سرویس تئاتر هنرآنلاین: ناتوانی در انتخاب موضوعی محوری که تمام ساختار اجرا را پوشش دهد و توسل به "خرده موضوعات" اتوود وار و تمرینی کوتاه و مخصوصا استفاده پی در پی از "وانموده‌سازی" و سعی غلط برای به هم ربط دادن همه موضوعک‌ها، نهایتا نمایش را به بیراهه می‌برد و حتی اجرا را به پرفورمنس تبدیل می‌کند. گاهی کارگردان و بازیگر از این هم فراتر می‌روند و با ترفند مضاعفی تماشاگر را به طور حاشیه‌ای و با استفاده دو، سه دقیقه‌ای از بیان شفاهی‌اش برای تکرار واژه، عبارت و یا اصوات معینی، در اجرای نمایش شرکت می‌دهند و عملا او را در رودربایستی قرار می‌دهند تا خاطره‌ای نمایشی داشته باشد و در نتیجه، کاملا به هواداری از چنین اجرائی ترغیب شود.
پرفورمنس "رویا – 1" از کشورهای اسپانیا و آرژانتین، به نویسندگی و کارگردانی "روبرتو وایت" که به عنوان یکی از نمایش‌های خارجی برای چارت اجرایی جشنواره تئاتر فجر انتخاب شده و در تالار قشقایی تئاتر شهر اجرا شد، در رابطه با موارد فوق اجرایی مثال‌زدنی است. این اجرا به دلیل عدم داستانی بودنش و روی آوردن به "خرده موضوع"های ظاهرا ابتکاری تمرینی و کارگاهی اساسا نمایش تئاتری محسوب نمی‌شود و صرفا "پرفورمنسی کلاژگونه" است. در چارچوب همین ژانر هم ترفندهایی بسیار ساده شعبده‌بازانه "لو رفته"ای ارائه می‌دهد که عملا دست کم گرفتن تماشاگران و سطحی‌نگری به خود مدیوم نمایش را آشکار می‌کند.
پرفورمنس کارگاهی، تمرینی و بدون کلام "رؤیا – 1" برای جمع‌آوری موضوع از هر ترفندی استفاده می‌کند و با "برداشتی ظرفی" از مدیوم نمایش، در ظرف مورد نظرش هرچه دلش می‌خواهد می‌ریزد؛ مثلا از نمایش عروسکی پارچه‌ای برای ایجاد نگره‌های "سور رئالیسی" ظاهرا شگفت‌آور استفاده می‌کند؛ او به جای سر عروسک، یک "ساعت شماته‌دار" به کار می‌برد و متعاقبا با پوشاندن سر خودش با یک "ماکت کوچک و حجمی خانه "به مثابه یک ماسک جعبه‌ای کامل - کارهایی انجام می‌دهد تا مثل یک "معرکه‌گیر" معمولی تماشاگران را هرطور شده بخنداند؛ این خصوصیت از نظر اجرایی اساسا آن را "اجرایی خیابانی" معرفی می‌کند.
از ابزار قبلا تعبیه شده در زیر لباسش نیز به کمک "وانموده‌سازی" برای شکل‌دهی به برخی کارها و موقعیت‌های کوتاه کمیک استفاده می‌کند و در کل موفق می‌شود بعضی از تماشاگران سطحی‌نگر تئاتر را بخنداند.
در پرفورمنس تمرینی، کارگاهی و بدون کلام و کلاژگونه "رؤیا -1"، از تولیدات کشورهای اسپانیا و آرژانتین به کارگردانی "رویرتو وایت"، به پیروی از روند اجرای پرفورمنس‌های متکی به "تردستی" و "شعبده‌بازی"، همه ترفندهای اجرایی‌اش مبتنی بر "وانموده‌سازی" است و زیاد از آن استفاده شده، که نتیجه ثانویه‌اش افزوده شدن نگره‌های کاریکاتوریکی هم به این اجرای کلاژگونه است.
اجرا در آخر هم باز از "وانمود‌سازی" بهره می‌گیرد و با استفاده علنی، ساده‌نگرانه و "لو رفته" از دست‌های مصنوعی دراز، شوخی بی‌مزه و بسیار کودکانه‌ای را با تماشاگران آغاز می‌کند. در این اجرا همانند همه پرفورمنس‌ها بازیگر به معنای تئاتری وجود ندارد و فرد روی صحنه "بازیگر – مجری" به حساب می‌آید. کارگردانی اغلب پرفورمنس‌ها صرفا بر مبنای ابتکارات نسبتا شخصی و ظاهرا نمایشی و مخصوصا با توجه زیاد به جلوه‌های "نمایه‌ای" انجام می‌شود؛ اغلب میزانسن‌ها هم معمولا بدون تاویل و یا اساسا تاویلی تکنیک محور و "فرم گرایانه" دارند که نهایتا به زعم خود مجری آن، بازده و بازخوردی عمده‌تا سرگرم‌کننده دارند. در این اجرا حتی از این جلوه‌های "نمایه‌ای" هم خبری نیست؛ همه چیز بر اساس فریب دادن تماشگر و همزمان سرگرم کردن او طراحی شده و بسیار سرسری و سطحی از کار درآمده است.