به گزارش خبرنگار تئاتر هنرآنلاین، روز گذشته در دومین روز از اجراهای صحنه‌ای سی و دومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر؛ نمایش " آسمان روزهای برفی" نوشته محمد چرمشیر و به کارگردانی مهیار عسگری از کاشان در بخش جشنواره جشنواره‌ها در خانه نمایش در دو سانس 16:30 و 18:30اجرا شد.
مهیار عسگری کارگردان و بازیگر این نمایش به خبرنگار هنرآنلاین گفت: داستان این نمایش اقتباسی است از فیلم آمریکایی "بانی و کلاید" به کارگردانی "آرتور پن" که البته آن هم از روی یک داستان واقعی ساخته شده است. در این نمایش زندگی دختر و پسری روایت می‌شود که به خاطر شرایط اجتماعی که دارند دست به فرار می‌‌زنند. کلاید در این راه دچار پوچی می شود و در پایان دست به خودکشی می‌زند.
او درباره تفاوت اجرا با متن اصلی گفت: تفاوت‌هایی در بخش‌های مختلف وجود دارد اما عمده‌ترین آنها این است که در متن اصلی پس از هر صحنه تصاویر ویدئویی اوهام آلود پخش می‌شود. ولی در اجرا ما سیفون را وارد کردیم و در پایان صحنه‌ها از آن استفاده می‌شود،چون به نظرم بخشی از پوچی ماجرا را می‌شود با آن نشان داد.
عسگری در ادامه افزود: نمایش ما برگزیده جشنواره تئاتر مهر کاشان است که به مدت 10 شب در شهر کاشان اجرای عمومی داشت. در جشنواره 6 مقام کسب کردیم از جمله، بازیگر اول زن (سحر خدا داده)، کارگردانی دوم، بازیگری سوم مرد، موسیقی اول، آفیش و بروشور و همین طور جایزه منتقدان.
لازم به یادآوری است، داستان نمایش ˝آسمان روزهای برفی˝ درباره آشنایی زوجی است که هر دو کودکی بدی را از سرگذرانده‌اند و کارهای خلاف‌شان از دزدی‌های کوچک آغاز می‌شود تا به جنایت و قتل کشیده می‌شود . نمایش در واقع روند حرکت آنها به سوی ارتکاب جنایت به گونه‌ای که راه برگشتی نداشته باشند را نشان می‌دهد. پس از هر صحنه صدای سیفون می‌آید و بانی داستان گذشته را به شکل تک گویی روایت می‌کند. اشاره مکرر کلاید به آثار آلبر کامو هم که به عنوان یکی از نمایندگان ادبیات و تئاتر پوچی شناخته می‌شود به نوعی تماشاگر را به پوچی و بی‌معنی بودن همه چیز ارجاع می‌دهد.
اما نمایشنامه تفاوت‌هایی با فیلم دارد و آن هم در پایان بندی نمایش مشهود است در فیلم و قصه اصلی "بانی و کلاید" هر دو در پایان داستان کشته می‌شوند اما در نمایشنامه کلاید خودکشی می‌کند. اجرا در نشان دادن خلق روند جنایتکار شدن بانی و کلاید موفق است اما از آنجا که بیشتر از تصویرسازی دیالوگ محور و به کلام وابسته است مخصوصا در تک گویی‌ها اندکی به سمت زیاده گویی می‌رود که از حوصله تماشاگر خارج می‌شود.
انتهای پیام/