سرویس تئاتر هنرآنلاین: نگرش جدید و نو به آثار برجسته و شاخص دنیای تئاتر و آداپته کردن آن‌ها با نگره و ژانری نو و متفاوت، گاهی به علت انتخاب درست متن، بازده و کارایی نمایشی و دراماتیک بسیار بالایی دارد و این را باید مدیون حقیقتی انکارناپذیر دانست؛ از بطن یک شاهکار، همواره متون نمایشی و اجرایی برجسته دیگری هم زاده خواهند شد؛ این ویژگی‌ها و جذابیت‌های نو و جدید مرهون شناخت کافی و بسنده نویسنده دوم است که از لحاظ موضوع و ساختار، قابلیت‌ها و شکل‌پذیری‌های نوین این متون برجسته را تشخیص بدهد و نگاهی ابتکاری و خلاقانه هم به موضوع داشته باشد. بدیهی است که همه متون کلاسیک و برجسته ادبیات نمایشی مثلا برای نوشتن یک متن کمیک و یا هجوآمیز مناسب نیستند. در چنین شرایطی، پرسوناژ محوری و موضوع اثر جزو شرایط و الزامات چنین خلاقیت نوین و مضاعفی به شمار می‌روند. در این رابطه با انتخاب نمایشنامه شاخص "شاه لیر" اثر ویلیام شکسپیر و مخصوصا شناخت چنین پرسوناژی که به علت غفلت، شتاب‌زدگی و قضاوت عجولانه و غیرعاقلانه‌اش عملا زمینه‌ای انتقادی برای هجو شدن در خود دارد، رویکرد کمیک به این پرسوناژ عملا درست و منطقی است.
محسن و افق ایرجی با انتخاب درست چنین نمایشنامه‌ای و آداپته کردن آن به کمک ترکیب دوگانه‌ای از عنصر زبان (نثر و اشعار هجایی) سعی کرده‌اند در قالب اجرایی نسبتا موزیکال ژانر "کمدی" را به ژانر "تراژدی" اثر شکسپیر اضافه کنند. آن‌ها کلا یک اجرای "کمدی تراژدی نسبتا موزیکال" ارائه داده‌اند که به نوبه خود ژانر ترکیبی خاص و متناقضی به شمار می‌رود اما عملا همه تماشاگران را به خود جذب می‌کند و همزمان می‌خنداند.
همه صحنه‌ها و میزانسن‌های نمایش "شاه لیرک" طراحی شده و نمایشی‌اند. نویسندگان متن حتی بر عنوان نمایشنامه ویلیام شکسپیر را هم تأثیر گذاشته‌اند و رویکرد کمیک‌شان را از تغییر کمیک عنوان نمایشنامه آغاز کرده‌اند.
شکل‌دهی گروهی و انفرادی پرسوناژها و نیز تاکید بسیار به جا روی پرسوناژ "تلخک" که مبتکرانه از او به‌عنوان "راوی" هم استفاده نمایشی شده است، یکی از ویژگی‌های نمایش "شاه لیرک" به نویسندگی اقتباسی و آداپته شده محسن و افق فرجی و کارگردانی افق فرجی است. این نمایش به عنوان یکی از نمایش‌های انتخابی سی و ششمین جشنواره تئاتر فجر در تماشاخانه سنگلج اجرا شد.
تعمق و تأکید نویسندگان روی اشعار هجایی ستودنی است، زیرا این زبان هم عرض با محتوای نمایشنامه شکسپیر، محتوای نمایش را پیش می‌برد.
همه بازیگران این اجرا مرد هستند و سه نفر آنان از طریق "زن‌پوش شدن" نقش‌های سه دختر شاه لیر را با جذابیتی کمیک ایفا می‌کنند. بازیگران نقش‌های "شاه لیر" و "تلخک" در این رابطه محوریت بیشتری دارند. اجرا شباهت زیادی به نمایش‌های تخت حوضی دارد و ترانه‌های شاد، ضربی، ریتمیک و مناسب با محتوای نقش‌های بازیگران، با هماهنگی نمایش را همراهی می‌کنند. نکته‌ای را باید در ارتباط با این پرسوناژ یادآور شد: بهتر بود "تلخک" به صورت پرسوناژ "سیاه" نمایش‌های تخت حوضی ظاهر می‌شد. اگر این موضوع، کاربری پیدا می‌کرد جذابیت نمایش مضاعف می‌شد.
نویسندگان متن نمایش "شاه لیرک" برخلاف تغییر ژانر نمایش از داده‌ها و داشته‌‌های برون متنی که خاص کمدی‌های تخت حوضی است زیاد استفاده نکرده‌اند و دیالوگ‌ها (اشعار هجایی و دیالوگ‌های معمولی) در ارتباط با خود متن اولیه‌اند.
نمایش با همراهی موسیقی زنده پیش می‌رود و تا بخش پایانی همه چیز با ریتم و طراحی صحنه‌های معین اجرا می‌شود فقط قسمت پایانی تا حدی با ریتم سریع جمع و جور شده و کارگردان سعی کرده با استفاده از یک میزانسن خطی به طور نوبتی برخی موضوعات را به شکل عملی و با ریتم سریع‌تر نشان بدهد و بالاخره نمایش را به پایان برساند.
نمایش کمدی تراژدی نسبتا موزیکال "شاه لیرک" در کل به لحاظ انتخاب نمایشنامه‌ای مهم و آداپته کردن آن که به شکل خلاقانه و هنرمندانه‌ای به تغییر ژانر هم منجر شده و نیز به دلیل استفاده از طراحی‌ها و شکل‌دهی‌های متنوع صحنه و همزمان ارائه بازی‌های جذاب و گیرا و کارگردانی مناسب و خلاقانه، اجرایی زیبا و دیدنی است.