سرویس تئاتر هنرآنلاین، محیا حامدی سرپرست گروه موسیقی "نمایش بعد از این" یادداشاتی را در اختیار هنرآنلاین قرار داد:
"پراگماتیسم یا کاربردگرایی" نقطه آغازین صحبت من با خانم ندا شاهرخی، کارگردان نمایش "بعد از این" بود. خوش صدایی به معنای عام معیاری است که این روزها به راحتی قابل دست یافتن است. نکته مهم اینجاست که چرا یک نمایش موسیقی می‌خواهد؟ آیا بزرگ نمای دراما و برانگیزنده احساسات مخاطب است یا مکملی برای دراما؟
موسیقی از دیدگاه خانم شاهرخی مکمل دراما است و مساله‌ای که ذهن من و ایشان را درگیر کرده بود ایجاد یک ارتباط منطقی میان موسیقی و نمایش بود. فردیت پرندگان نکته‌ای است که این نمایش به خوبی به آن پرداخته. لذا در قدم نخست به روانشناسی و ویژگی‌های شخصیتی هرکدام از پرندگان پرداختیم و من پیشنهاد دادم تا هر پرنده با توجه به شخصیت منحصر به فردش، دارای یک ساز ویژه باشد تا قادر باشد بیان احساسات درونیش را بازنمایی کند، چرا که در این نمایش، حرکت و تصویر نقش پررنگ‌تری را از دیالوگ و کلام ایفا می‌کند. سازها انتخاب شدند و مساله بعدی که مهم بود، توجه به ویژگی‌های هر وادی بود و بررسی ویژگی‌های رفتاری انسان‌ها در هر وادی. وادی طلب غمگین است. غمی ناشی از تلاش‌هایی که مدام به درهای بسته می‌خورند. لَه لَه زدن‌هایی که معلوم نیست به نتیجه برسند یا نه. وادی طلب دارای ملودی غمگینی است با پرش‌های متعدد که به تونیک قطعه نمی‌رسند اما نهایتا به ثبات نسبی می‌رسند اما باز هم نه تمامی سازها. این وادی نمونه‌ای است از کارکرد موسیقی در این نمایش. رسیدن به تمامی معیارهای مورد نظر برای یک قطعه ایده آل مطمئنا کاری است بسیار دشوار و بهتر است بگوییم غیر ممکن چون ایده آلی وجود ندارد. ولی اگر ایده آل را مقوله ای نسبی در نظر بگیریم، با نگاهی واقع بینانه گاهی مجبوریم برای دست یابی صرف به یک خروجی، از برخی معیارهای کم اهمیت‌تر خود آگاهانه بگذریم. این اتفاقی است که زندگی برای ما رقم می‌زند و با پذیرش آگاهانه آن نتایج خوبی در انتظار ما خواهند بود."