"... دمی در آینده زندگی کنیم!
زنده یاد علی حاتمی در دلشدگانش کلام دلنشینی دارد بدین مضمون که "یه نفرایی تو دنیا پیدا می‌شن که قد هزار نفر می‌ارزن!" الان می‌شود گفت یه نفرهایی بودند مایه غرور و افتخار یک ملت، که ارزشی جهانی داشتند ولی ثابت شد به قدر سه ماه محرومیتِ کارىِ آن‍که به سهل از هست به نیست مبدلش کرد نمی‌ارزد. به‌نظر می‌رسد هیچ ملتی به اندازه ما با عدالت، اعتبار و ثروتِ سرشار فرهنگی‌اش تا این پایه شوخی نکند. از آن‌سو گاه توجیهات و بهانه‌ها چنان دور از عقل و منطق است که شعور حیرت می‌کند از شنیدنش؛ گویی همه به‌جای زندگی در جدیت، خیلى جدی مشغول بازی در نمایشی فراگیر و مضحک‌ایم. به واقع آن مقدار انرژی که صرف می‌کنیم در توجیه اشتباهات، اگر یک دهم آن را صرف انجام درست کار کنیم، قطعاً مشکل کمتر مى شود. این‌طور پیش برود، دیر نیست جماعتی شهادت دهند کیارستمی در اعتراض به حجم بیش از حد و غیرقابلِ تحملِ توجه افکار عمومی ایران و جهان به سرنوشتش، از طبقه چهارم بیمارستانی در تهران خود را به بیرون پرت کرد؛ حتی متن وصیت‌اش هم منتشر شود یا خود احضار و به این امر معترف شود. کافی است دمی در آینده زندگی کنیم و نگاهی با فاصله به وضع موجودمان بیندازیم؛
شاید در هیچ مقطعی از زمان، به سبب بی تدبیری سکاندارانِ بلاتکلیفِ فرهنگ و هنر، تا بدین پایه سفینه‌ی هنر و هنرمندی مهجور و مورد هجوم امواجِ جهل و جمود و تظاهر نبوده است. . ."