سرویس فرهنگ و ادبیات هنرآنلاین // در این 32 سال، گفت وگوها و اظهارنظرهای متعددی درباره ماهیت فاعلان این جریان صورت گرفته و هر کس به زعم خود نام‌هایی را زیر عنوان اعضای "شعر ناب" ردیف کرده و در پس و پیش کردن آنها و اعتباردهی به برخی از آنها و جلب اعتبار از عده‌ای دیگر کوشیده است. برخی، نام‌هایی چون "یارمحمد اسدپور"، "هرمز علیپور"، "سیروس رادمنش"، "آریا آریاپور" و "سیدعلی صالحی" را به عنوان پنج نفر اصلی شعر ناب معرفی کرده و برخی از "هوشنگ چالنگی" در صدر آن یاد کرده و برخی نیز بر اساس ردزنی بعضی مولفه‌های مشترک موجود در تعدادی از شعرهای این شاعران با شاعرانی نظیر "فرامرز سلیمانی"، "همایون تاج طباطبایی"، "مهین خدیوی"، "محمدمهدی مصلحی"، "فیروزه میزانی" و... یا بیشتر بر اساس مسجدسلیمانی بودن شاعرانی چون "علیمراد موری"، "رستمالله مرادی"، "عزت قاسمی" و... این نام‌ها را نیز به فهرست شاعران "شعر ناب" اضافه کرده‌اند؛ فارغ و غافل از اینکه اساسا این عنوان (شعر ناب) به صورت کاملا تصادفی و در خلال معرفی کوتاهی از آریا آریاپور برای انتشار شعرش در مجله تماشا به سال 1354 توسط منوچهر آتشی به شعر او و بعدها به شعر گروهی از رفقای او در مسجد سلیمان اطلاق شده و فاقد هرگونه ارزش فراتاریخی و گروه‌کننده است.
به‌راستی جز این تلاشِ تاریخ ادبیاتی در ردیف‌کردن اسامی، که بهره‌ای هم به شناخت بیشتر شعر این شاعران نرسانده، چه کوششی در تحلیل و تبیین مختصات و شناسه‌های نوعی از شعر ـ موسوم به "ناب" ـ که البته هیچ مهم نیست چه نامی بر تارک آن تصادفا نقش بسته، صورت پذیرفته است؟ جز یکی، دو یادداشت و البته بازنشر الکترونیکی متن آن به کوشش امیر حکیمی و فایل صوتی شعرها با قرائت ارژنگ آقاجری.
البته در این مجال هم نمی‌شود طرفی در این رهگذر بست و تنها می‌توان به فعالان شعر ناب پیشنهاد داد به جای پرداختن به حاشیه‌های همیشه زنده پیرامون نام‌ها، طی پروژه‌ای با هدف بررسی یک مدخل مهم با عنوان شعری متفاوت در دهه 50 و 60 ایران از تاریخ ادبیات و حق‌گذاری‌ها و حق‌خوری‌هایش درگذرند و به متن آن بپردازند یا دست‌کم به بازنشر کامل و دقیق شعر نمایندگان مهم آن مثل همین "دل چه پیر شود، چه بمیرد" آریاپور بپردازند. "دل چه پیر شود، چه بمیرد" شعر سالهای 1352 تا 59 آریاپور است و در سه قسمت گردآوری شده: هجده شعر از منظومه "آن سیاره که منم/ نمی‌افتد/ دل چه پیر شود، چه بمیرد"، 21 شعر از "گلی به انتحار خویش از برج ستاره می‌نگرد" و شش شعر از "تنهایی یکلیا و مصیبت‌کوشی". در سالهای پس از انتشار "دل چه پیر شود..." تنها چند شعر از آریا آریاپور که نام شناسنامه‌ای‌اش حمید کریم‌پور است، در نشریات محلی جنوب، ماهنامه "نوشتا" و برخی سایت‌های ادبی منتشر شده است.
انتهای پیام/ صابر محمدی