایی قابل رقابت با بزرگترین سالن‌های جهان، یک موزه ملی فرهنگ دانشگاهی برای مقوله تمدن و مرکزی برای تعاملات گروه‌های نژادی و جغرافیایی قزاقستان بود.
تمام این موارد قرار بود در هرم عظیمی که فوستر آن را ساخت جا سازی شود. هرمی با قاعده تقریبی یک هکتار و ارتفاعی بالغ بر 60 متر از سطح زمین.
نورمن فوستر به خوبی از پس این کار برآمد و بنایی باشکوه طراحی کرد.
مجموعه فدریکو بابینا تلاش کرده است این 33 معمار معاصر را به تصویر بکشد و آنها را با بیان هنری دیگری و در قالب نقاشی توضیح دهد و معرفی کند.
با توجه به الهام‌پذیری یک هنرمند نسبت به پروژه‌های یک معمار، می‌توان چنین کاری را یک حرکت خلاقانه و ابتکاری در عصر مدرن هنر و معماری نامید.
از نکات جالب و قابل توجه این پرتره‌ها، شباهت صورت خود معماران و استفاده از اشکال به کار رفته در پروژه‌های آنان در این خلاقیت هنری بوده است.
بابینا پیش از این، مجموعه دیگری با نام آرکی ویندوز ازائه کرده بود. آثاری که در این مجموعه عرضه شدند از عناوین اصلی نمایشگاه دو سالانه ونیز الهام گرفته شده بودند و بررسی برخی از پنجره‌های معروف ترین طرح‌های معماری جهان را ارائه می‌کردند.
بابینا خود در این باره می‌گوید: یک انعکاس کوچک درباره‌ی معماری و عناصری که آن را می‌سازند.
این تصاویر نشان می‌داد که چگونه یک عنصر پنجره می‌تواند بیان کننده معماری باشد.
بابینا می‌نویسد: پنجره‌ها، چشم معماری اند. از میان پنجره‌ها، نور وارد می‌شود و سایه‌ها، فضاها را ایجاد می‌نمایند. پنجره‌ها ما را دعوت می‌کنند تا به لندسکیپ وارد شویم و از میان این شکاف‌ها به جاسوسی معمار بنا بپردازیم. من تلاش نموده‌ام تا یک دیتیل را به شخصیتی موکد بر ظرفیت بیانی معماری بدل کنم. یک پنجره‌ی ساده می‌تواند دنیایی از اطلاعات را باز نماید و به شما اجازه می‌دهد تا با تکیه بر آن به جستجوی عوامل زیباشناسانه سبک و زبان معماری بپردازید.
در مجموعه جدید بابینا نیز در عین حال که با معماران معاصر آشنا می‌شوید و به سادگی می‌توانید آنها را تشخیص بدهید، با سبک و شیوه معماری آنها نیز آشنا شده، معماری هر کدام با با دیگری تطبیق و مقایسه می‌کنید و در نهایت دنیای معاصر و مجموعه‌ای از بناهای معماری معاصر در یک مجموعه کامل به شما عرضه می‌شود.
انتهای پیام/