گروه تئاتر هنرآنلاین: مظفر قربان‌نژاد تعزیه‌خوان پیشکسوت در گفت‌وگو با هنرآنلاین درباره فعالیت‌های خود در ایام محرم و صفر گفت: از زمان شیوع ویروس کرونا فعالیت تعزیه‌خوان‌ها نسبت به گذشته کمتر شده است. امسال چند پیشنهاد به منظور اجرای مراسم تعزیه داشته‌ام اما اعتقاد من بر این است که ابتدا وجود سپس سجود و ترجیح دادم با شرایط فعلی به دنبال همه گیری ویروس کرونا اجرایی نداشته باشم.
او ضمن اشاره به اینکه در سال جاری چند پیشنهاد به منظور اجرای مراسم تعزیه در فضاهای بازی همچون پارک‌ها داشته‌ام، عنوان کرد: من اعتقادی به اجرای شببیه‌خوانی در پارک‌ها ندارم چراکه معتقدم اینگونه مراسم عزاداری باید در حسینیه‌ها و فضاهای طراحی شده با نورپردازی و پرچم‌های سیاه بدین منظور باید اجرا شوند و نباید تعزیه‌ها در محیط‌هایی که تنها چند صندلی در آن قرار داده شده و مخاطب خاص خود را ندارند، اجرا شوند.
این تعزیه‌خوان پیشکسوت با بیان اینکه احتمالاً در دهه آخر ماه صفر اجرای مراسم تعزیه‌ای در شهر خوانسار داشته باشم، درخصوص شبیه‌خوانی‌های امروزی یادآور شد: اغلب تعزیه‌هایی که این روزها اجرا می‌شوند، تعزیه نیست و به نظرم تنها یک بازی است. تعزیه برای خود جا، مکان، اصول و قانون خاص خود را دارد.
او با تاکید بر اینکه عزاداری امام حسین (ع) باید جلوه عاشورایی و حسینی داشته باشد، تصریح کرد: اجرای تعزیه در پارک‌ها جایگاه این هنر را سخیف کرده است. دورانی من در کوچه‌های بن‌بست، خیابان‌های خاص و امامزاده‌ها تعزیه اجرا می‌کردم اما این مراسم برای مردم علاقمندی اجرا می‌شد که به همین منظور به این مکان‌ها می‌آمدند. اکنون نیز امام‌زاده‌های بسیاری هستند که می‌شود تعزیه را در آن‌ها اجرا کرد.
قربان‌نژاد ضمن اشاره به اینکه تا زمانیکه هنر تعزیه سرپرست و صاحب نداشته باشد، آوارگی در آن وجود دارد، گفت: به منظور اجرای مراسم تعزیه باید مکانی خاص به آن اختصاص داده شود که نورپردازی داشته باشد و چند پرچم و پارچه سیاه در آن محل نصب شود مانند دیگر هنرها که نیازمند طراحی و جلوه خاص هستند.
او در ادامه افزود: اکنون هر شب در پهنه رودکی شاهد اجرای مراسم تعزیه به سرپرستی اقای احمد عزیزی هستیم که به اعتقاد من این مکان مناسب این مراسم است چراکه اولاً مقابل تالار وحدت است و سپس عبور مروری در آن انجام نمی‌شود و فضا محدود و بسته است.
مظفر قربان‌نژاد در پایان صحبت‌هایش تصریح کرد: برخی از جوان‌ها نسبت به هنر تعزیه ناآگاه هستند و آن را نادرست و با موسیقی‌ها و نسخی نامربوط اجرا می‌کنند. متاسفانه سنت تعزیه در حال فراموشی است، این هنر نیز مانند دیگر نمایش‌های آئینی و سنتی سنت خود را دارد. این سنت به واسطه نداشتن سرپرست و مسئول رو به نابودی است و باید برای آن حرمت و بودجه در نظر گرفته شود.