به گزارش هنرآنلاین، برنامه "پرده آخر" با موضوع (بررسی نمایشنامه خوانی در تئاتر) و با حضور فاطمه شاه علی (کارگردان و نمایشنامه نویس)، آرش آبسالان (مدرس تئاتر، کارگردان و نمایشنامه نویس)، علی صلاحی (مدرس تئاتر، بازیگردان و کارگردان و نمایشنامه نویس) و علی شمس (کارگردان و نمایشنامه نویس) از شبکه رادیویی گفت و گو روی آنتن رفت.
در این برنامه آرش آبسالان با اشاره به تعریف نمایشنامه خوانی گفت: گستره‌ی هنرهای نمایشی به قدری وسیع است که برای هر اجرا می‌توان تعریفی خاص ارائه داد؛ اما نمایشنامه خوانی پدیده ای است که فارغ از تصویرسازی عینی دست به تصویرسازی ذهنی مخاطبان می زند.
وی با بیان این که نمایشنامه خوانی فقط صدا نیست، اظهار داشت: نمایشنامه خوانی به دلیل این که تنها بر صدا تکیه ندارد، نمی‌تواند نمایش رادیویی باشد، در نمایشنامه خوانی حس بازیگر به مخاطب به صورت تصویری منتقل می‌شود.
این مدرس تئاتر همچنین در ادامه افزود: نمایشنامه خوانی فرصت تعاملی است برای گونه ای دیگر از تعلیقی که مخاطب به آن دچار می‌شود، حس و حضور بازیگر در نمایشنامه خوانی بسیار حائز اهمیت بوده و دارای بار مفهومی عمیقی است.
در ادامه برنامه علی صلاحی با اشاره به ویژگی بارز نمایشنامه خوانی گفت: در نمایشنامه خوانی بازیگر این موقیعت را دارد تا برای بازیگر تخیل ایجاد کرده و در ذهن او تصاویری را بسازد که نمی‌بیند.
وی در خصوص نمایشنامه خوانی‌های عصر نمایش توضیح داد: برنامه عصر نمایش ابتدا از طرف آرش آبسالان مطرح شد، بلافاصله پس از طرح ایده بنده و آقای آبسالان به مدیر وقت تئاترشهر مراجعه کرده و مجموعه‌ی تئاتر شهر را در جریان قرار دادیم.
این مدرس تئاتر همچنین در ادامه افزود: در آن وقت بدترین ساعت و بدترین مکان اجرایی تئاتر شهر را به انتخاب خود در اختیار گرفته و با سیزده کارگردان نمایشنامه خوانی مختلف کار را شروع کردیم، بعد از دو جلسه استقبال مردم از این برنامه به قدری بود که حتی فکرش را هم نمی‌کردیم.
در بخش دیگری از برنامه علی شمس با اشاره به تاریخ نمایشنامه خوانی گفت: نمایشنامه خوانی تاریخ زیادی ندارد، این هنر از سال 1984 در فستیوال آوینیون شروع شد؛ در این فستیوال شورای سیاست گذاری به دنبال نوشته‌های جدید و کارهای نو در حوزه‌ی نمایش بود، که این موضوع به نوعی سرآغاز هنر نمایشنامه خوانی شد.
وی همچنین در ادامه افزود: فستیوال آوینیون در سال 1984 از نمایشنامه نویسان دعوت کرد تا نمایشنامه‌های جدید خود را قبل از اجرا قرائت کرده و نظر مردم و داوران را جلب کنند، همین موضوع به نوعی پیشرفته تر به نمایشنامه خوانی‌های امروز به عنوان یک هنر مستقل رسید.
این نمایشنامه نویس ایرانی در خصوص تاریخ نمایشنامه خوانی در ایران گفت: نمایش عصری با نمایش که در زمان قدیم در روزهای پنجشنبه در تهران برگزار می‌شد از اولین نمونه‌های نمایشنامه خوانی‌های جدی در کشور است.
در بخش پایانی برنامه فاطمه شاه علی با اشاره به فعالیت‌های خود در عرصه نمایشنامه خوانی گفت: در آینده ای نزدیک قرار است نمایشنامه ای را در حمایت از کودکان اوتیسم روی صحنه ببریم.
وی در خصوص تفاوت‌های نمایشنامه خوانی و تئاتر اظهار داشت: نمایشنامه خوانی هیچ منافاتی با تئاتر نداشته و ندارد، چرا که نمایشنامه خوانی علاوه بر مخاطبان زیاد خود، مخاطبان بسیاری را به تئاتر علاقه مند کرده است.
فایل صوتی برنامه "پرده آخر" از شبکه رادیویی گفت و گو قابل دریافت است.