سرویس تئاتر هنرآنلاین: نمایش "در میان آب‌ها" به نویسندگی و کارگردانی سامره رضایی از 31 تیرماه ساعت 18 در کارگاه نمایش مجموعه تئاترشهر روی صحنه است و بازیگران این نمایش سامره رضایی و مجتبی موسوی هستند.
سامره رضایی بازیگر تئاتر و تلویزیون در گفت‌وگو با خبرنگار هنرآنلاین درباره ایده نگارش نمایشنامه "در میان آب‌ها" گفت: من اصالتاً افغان و زاده ایران هستم. تابستان سال 2015 تعدادی هنرجوی رشته بازیگری افغان در گروه سنی 15- 16 سال داشتم و من به همراه هنرجویانم در حال آماده‌سازی نمایشی بودیم که آن زمان موج مهاجرتی صورت گرفت و این موضوع دامنگیر این بچه‌ها نیز شد و آنها تصمیم به مهاجرت گرفتند و این موضوع ادامه روند تمرینات نمایش ما را نیز تحت تاثیر قرار داده بود. این مسئله برای من عجیب بود که چرا نسل جدید تاب ماندن در ایران را ندارند و انگیزه‌شان از رفتن چیست؟
او در ادامه افزود: به موازات این مسئله برادرم نیز تصمیم به مهاجرت گرفت و در مرز ناپدید شد و این موضوع تاثیرات روحی منفی برای من داشت. از آن زمان مشغول ساخت فیلم مستندی در ارتباط با هویت هستم که هر اتفاقی برای من در زندگی رخ می‌دهد را فیلمبرداری می‌کنم. طی این فیلم از حس و حال رفتن هنرجویان و برادرم فیلمبرداری کرده بودم. چند سال پیش از سال 2015 نیز خواهرزاده من در سن 15 سالگی از طریق اقیانوس به اروپا مهاجرت کرده بود. در آن زمان مهاجرت او نیز تاثیر ناگواری بر روحیه‌ام گذاشته بود چراکه تا مدت‌ها از او خبری نداشتیم و روزهای سختی را در انتظار می‌گذراندیم، بنابراین مسئله مهاجرت همواره فکر مرا به خود مشغول می‌کرد.
او همچنین اضافه کرد: مجتبی برخلاف دیگر هنرجویانم که از مرز ایران خارج شدند، دو بار در مرز ایران به افغانستان دیپورت شد و سپس از افغانستان به ایران بازگشت و خواست که دوباره در کلاس‌ها حضور داشته باشد و من نیز به شیوه تئاتر درمانی سعی در تغییر روحیه او داشتم و در جریان این موضوع از او خواستم مونولوگ‌هایی را بگوید و متوجه شدم که او به خوبی از پس این کار بر می‌آید و پس از مدتی که به صورت کارگاهی پیش رفتیم دیدم که خوب است که مونولوگ‌هایش نمایشنامه شود و پس از آن داستان و اتفاقات زندگی خودم را نیز به آن اضافه کردم.
رضایی با بیان اینکه به نظرم در دوران مدرنی که انسان‌ها امکان برقراری دیالوگ ندارند و کسی صدایشان را نمی‌شنود، مونولوگ یکی از ویژگی‌های این دوران می‌تواند باشد، عنوان کرد: من نیز به عنوان کارگردان در این دوران برای تراپی خودم شروع به گفتن مونولوگ از گذشته و مهاجرت 40 سال پیش خانواده خودم به ایران کردم. این مونولوگ‌ها را به مهاجرت سال 2015 و مواجه خودم با آن اتفاق رساندم. بنابراین ما دو مونولوگ موازی را با یکدیگر پیش بردیم و نگارش این اثر به صورت کاملاً کارگاهی پیش رفت. به همین دلیل تمرینات نمایش حدود سه سال به طول انجامید. این نمایش را به جشنواره‌های متعددی نیز ارائه کردیم که به دلیل مسائل محتوایی پذیرفته نمی‌شد.
این بازیگر و کارگردان درباره موضوع و مضمون این اثر عنوان کرد: زمینه اصلی این نمایش مهاجرت قاچاق براساس مستندات سال 2015 است و اما در مجموع گذشته چهل ساله زندگی مهاجرین در ایران روایت می‌شود. ما در این نمایش درباره چگونگی مهاجرت خانواده‌های‌مان به ایران می‌گوییم و از شرایط زیستی آنها طی این سال‌ها گفته می‌شود که چه فشارها و مشکلاتی برآن‌ها در این مدت اعمال شده است که در سال 2015 نسل جدید تصمیم به مهاجرت گرفتند.
او با اشاره به اینکه این نمایش کاملاً مستند است و اتفاقات آن واقعی است و فضای مدرنی دارد، درباره سبک و فضای اجرایی نمایش "در میان آب‌ها" یادآور شد: طی این نمایش از ویدئوهای واقعی که در سال 2015 از خودم و مجتبی به منظور استناد به صحت و واقعیت ماجرا و ویدئوهای دیگری که در ارتباط با مسیر قاچاق مهاجران سراسر دنیا است، استفاده می‌کنم. تمام اتفاقات این نمایش واقعیتی از زندگی من و مجتبی و برای پیشبرد داستان خودمان بخش‌هایی از داستان دیگران را اضافه کردیم.
سامره رضایی درباره طراحی صحنه این اثر گفت: این نمایش طراحی مینی‌مال و مدرنی دارد و از المان در آن استفاده شده است. از سیم خاردار در جلوی صحنه به عنوان مرزی که همواره وجود دارد و نشان‌دهنده خشونت، ممانعت و حصاری که جلوی مهاجران را گرفته است، استفاده شده است. المان‌های دیگری چون دیوار ضخیم و سیمانی داشتیم که به دلیل محدودیت‌های کارگاه نمایش امکان آنکه آن را اجرایی کنیم میسر نشد.
بازیگر سریال "بی‌صدا فریاد کن" درباره موسیقی نمایش "در میان آب‌ها" اظهار کرد: موسیقی این اثر ترکیبی از موسیقی فولکلوریک هزارگی و مدرن است. با توجه به اینکه ما از قوم هزاره هستیم و از زبان و فرهنگ هزارگی در این نمایش استفاده می‌شود از موسیقی مویه (شیون هزارگی) و لالایی هزارگی در این اثر استفاده شده است. همچنین آوازهای فولکلوریک هزارگی نیز در صحنه نشان داده می‌شود. در نظر نداشتم موسیقی صرفاً مربوط به افغان باشد چراکه از نسلی می‌گوییم که در ایران متولد شدند و زبان و فرهنگ‌شان ایرانی است و خانواده‌های‌شان گویش افغان را دارند، بنابراین موسیقی تلفیقی است از سازهای رباب، ویلون‌سل و گیتار باس همراه با تم موسیقی هزارگی افغان.
این کارشناس ارشد رشته کارگردانی با اشاره به اینکه با این نمایش قصد داشتیم که بگوییم که افغان‌ها پس از 30- 40 سال مهاجرت با شرایط و مسائل ایران زندگی کردند و در همه امور با ایرانیان شراکت داشته‌اند و نباید به چشم غریبه به آنها نگاه شود، گفت: با اینکه شرایط سالن و زمان اجرای ما چندان مطلوب نیست اما بسیار علاقمندم این نمایش دیده شود. با اینکه شاید مخاطبان افغان با این اثر ارتباط بیشتری برقرار کنند اما مخاطبان ایرانی نیز بهتر است به تماشای این نمایش بنشینند تا ببینند که خانواده‌های افغان برای زندگی با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کنند؛ شاید که تاثیری در آنها بگذارد و دید رایج و کلیشه‌ای به افغان‌ها که صرفاً کارگر و قشر ضعیف هستند، برچیده شود.
دیگر عوامل این نمایش عبارتند از: مجری طرح: مهدی پردل، آهنگساز: افشین عزیزی، طراح صدا: حسن شبانکاره، طراح نور: پدرام رضوانی، طراح لباس: سمانه داوودی پارسا، دستیار کارگردان و برنامه ریز: الهام احمدپور و منشی صحنه: پانیذ شکری و آرزو خاوری.
علاقمندان می‌توانند بلیت این نمایش را از سایت تیوال تهیه کنند.