اسماعیل امینی گفت: کمابیش از احوال کشورهای دیگر اطلاع دارم، آنها رسانههای متعددی دارند و رسانه فقط به رادیو و تلویزیون رسمی منتهی نمیشود بنابراین انرژی حاصل از فضاهای طنزآمیز تقسیم میشود.
کتاب "چگونه با ماهی قزلآلا سفر کنیم؟" اثری از اومبرتو اکو با ترجمه غلامرضا امامی انتشار یافت.
سوال این است: آیا مطبوعات و ادبیات توانستهاند از کارکردهای اجتماعی طنز بهره ببرند؟
رضا رفیع گفت: لبخند گاهی آنقدر در طنز ناپیدا، کمرنگ و نامشخص است که از آن به عنوان لبخند تلخ، درونی و عمیق یاد میشود.
رحیم رسولی گفت: در ادبیات طنز امروز ایران استعدادهای جوان و اهل کتابی هستند که رگههای از طنز اصیل در آثارشان قابل مشاهده است اما به صورت کلی من معتقدم طنز به مثابه ادبیات دست کم باید شرایط اجتماعی – تاریخی روزش را مد نظر قرار بدهد در حالی که امروزه روز بیش از همه موضوعات سخیف سوژه فکاهی نویسان ماست.
امیر حسن بیگلر : رضا رفیع میگوید: کمدی یک صورت سینمایی و تصویری دارد و طنز یک صورت مکتوب. طنز بیشتر در عرصه نوشتن است و وقتی که به تصویر تبدیل میشود، عنوان کمدی میگیرد...