سرویس تئاتر هنرآنلاین: پرفورمنس‌ها گرچه به عنوان اجرایی دارای وجاهت‌‌های نسبی نمایشی، از همان آغاز زندگی بشر همواره بخشی از آداب و آئین‌های عملی و عینی زندگی او بوده‌اند، اما با معنا و شاخصه‌های فرهنگی، اجتماعی و هنری تغییرات زیادی کرده‌اند. برخی از نمونه‌های جدید آن‌ها اساسا محصول و جزو تولیدات جامعه سرمایه‌داری و زندگی مدرن و مصرفی انسان‌اند. به همین دلیل یا کارکرد و کارُبرد سرگرم‌کننده‌ای دارند و یا همانند تیزرهای تبلیغاتی صوتی – تصویری الکترونیکی مصرف تجاری دارند و تماما به صورت تصاویر مجازی ساخته می‌شوند. در پرفورمنس موزیکال "سفید"، از تولیدات ظاهرا هنری کشور ژاپن، به کارگردانی "کو کوونا "، با ذهنیتی ترکیبی و مونتاژگونه، که به طور عینی و صحنه‌ای به خودی خود نوعی "تروکاژ صحنه‌ای" به شمار می‌رود، به طور همزمان از این امکانات مجازی صوتی– تصویری الکترونیکی و "بازیگر مجری"ها ( در این پرفورمنس اساسا فقط "مجری" به حساب می‌آیند) استفاده نمایشی شده و با چاشنی موسیقی تند و همراهی حرکات موزون تند و ریتمیک "مجری"ها، یک "پرفورمنس ترکیبی موزیکال بدون کلام صحنه‌ای" که در اجرایش امکانات صوتی– صویری نقش محوری دارند، ارائه شده است. همان‌طور که به طور ضمنی اشاره شده، در این پرفورمنس که اساسا یک "شو" صوتی تصویری است، "بازیگر– مجری"ها فقط به عنوان "مجری" تعریف می‌شوند.
کارگردان، یعنی"کو کوونا" در این پرفورمنس ترکیبی از شاکله و ترکیب ساختاری و ظاهری "بازی‌های دیجیتالی" تلویزیونی و نیز از قابلیت‌های مجازی تصاویر ویدیوئی بسیار کمک گرفته است و پرفورمنس "سفید" همان طور که به گونه‌ای ضمنی اشاره شده، بر روی صحنه ساختاری ترکیبی و کمپوزیسیونی "حقیقی – مجازی" دارد.
"کو کوونا" تاکید زیادی بر تأثیرگذاری هرچه بیشتر و تحریک احساسات تماشاگران داشته تا هرطورشده رضایت آنان را فراهم نماید: استفاده او از چاشنی‌های مؤثر و هیجان‌افزایی مثل موسیقی تند، رقص و حرکات موزون نوجوان و جوان پسندانه، توجه زیاد به نورهای رنگی، اصرار ضمنی بر غرابت‌نمائی و دور شدن از دنیای واقعی و وارد شدن به دنیای مجازی و ارائه یک خوراک آماده حسی (نه فکری)، تاحدی موفق می‌شود که ساعتی تماشاگران را از خود بی‌خود بکند، اذهان‌شان را برخلاف نمایش‌های تئاتری بسته نگه دارد ونقبی به عوالم حسی و"حس احوالی" بزند. به همین منظور در دقایقی قبل از آغاز اجرا، تعدادی از تماشاگران به روی صحنه دعوت می‌شوند تا ژست‌های معینی که به آنان سفارش می‌شود، بگیرند و سپس از آنان عکس می‌گیرند. بعدا هنگام اجرای پرفورمنس از همه این تصاویر به کمک امکانات ویدیوئی و همراه با موسیقی تند استفاده می‌شود تا تماشاگران هم در این اجرای "حقیقی- مجازی" که مجموعه‌ای واریته‌وار از تصویر، رنگ، نور، کاربری احجام و اشکال و حرکات موزون و موسیقی ضربی و ریتمیک است، سهمی خاطره وار داشته باشند. ضمنا در جاهایی هم تماشاگران توسط یکی از "مجری"ها به بازی گرفته می‌شوند تا همانند بچه‌ها ژست‌ها و ادا هایی در بیاورند و آن‌ها هم به خوبی از ایفای چنین نقشی برمی‌آیند و تصاویرشان هم به طور همزمان روی پرده انتهایی صحنه با همراهی موسیقی نشان داده می‌شود.
پرفورمنس "سفید" به کارگردانی "کو کوونا " از کشور ژاپن که به عنوان "تکنیک‌های نور و حرکت" معرفی شده وصرفا در تعریف یک "شو" می‌گنجد، محتوای فرهنگی و هنری بالنده‌ای ندارد و اجرایش نوعی تبلیغ تجاری برای تولیدات صنعتی "صوتی–تصویری" است که به دلیل استفاده از موسیقی ضربی، ریتمیک و حرکات موزون و زیاد "مجریان" روی صحنه، همانند یک برنامه تلویزیونی (نه تئاتری) موزیکال برای گروه خاصی از تماشاگران عملا سرگرم کننده و نشاط افزاست، اما باید اذعان داشت که وجوه فرهنگی و هنری تأمل‌زا و قابل توجهی ندارد.