گروه سینمای "هنرآنلاین": فیلم "آپاراتچی" به کارگردانی علی طاهرفر از جمله فیلم‌های چهلودومین جشنواره فیلم فجر است که در بخش نگاه نو حضور دارد و باید گفت از بسیاری از فیلم‌هایی که در بخش سودای سیمرغ جشنواره حضور دارند، بهتر است.
فیلم که اقتباسی از کتاب "آپاراتچی" خاطرات جلیل طائفی اسدی است، روایت یک نقاش ساختمان در تبریز است که دست بر قضا به سینما علاقه دارد و به قول خودش هرچه که درآمد دارد را صرف فیلمسازی و یا سینما رفتن می‌کند. بامزگی قصه این است که پدر خانواده که فردی سنتی است، مخالف سینما است و آن را قبیح می‌داند. اما قهرمان قصه ما که از کودکی زندگی‌اش با عشق به سینما گره خورده است، تمام توان خود را به کار می‌گیرد تا به رویای فیلمسازی برسد. فیلم به فضای دوگانه دهه ۶۰ نسبت به سینما و عدم حمایت مسئولین گریز می‌زند.
اکثر ما در مقطعی از زندگی علاقه به سینما و رویای فیلمسازی را تجربه کرده‌ایم اما به مرور شاید کمرنگ شده باشد. جنس علاقه ما با جنس عاشقان واقعی سینما فرق می‌کند.
"آپاراتچی" از جنس عشق به سینما است؛ روایت آدم‌های ساده‌ای که با دست‌های خالی به فیلمسازی پرداختند و حتی اگر در هیچ سینمایی فیلم‌شان به نمایش درنیامد و در هیچ جشنواره‌ای جایزه نگرفتند، برای مردم معمولی فیلمی اگرچه معمولی اما با عشق ساختند.
فیلم که در دهه ۶۰ روایت می‌شود، با جنگ و شهادت و ترور هم همراه شده و موقعیت اجتماعی آن دوره از تبریز را نشان می‌دهد اما در دل همین موقعیت جدی لحظات شیرین و کمیکی را خلق می‌کند.
نمی‌توان گفت "آپاراتچی" بی‌نقص است اما به عنوان اولین ساخته بلند کارگردان فیلم تمیزی است.
"آپاراتچی" از جنس آدم‌های قصه، ساده و روان و بی‌ادعا روایت می‌شود و مخاطب را با شخصیت‌ها همراه می‌کند و از آن دست فیلم‌های بامزه و کمدی موقعیت است که مخاطب هم دارد.
زهرا علی نژاد