سرویس تئاتر هنرآنلاین، نمایش "من مُردم روزی که به دنیا آمدم" نوشته شیما اسدی به کارگردانی مسعود ترابی بهمن‌ماه در سالن شماره دو عمارت نوفل‌لوشاتو روی صحنه رفت و بازیگران این نمایش مهدی کاسه‌ساز، فاطیما درستکار، رضا زنده‌جاه، امیرعلی تقی‌زاده، سپیده موسوی، امید اولیایی، پگاه الله‌وردی، محمدرضا بذرافشان، شهاب درافشدار، سمیه قدیمی، فریبا موسوی، نازنین چهره‌نگار، ترمه توللی، یلدا دهقانی، محمدرضا اکبری، زهرا بازرگانی، محسن غلامی، محمدامین پارسا، محمدحسین قدیری، هانا رشیدی و سالار قدیمی بودند.

رضا زنده­‌جاه یکی از بازیگران این نمایش در گفت‌وگو با خبرنگار هنرآنلاین با بیان اینکه "من مردم روزی که به دنیا آمدم" آینه‌ای است از جامعه کنونی ما، گفت: شخصیت‌های این نمایش همگی مابه‌ازای بیرونی دارند و شاید در اجتماع در حال زندگی هستند و شاید در گوشه کنار زندگی خودمان همه از این نوع انسان­‌ها دیده‌­ایم و یا خواهیم دید. انسان‌هایی که شاید به خاطر بعضی از بایدها و نبایدها در زندگی‌شان دچار آسیب‌های جدی شده‌اند و این آسیب‌ها بر روند زندگی آن‌ها تاثیرگذار بوده و گاه زندگی آن‌ها به پایانی تلخ منجر شده ‌­است. "من مردم روزی که بدنیا آمدم" شاید از ارزش‌هایی که جای خودشان را با ضدارزش در جامعه عوض می‌کنند و بر  نقش خانواده به عنوان کوچیک‌ترین نهاد اجتماعی که بسیار در به بلوغ رسیدن افراد نقش مهمی دارد، می‌گوید. به اعتقاد من دغدغه‌های اجتماعی، آن چیزی است که در این نمایش از آن صحبت می‌شود.

او درباره نوع مخاطب این نمایش عنوان کرد: اساساً به این مرزبندی در سوژه‌­های  اجتماعی معتقد نیستم. زمانی که شما در مورد معضلات اجتماعی سخن می‌گویید، نمی‌توان مرزبندی کرد که مخاطب عام یا خاص داشته باشد. وقتی که صحبت از دغدغه اجتماعی می‌شود، این مرزبندی کنار می‌رود و مخاطب عام و خاص قطعاً در زندگی شخصی‌شان با مشکلاتی که در نمایش صحبت شده، روبرو شده‌اند و یا می‌شوند. این نمایش برای هر نوع مخاطبی قابل لمس است. به نظر من مخاطب این نمایش خانواده‌ها هستند.

زنده‌جاه درباره نقشی که در این نمایش ایفا می‌کند، یادآور شد: من در این نمایش نقش یک ترنس را بازی می‌کنم. به نظرم یکی از مهمترین آسیب‌ها و مشکلات جامعه ما این قشر از افراد هستند که تعدادشان کم هم نیست؛ اما ناشناخته مانده‌اند و شاید به خاطر فرهنگی که در بعضی از خانواده‌­ها وجود دارد برخی از ترنس‌ها به مرز جنون و خودکشی و اتفاقات ناخوشایند این‌چنینی می‌رسند. فکر می‌کنم رنج و آسیب‌های روحی و روانی که به این افراد وارد می‌شود چه از طریق جامعه و گاه از سمت خانواده آن‌ها را به انزوا می‌کشاند.

او همچنین اضافه کرد: با اینکه این نقش را چندین بار در نمایش‌های مختلف دیده‌ام اما در مواجه با آن از روز اول تلاش کردم که تماشاگر تنها با لباس زن‌پوش و ادااطوار زنانه روبرو نباشد و سعی‌ام بر این بود بیشتر به درونیات این افراد، رنج‌ها و مسائلی که آن‌ها به دلیل مسائل فرهنگی به آن دچار می‌شوند، پرداخته شود و مخاطب متوجه شود که این افراد انسان‌های نادرستی نیستند. آن‌ها دارای اختلالات ذهنی یا ژنتیکی هستند که به این وضعیت دچار شده‌اند و خودشان در آن نقشی ندارند. در واقع در این نمایش بیشتر از اینکه به مسائل ظاهری این افراد بپردازیم به این موضوع توجه داشته‌ایم که ترنس‌ها بخشی از جامعه هستند  و در صورتی‌که می‌خواهند تغییر جنسیت دهند به این موضوع به شکل منفی و مخالف نگاه نکنیم.

این بازیگر تئاتر همچنین اضافه کرد: زمانی که تصمیم به ایفای این نقش گرفتم طی صحبت‌هایی که با کارگردان داشته‌ام و همچنین فیلم‌ها و مستندهایی که در این‌باره دیدم و همینطور گفت‌وگوهایی که با این قشر از افراد داشتم، به این نتیجه رسیدم که آن‌ها مسائل  و مشکلاتی در درون خود دارند که از آن رنج می‌برند. ایفای نقش یک ترنس، کار بسیار سختی بود که طی این سال‌ها بازی کرده‌ام.