مجموعه‌ای ازعکس‌های شهاب‌الدین عادل که به پرتره‌های هنرمندان سینما اختصاص دارد، در گالری پردیس ملت به نمایش درآمده است. شهاب الدین عادل عکاس، مستندساز، پژوهشگر و مدرس سینما وعکاسی، همچنین عضو هیات علمی‌دانشکده سینما تئاتر ، درباره انگیزه‌اش از تهیه عکس‌های " ۱۱۰ چهره سینمای ایران" به خبرنگار تجسمی‌هنرآنلاین گفت:همینطور که می‌بینید این مجموعه بخشی از تاریخ سینمای ایران را در برمی‌گیرد. بخشی از این تاریخ مربوط به قبل از انقلاب می‌شود که تعدادی از فیلمسازان و بازیگران بزرگ تئاتر که بعدا به سینما آمدند در آن حضور دارند. مثل علی نصیریان، مرحوم مهدی فتحی، داوود رشیدی، عزت الله انتظامی‌و دیگران. بخشی هم کارگردانانی بودند که قبل از انقلاب فعالیت می‌کردند و کارشان بعد از انقلاب هم ادامه پیدا کرده و موفقیت‌هایشان را تکمیل کرده‌اند. مثل مهرجویی، کیمیایی و علی رفیعی که در سال‌های اخیراز تئاتر به سینما آمد که هم در تئاتر موفق بود و هم در سینما. وی گفت: زمانی که در نشریه "دنیای تصویر" آرشیو عکس‌ها را درست می‌کردم، با آقای علی معلم به این نتیجه رسیدیم که ما به جمع آوری آرشیو هنرمندان نیاز داریم، و چون حیطه کار و تخصصمان سینما بود ترجیح دادیم آرشیو بازیگران و کارگردانان را جمع آوری کنیم و البته حرفه‌های دیگر سینما مثل مدیران فیلمبرداری، تدوین‌گران، آهنگسازان، طراحان صحنه و لباس، گریمورها و حتی منتقدین سینما را پیش بینی کردیم که ثبت کنیم. برای مثال زمانی که آقای جیرانی را ثبت کردیم، او بیشتر نقد سینما را انجام می‌داد. به هرحال هدف ما این بوده که آرشیو ارزشمندی را برای جشن‌ها، کتاب‌های سینمایی و در کل استفاده‌های فرهنگی تهیه کنیم. اما نوع رویکردمان متفاوت بود. عادل ادامه داد: قصدمان این بود که عکس‌هایی را از این هنرمندان بگیریم که حقیقت خودشان باشد و دنبال این نبودیم که فرض کنید کاراکترهایی از فیلم‌هایشان باشد یا نورپردازی ویژه و یا ژست‌های عجیب و غریبی داشته باشیم. در مجموع دو چیز را در تهیه این عکس‌ها مدنظر داشته ایم. یکی واقعی بودن چهره‌ها و دیگر ثبت تاریخی دوره‌ای از فعالیت نسل‌هایی از این هنرمندان. بنابراین هم ارزش آرشیوی عکس‌ها برایمان مهم است و هم ارزش تاریخی آن‌ها. وی در پاسخ به این سوال که علاوه بر این‌ها آیا گرایش‌ها و تمایلات هنری شخصی خود به عنوان یک هنرمند عکاس را هم در این آثار دنبال کرده‌ یا نه،گفت:از ابتدا عکاسی چهره برایم اهمیت داشت. من به همه آدم‌ها چه هنرمند و چه غیر از آن احترام می‌گذارم و دوست داشتم چهره‌ها را ثبت کنم. برای من چهره آدم‌ها همیشه می‌توانسته گویای درونیاتشان باشد. من احساس می‌کنم موقعی که به آدم‌ها نگاه می‌کنم، می‌توانم تا حدودی آن‌ها را بشناسم. از زمانی که دانشجوی سینما بودم، شیفته پرتره بودم. آن موقع آنالوگ عکاسی می‌کردیم که خیلی هم برایمان سخت و پیچیده بود ولی خیلی هم جذابیت داشت. تمایل من به چهره خیلی شخصی و درونی است. من ساعت‌ها به چهره آدم‌ها نگاه می‌کنم و جستجو می‌کنم که در پس این چهره‌ها چه چیزی برای کشف و آشکارسازی است. البته آثار بزرگان عکاسی پرتره را هم همیشه دوست داشته‌ام. به خصوص هنرمندان معاصری مثل "ریچارد اودان" که زمانی که عکس می‌گرفته در حقیقت بیش از اینکه "بکراند" و پس زمینه تصاویر برایش مهم باشد، خود آدم‌ها که در "فورگراند" تصویر هستند اهمیت دارند. او حتی زمینه‌ها را از بین می‌برده که ما بتوانیم روی چهره آدم‌ها تمرکز کنیم. انتهای پیام/بهروز فائقیان/31